Idk of dit hier past maar uhh
Ik doe dit niet graag maar ik ga het proberen.
Ik ga gewoon zeggen wat er in me opkomt omdat ik niet "helder" genoeg kan denken om een heel verhaal te schrijven (sry)
(Ik ga het vooral over mijn vader hebben)
Oké, toen ik "jong" was (0-11) was mijn vader niet echt super actief in mijn jeugd, maar als hij dat deed was het zelden leuk of iets in de trant van leuk. Ik deed altijd iets fout en werd dan uitgescholden terwijl hij niet uitlegde wat ik fout deed, zodat ik het letterlijk niet kon verbeteren. Soms sloeg hij me ook gewoon uit het niets (ik deins nog steeds terug als mijn vader gewoon achter me loopt) terwijl hij schreeuwde en als ik huilde, sloeg hij harder of achtervolgde hij me als ik probeerde te ontsnappen. De hele dag door was hij zelden thuis en tegen de avond kwam hij thuis en was ik gewoon bang om iets verkeerds te doen waardoor hij van streek kon raken en als ik bang was, deed ik dingen verkeerd door het gevoel van druk dat in de atmosfeer hing als hij thuis was.
Op dit moment slaat hij me niet meer zo vaak, maar dreigt hij mijn auto in brand te steken of mijn spullen, hij doet ook alsof het hem niet kan schelen wat ik op school doe en hij dreigt dat hij mijn schoolcarrière zal vernietigen (ik weet niet hoe, maar hij zou waarschijnlijk een manier vinden).
Elke keer als ik iets goeds doe, goede cijfers en zo, wordt het niet erkend, elke keer als ik iets fout doe of een lager cijfer haal dan normaal ben ik een manipulator, ben ik een leugenaar, ben ik een loser, ben ik een waardeloze klootzak enz. Ik weet dat ik niet moet luisteren en "het gewoon moet negeren", maar het is soms moeilijk om dit alles verborgen te houden, tot het punt dat mijn keel pijn doet, maar ik kan fysiek niet huilen als er mensen in de buurt zijn of gewoon in de buurt, ja mijn ogen gaan tranen als ik "geluk" heb, maar dat is alles.
Telkens als mijn vader met iemand aan de telefoon is, zoals bijvoorbeeld zijn moeder, heeft hij het over mijn zussen en hoe goed het met ze gaat en yadayada en als het over mij gaat haalt hij gewoon zijn schouders op, negeert hij het volledig of maakt hij gewoon grapjes over wat ik aan het doen ben.
Ik wil gewoon geruststelling zo nu en dan... zelfs één keer per jaar is goed, ik wil gewoon dat hij trots op me is in plaats van elke paar maanden een korte "goedzak"... misschien is dat te veel gevraagd...?
Ik snap waar hij vandaan komt om eerlijk te zijn, ik bedoel ik ben 15 bijna 16 en ik heb niets voor me zoals een baan, vriendin, etc. geloof me dat wil ik wel maar ik heb het gewoon te druk en ik ben niet goed genoeg voor iemand op dit moment. (niet alsof ik een keuze heb lol)
De laatste paar maanden/jaren heb ik mijn symptomen alleen maar mentaal opgezocht, wat me ook teleurstelde dat ik "zwak" genoeg was om toe te geven aan deze problemen. Iets wat ook heel gênant was, was dat mijn oudste zus zag dat ik een paniekaanval had en dat ze het meteen herkende (ze studeert psychologie), wat vervelend was om uit te leggen, maar gelukkig haalde ik gewoon mijn schouders op en vertelde haar dat het iets anders was, wat idk. was. paniekaanvallen in het algemeen zijn niet leuk, ik weet dat het niet het juiste is om te doen maar ik loop meestal gewoon rond en vlucht weg van de plek waar ik de paniekaanval had want anders (ik weet niet hoe ik het moet uitleggen) voel ik me gewoon onwel en super bang en paranoïde ish terwijl ik tegelijkertijd een headrush heb en dat haat ik, vooral in de klas soms.
(Btw mijn vader had ook een verleden wat een excuus is denk ik).
Meestal als er iets goed gaat met mijn vader of als hij ergens mee geconfronteerd wordt speelt hij meestal het slachtoffer en probeert hij een schuldgevoel op te roepen. hij wil altijd in het middelpunt van de belangstelling staan, bijvoorbeeld: als iemand ziek is en zorg nodig heeft heeft hij ook ineens symptomen en vraagt om zorg en aandacht.
Tegenwoordig kom ik eigenlijk mijn kamer niet meer uit, tenzij hij naar bed is of als ik iets anders wil doen wat ik leuk vind waarbij hij niet in beeld is (lullige zet, maar ik heb geen zin in weer een confrontatie).
Toen ik opgroeide werd me "geleerd" dat emoties tonen verkeerd is en ik werd gestraft als ik ook maar een teken van zwakke emoties vertoonde, zoals huilen. Mijn vader sloeg me bijvoorbeeld of schreeuwde tegen me en dan begon ik te snikken en bleef hij doen wat hij aan het doen was, maar harder en luider.
Ik had niemand om mee te praten dus ik verborg altijd mijn emoties waarvan ik vermoed dat het iets met me doet maar ik weet niet wat, ik kan anderen niet eens troosten en om uit die situatie te "ontsnappen" maak ik meestal grapjes in plaats van te troosten en daarna voel ik me een klootzak.
maar ja het is wat t is
ik ben GEEN emo en ik doe niks qua zelfbeschadigingen
In ieder geval bedankt voor het lezen, of bedankt voor het overslaan van deze post omdat het te veel tekst is 
fijne dag verder
