Je voelt je omringt door bergen,

Al die mensen die je tergen.

Aan de ander kant van de bergen wordt er niet getreurd.

Daar is het leven gekleurd.

Dan komt een lastige stap,

Klim over die bergen d.m.v een trap.

Die trap is hulp.

Dus kruip maar uit je schulp.

Hulp moet je accepteren,

Dat is iets dat je nog moet leren.

Dan ga je het moois weer zien.

En dat is iets dat je echt verdien.

Ik wil weg van mn verleden, weg van mn bestaan 
Weg van het heden en waar mn leven nog zou gaan 
Gewoon een vreemde plek, zonder enkele bekenden 
Complete rust, iets wat ik hoop ooit nog te kennen 

Ik wil weg uit dit leven, daarmee bedoel ik niet de dood 
Maar gewoon een nieuw begin, want er verandert echt geen kloot 
Elke keer zeg ik mezelf, vanaf nu alleen geluk 
Toch kom ik niet ver en keer ik naar depressies terug 
Soms zou ik willen dat ik kon geloven 
Dat god bestond en ik hulp kreeg van boven 
 

Maar god zal wel niet bestaan 

Anders had hij wel geholpen  

Want hoezo heb ik dit verdiend 

Waar is het verkeerd gelopen 

Mijn brein is veel te creatief om controleerbaar te zijn 
Het loopt uit de hand en ik doe mezelf pijn 
Met alle ideeen  die maar blijven komen 
Met alle plannen en alle dromen 
Waar ik uiteindelijk  helemaal niks mee doe
Mijn brein is vervelend en zorgt alleen voor gedoe

Mooie gedichten zeg!

@Jippiieeee Je kan het altijd proberen.

Er valt altijd iets te leren.

En het is ook er leuk.

Soms schrijf je iets moois, en soms is het meuk.

Maar ons maakt het niet uit.

Het is altijd leuk als je op een nieuw gedicht stuit.

Ik kan me altijd vinden in de gedichten.

Het is dan minder alsof alle blikken zich op jóú richten. (Al vind ik dat niet zo erg)

Want dan ben je dus niet de enige.

-OnlyMe

@DaVinci 

Ik zou willen dat me geloof wat sterker was.

Ik snap je standpunt die ik las.

Zal God wel echt bestaan?

Of is hij verzonnen.

Is iemand ooit met dat verhaal begonnen?

Ik weet het soms ook niet meer.

Maar de twijfel dat hij niet bestaat doet ook zeer.

Waarom laat hij mensen zo lijden?

Dat zal ik nooit begrijpen.

Ik ga me toch aan zijn hoop vast kleven.

Anders zou ik al lang niet meer leven.

Ik weet ook niet waar hij is.

Misschien bestaat hij niet eens en heb ik het mis.

Misschien zit hij wel te lachen om onze pijn.

Misschien vindt hij het wel fijn.

Ik zal me toch aan die hoop vast houden.

Misschien word ik dan ooit weer de oude...

Weer een toetsweek. 

Leren dat weer aanbreek. 

Ik heb nu al geen zin meer. 

Al dat stomme geleer. 

Een goed cijfer wil ik wel. 

Dus ga ik maar leren, snel! 

Toch van het leren niks meer gekomen, 

Was toch weer aan het wegdromen. 

Alles boven een acht, 

Dat had ik niet verwacht. 

Nog 2 toetsen te gaan. 

Dan is het met de toetsweek ook weer gedaan. 

@Jippiieeee ga je ook nog dichten?

Nog een mooi rijmpje stichten?

Je had het gezegd.

1 ding kan het niet worden, en dat is slecht.

Ik zit op je gedicht te wachten, in de hoop hem zien te verschijnen.

Je kan over alles dichten, over gevoel, maar ook over dolfijnen.

En vind je het moeilijk, gebruik dan maar een rijmwoordenboek.

Daar vind je veel rijm, die je zoek.

Ik ben geduldloos, dus vandaar de vraag.

Ik zie al die gedichten hier graag!

Ik wens je succes!

Het Nederlandse volkslied.

Wilhelmus van Nassouwe
ben ik, van Duitsen bloed,
den vaderland getrouwe
blijf ik tot in den dood.
Een Prinse van Oranje
ben ik, vrij, onverveerd,
den Koning van Hispanje
heb ik altijd geëerd.

In Godes vrees te leven
heb ik altijd betracht,
daarom ben ik verdreven,
om land, om luid gebracht.
Maar God zal mij regeren
als een goed instrument,
dat ik zal wederkeren
in mijnen regiment.

Lijdt u, mijn onderzaten
die oprecht zijt van aard,
God zal u niet verlaten,
al zijt gij nu bezwaard.
Die vroom begeert te leven,
bidt God nacht ende dag,
dat Hij mij kracht zal geven,
dat ik u helpen mag.

Lijf ende goed tezamen
heb ik u niet verschoond,
mijn broeders, hoog van namen
hebben 't u ook vertoond
Graaf Adolf is gebleven
in Friesland in den slag,
zijn ziel in 't eeuwig leven
verwacht den jongsten dag.

Edel en hooggeboren,
van keizerlijken stam,
een vorst des rijks verkoren,
als een vroom christenman,
voor Godes woord geprezen,
heb ik, vrij onversaagd,
als een held zonder vrezen
mijn edel bloed gewaagd.

Mijn schild ende betrouwen
zijt Gij, o God mijn Heer,
op U zo wil ik bouwen,
Verlaat mij nimmermeer.
Dat ik doch vroom mag blijven,
uw dienaar t'aller stond,
de tirannie verdrijven
die mij mijn hart doorwondt.

Van al die mij bezwaren
en mijn vervolgers zijn,
mijn God, wil doch bewaren
den trouwen dienaar Dijn,
dat zij mij niet verrassen
in haren bozen moed,
hun handen niet en wassen
in mijn onschuldig bloed.

Als David moeste vluchten
voor Sauel den tiran,
zo heb ik moeten zuchten
als menig edelman.
Maar God heeft hem verheven,
verlost uit alder nood,
een koninkrijk gegeven
in Israël zeer groot.

Na 't zuur zal ik ontvangen
van God, mijn Heer, het zoet,
daar na zo doet verlangen
mijn vorstelijk gemoed:
welk is, dat ik mag sterven
met ere in het veld,
een eeuwig rijk verwerven
als een getrouwen held.

Niet doet mij meer erbarmen
in mijnen wederspoed
dan dat men ziet verarmen
des Konings landen goed.
Dat u de Spanjaards krenken,
o edel Neerland zoet,
als ik daaraan gedenke,
mijn edel hart dat bloedt.

Als een prins opgezeten
met mijner heireskracht,
van den tiran vermeten
heb ik den slag verwacht,
die, bij Maastricht begraven,
bevreesde mijn geweld;
mijn ruiters zag men draven
zeer moedig in dat veld.

Zo het den wil des Heren
op dien tijd had geweest,
had ik geern willen keren
van u dit zwaar tempeest.
Maar de Heer van hierboven,
die alle ding regeert,
die men altijd moet loven,
en heeft het niet begeerd.

Zeer christlijk was gedreven
mijn prinselijk gemoed,
standvastig is gebleven
mijn hart in tegenspoed.
Den Heer heb ik gebeden
uit mijnes harten grond,
dat Hij mijn zaak wil redden,
mijn onschuld maken kond.

Oorlof mijn arme schapen
die zijt in groten nood,
uw herder zal niet slapen,
al zijt gij nu verstrooid.
Tot God wilt u begeven,
zijn heilzaam woord neemt aan,
als vrome christen leven,
't zal hier haast zijn gedaan.

Voor God wil ik belijden
en Zijner groten macht,
dat ik tot genen tijden
den Koning heb veracht,
dan dat ik God den Heere,
der hoogsten Majesteit,
heb moeten obediëren
in den gerechtigheid.

Ik heb het inderdaad gecopy-paste, ik zou zoiezo niet de tijd hebben omdat zelf te schrijven🤣

Ik kom weer met een van me stomme gedichten aanzetten 😅

Waarom? Waarom?

Doorgaan met leven, 

Zonder iets om naar te streven. 

Me ma die zegt dat ik eten moet. 

Me gedachte die weer irritant doet. 

De kinderen die zeiden: Val dood. 

Die gedachtes drukken op me als lood. 

Wanneer is het nu klaar? 

Wanneer is het leven niet meer zwaar? 

Ik weet het niet. 

Is er niemand die iets ziet? 

Het is te hopen, 

Dat niemand ziet dat ik voor mijn problemen probeer weg te lopen. 

Alweer die school stress. 

Alweer die mes. 

Alweer die snee. 

Ik zei toch tegen mezelf: nee! 

Toch weer sh gedaan. 

Dat hoort onderhand bij mijn bestaan. 

Ik ben niet alleen, 

Maar wie is er om mij heen? 

Wie laat mij niet in de steek? 

Die glimlach was fake, 

Wie ziet dat? 

Niemand waarschijnlijk 

Het leven is echt pijnlijk. 

Ik huilde mezelf in slaap. 

De moed die ik steeds weer opraap. 

De moed is nu weg. 

Wat een pech! 

Mijn tranen stromen niet meer. 

Toch heb ik evenveel zeer. 

Zelfbeschadiging is nu de oplossing 

Daardoor blijk ik toch in me negatieve ring. 

Wanneer stopt dit? 

Wanneer stopt deze shit? 

Wanneer ga ik weer echt leven? 

Weer naar me doelen streven? 

Wanneer heb ik weer hoop voor de toekomst? 

Wanneer wil ik weer leven, 

I.p.v voor het leven te beven? 

Geen angst meer voor later. 

Wanneer word ik een prater? 

Ik Hoop op beter. 

Dit leven werkt voor geen vierkante centimeter. 

Moe.

Te veel dingen aan mijn hoofd.

Voel me moe en verward.

Gemixte gevoelens.

Blij, boos, bang, verdrietig, moe, nerveus.

Mijn hoofd zit te vol en ik sta op ontploffen.

Afscheid van mijn groep komt dichterbij.

Het kikt in, het is intensief, je bent zo close en straks ineens… poef, niks meer, niemand meer.

Weer alleen.

Opzoek naar een school, chaos geen duidelijkheid over welke het word.

Bezig met een boek, maar mijn schrijfpartner lijkt iemand anders belangrijker te vinden.

Probeer weg te duiken in andere werelden.

Opzoek naar een poort.

Om te leven onverstoord.

Ik heb gewoon iemand nodig om me staande te houden.

Het seizoen van toneel is afgelopen.

Dus daar kan ik ook niet naar uitkijken of hopen.

Niemand lijkt meer echt te zijn.

Verdwaald in een wrede wereld.

Lost, so lost.

There's no pad.

I don't know what wat i'm heading to.

Tired of everything.

Don't know what tot do.

-OnlyMe

P.S. sorry voor dit chaotische gedicht.

Woww zo getalenteerd!