Hey,
Ik denk dat je er zonder hulp niet uit gaat komen. Ik snap dat je niet meer naar een psycholoog wil als je er zo'n slechte ervaring mee hebt. Misschien kun je in eerste instantie met iemand anders gaan praten? Een vriendin, een familielid of een
vertrouwenspersoon / mentor op school? Deze laatste kunnen je evt ook adviseren over wat je verder het beste kunt doen. Dan kun je zelf nog beslissen of je dat wel of niet wil.
Als ik jou was zou ik toch nog een keer de stap zetten om naar een psycholoog te gaan ( wel een andere dan je had ). Daar kun je ook vertellen waarom je de vorige keer weg bent gegaan bij die psycholoog. Misschien dat het dit keer wel helpt.
Daarnaast is het wel belangrijk dat je het toch aan je ouders verteld. Misschien dat je vertrouwenspersoon op school je hier ook bij kan helpen.
Het belangrijkste is: houd vertrouwen in jezelf. Je komt er vroeg of laat echt wel uit!!
Succes
Jonah

Hoi!

Je hebt het sterke vermoeden dat je depressief bent. Je hebt al eens hulp gehad, maar die had niet het gewenste resultaat.

Je wilt geen zelfmoord plegen uit geloofsovertuiging. Ik vind het mooi dat jij zo veel kracht put uit je geloof.

Je wilt je familie en vrienden niet teleurstellen. Het is mooi dat je voor hen door blijft zetten, maar hoop dat jij inziet dat dat geen teleurstellen is. Het zal ze pijn doen, maar dat is niet gelijk aan teleurstelling. Het is pijn die voortkomt uit liefde voor jou.
Ik weet niet zo goed hoe ik dit uit moet leggen, maar begrijp je wat ik bedoel?

Een leuk leven hebben garandeert niet dat je geen last kunt krijgen van negatieve gevoelens. Soms is de oorzaak van je ongelukkig voelen onduidelijk. Hier kan professionele hulp van pas komen. Zij kunnen samen met jou naar een manier zoeken om je beter te voelen.

Als paardrijden je goed doet voelen, is het goed daar meer aandacht aan te besteden. Ik heb ook nog paardgereden, en vanaf het moment dat ik mijn voet in de stijgbeugel zette, vergat ik al mijn problemen, angsten en verdriet. Als dat voor jou ook zo'n positief effect heeft, is het goed om vaker paard te rijden.

Jij bent het wel waard. Iedereen is het waard, maar niet iedereen ziet dat in. Ik herken jouw gedachtengang bij mezelf. Naar mijn mening is iedereen het meer waard dan ik, maar anderen spreken me daarin tegen. Ik spreek jouw gedachte dat je het niet waard zou zijn ook tegen, aangezien je het wel waard bent, ook al zie je het niet.

Jammer dat je begonnen bent met snijden. Dat is een teken dat je de situatie moet aanpakken. Je hebt niet zo'n goede ervaring gehad met professionele hulp, maar dat hoeft niet te betekenen dat je tweede ervaring ook zo zal zijn. Ik begrijp dat je problemen uitleggen aan een wildvreemde eng kan zijn, maar ergens vind ik het iets comfortabels hebben. Wat ik nog comfortabeler vind is het beroepsgeheim, wat hen ervan weerhoudt zomaar je ouders in te lichten.

Als je een uitlaat zoekt, zoek je er best een die geen negatieve gevolgen heeft. Het kan helpen om je gedachten neer te schrijven. Als jouw uitlaat vier hoeven en twee lieve ogen heeft, is dat ook prima. Je brengt best zo veel mogelijk tijd door waar je je fijn voelt, en als dat tussen de paarden is, is dat jouw uitlaat.

Ik denk niet dat jij je ouders teleurstelt. Het doet ze verdriet te weten dat jij lijdt, maar ze zullen, uit liefde voor jou, voor een oplossing willen zoeken. Het kan goed zijn dat je hen duidelijk maakt dat je vorige depressie eigenlijk ernstiger was dan gedacht, zodat je ouders begrijpen dat ze het niet mogen onderschatten.

Met iemand op school praten is inderdaad een goed idee. Misschien ken je daar iemand die je al een beetje kent, waardoor je het misschien comfortabeler voelt open te zijn over je geheimen en problemen.

Groetjes
x

Heyyy
Ik kan je helaas geen tips geven omdat ik geen ervaring heb met dat soort dingen. Wel wil ik zeggen dat ik hetzelfde een deel ervan begrijp. Het niet meer kunnen slapen door je eigen gedachtes. Ik heb het gevoel dat alles wat ik doe een beetje nutteloos is en dat het geen kant op gaat. Bij mij komt het in vlagen. Dan heb ik er een paar weken last van en dan weer helemaal niet. Ik wil alleen één ding van je vragen ook al ken je me niet, ook al heb ik mij nog nooit ontmoet, denk alsjeblieft NOOIT meer dat je alleen leeft omdat je familie dat wilt. Het leven is nu eenmaal jezelf slepen van week naar week, van dag naar dag. Daar moet iedereen en jij ook het mee doen. Bij mij heeft het enorm geholpen als ik praat over dingen die mij dwarszitten, of ze opschrijf. Uiteindelijk is wat je voelt alleen van jou en ervaar jij het zoals jij het voelt dus alleen jij kan er wat aan doen, en wat dat kan je allemaal hierboven lezen deze geweldige mensen hebben de tijd genomen om je te motiveren, nu moet jij nog beginnen. Voor wat het waard is.

Ik ben blij dat je inziet dat dit met je ouders delen op lange termijn het beste is. Ze schrikken vast even, maar kunnen jou vervolgens helpen.

Heel goed dat je niet meer snijdt. Het is heel sterk van jou dat je je richt op positieve uitlaatkleppen, zoals je dagboek en de paarden.

Ook heel goed dat je die afspraak hebt gemaakt met die vertrouwenspersoon. Je hebt de juiste stappen gezet. Ik hoop dat die tot het gewenste resultaat leiden.

Je bent naar een vertrouwenspersoon gegaan, dat was een heel goede stap. Jullie hadden een fijn gesprek, en ze gaat nadenken over een oplossing.

Je bent teruggevallen met snijden. Dat kan gebeuren. Laat je daardoor alsjeblieft niet ontmoedigen. De terugval is een teken dat je gevochten hebt tegen het snijden. Het gebeurt dat het even te veel wordt, en dat je daardoor even terugvalt, maar ik vind dat geen stap achteruit. Het is een tussenstapje, een hindernis waar je over moet, maar je kan het.