Wat is er aan de hand?
Na mijn middelbare school in de grote zomervakantie ben ik depressief geraakt en ik loop hier al jaren mee.
Mijn ouders onderschatten me vaak en daar wordt ik erg emotioneel van. Ik hou ook zoveel van mijn moeder en vader. Ik weet gewoon niet wat ik wil diep in mijn hart. Ik zit alleen binnen. Ik snap de samenleving niet. Ik geniet binnen en buiten. Muziek houdt mij vaak vrolijk maar ook angstig. Ik luister verschillende soorten. Ook praat ik niet zo veel met mensen soms af en toe wel.
Maar mijn ouders denken dat ik ADD heb of anders, maar het kan ook ergens anders aan liggen. Er is ook bewezen dat ik communicatie gebrek heb wat totaal niet is.
Mijn ouders zijn gescheiden btw.
Mijn ouders 'denken' dat ik gedragsproblemen heb terwijl het eigenlijk niet zo is. Ik voel me dan ook normaal. Soms heb ik aandachtstekort, angsten over vroeger. Denken wat er gezegt werd. Ik luister heel goed, maar dan ben ik 'vergeten' te zeggen. De gedragsproblemen liggen gewoon niet aan mij.

Ik ben mezelf gewoon niet. Ik heb snelle hartkloppingen, slaap slecht, eet slecht. Enzovoort.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn en naar anderen luisteren. Ik ben gewoon niet positief en ik zit alleen in het verleden en de toekomst te kijken . Ik kan ook niet eerlijk zijn. Ik kom telkens weer met verhaaltjes mee van dat iets niet waar is. En dan heb ik gelijk of niet. Maar ik kan de realiteit niet zo zien. En nu wat er GEBEURD in de realiteit met mij, wil ik gewoon niet. En dan moet ik mezelf aanpassen. Het is too much.
Ik wil gewoon gelukkig zijn en tijden doorbrengen met mensen enzo. Ik ben erg ongelukkig. Mensen begrijpen mij niet wat ik te zeggen heb en ik moet steeds constateren dat het niet waar is.
Ook zit ik veel op internet, weinig vrienden, veel in mijn hoofd als fantasie. Ik heb het gewoon niet thuis, voel me onveilig. En ik heb van die 'denkbeeldige' vrienden. Ja ahum.

En dan als ik buiten ben geniet ik ook van het natuur.
Ik wil gewoon niet de persoon zijn wie ik nu ben.
Ik praat amper over mijn problemen enzo.
Ik heb ook geen vaste gezonde dagroutine en plannen kan ik ook amper.

Vroeger werd ik gepest op basisschool.
Ik heb gevoel van derde oog. Dus ik weet wat er speelt, maar ik kan dan niet uit mijn hart zeggen wat ik wil.
Ik wil zelf ook met leuke mensen praten.

Ik denk steeds dat ik psychologie leuk vind of wat mij graag bezighoud.
Mensen verklaren mij voor gek.
Mijn ouders luisteren niet goed naar me wat ik te zeggen heb.
Speelt er dan over opvoedfout?
En dan vraag ik me af of ik begraafd ben of niet enzo.

Ik vind het gewoon raar wat er speelt in mijn leven.
Ik kan amper voor mezelf zorgen. Klinkt best raar.

Ik weet niet eens wat voor mij normaal is en mijn gewoontes ook niet.
Mijn ma zegt ook dat alles normaal is. Maar als zij hoort dat ik mijn gevoelens verberg voor haar.
Dat maakt mij kapot.

Ik wil gewoon eerlijk zijn en zelfvertrouwen nemen, maar ik heb het echt totaal niet.

Lijkt alsof dat de rollen omgedraaid zijn.
Ik zit mezelf te vergelijken met anderen en mezelf snel dingen aanleren.

Ik wil dat mensen weten wie ik ook echt ben.

Ik ben een hooggevoelig persoon en ik moet mezelf ineens zeggen wat ik wil of eerlijk zijn, maar tis zo lastig.
Ogesloten in mijn kamer.
En dat niemand mijn leven boeit terwijl ik heel erg dwars zit en mezelf in de p roblemen raak en dan moet ik eens nog dat allemaal recht zien te krijgen.

Ik heb veel miscommunicatie

Ik weet ook niet wie of wat hier fout zit.

Ik kan ook niet op een lijn blijven. Op een gegeven moment sta ik erbij stil na dat mensen mij JUIST zelfvertrouwen geven. Maar ik sta zelf in die problemen en ik blijf hangen in die relaties en emotionele bedoelingen.

Ik heb veel stress en gepieker als ik met dingen moet aankomen. Alsof ik leefachteruitgang heb.
Ik weet dat ik zelf ook schuldig ben, maar hoe in godsnaam kan ik mezelf blijven en communiceren en leven in de samenleving.
Mensen maken het voor mij ook lastig enzo.



Ik wil mezelf gelukkig zijn. Mijn ouders willen het ook van mij, maar ik heb het heel moeilijk. Het leven is zo niet op orde. Ik zit ook zoveel over vroeger te denken over situaties die ik niet wil. Ik heb het precies dezelfde wat mijn ouders denken.
Soms heb ik ook geen idee waar mensen het allemaal over hebben en dan denk ik 'ben ik gek of is de wereld gek?'

Ik wil gewoon tegen mijn moeder zeggen wat mij dwars zit enzo. En gewoon goed naar school. En naar bed of course.
Ik zit ook steeds te zoeken naar antwoorden waar ik het beste kan beginnen om een normaal leven te leiden.
Vele mensen zeggen tegen me dat het goed komt met mijn situaties. Maar ik wil gewoon erbij zijn met deze wereld.
Ik denk mee, maar .....

Hoe kan ik mijn leven goed leiden en drastisch omgooien?