Weet je, iets wat mijn zus vroeg was: "Nou, je overweegt het eigenlijk niet, hè?".
Waarop ik antwoordde: "Ik bedoel nee, ik denk het niet, ik bedoel, het is gewoon een gedachte in mijn achterhoofd die soms in mijn hoofd opkomt.
Maar-
Op sommige avonden denk ik gewoon bij mezelf.
Ik denk echt niet dat er veel zou veranderen als ik gewoon zou verdwijnen.
Mensen zouden niet belast hoeven te worden door mijn aanwezigheid, verzoeken of mijn uiterlijk, mensen zouden hun leven beter kunnen leiden in de wetenschap dat ze niet voor mij hoeven te zorgen.
Ik zit hier 's nachts te schrijven over hoe ik er volledig van overtuigd ben dat als je mij van mijn sociale leven zou beroven, ik geen reden zou hebben om te blijven leven.
Ik ben slecht in alles, ik heb een laag zelfbeeld, ik kan niets aan.
En zelfs met mijn sociale leven kan ik nauwelijks een reden vinden om wakker te worden en me klaar te maken. Het is... eerlijk gezegd gewoon omdat het moet.
Ik wil niemand van streek maken of teleurstellen.
Ik kan het niet.
Ik zal mezelf erom haten.
Ik haat mezelf.
Ik kan niets doen.
Ik zie mezelf niet eens ouder worden dan de twintig.
Ik heb geen goede reden om te leven, ik kan er geen vinden.
Ik ben fysiek, emotioneel en mentaal nutteloos.
Ik denk dat ik egoïstisch ben omdat ik iets wil.
Ik ben egoïstisch omdat ik wil verdwijnen.
Ik ben egoïstisch omdat ik uit het bestaan wil verdwijnen, zodat ik niets hoef te ervaren. Elke pijn, elk verdriet, elk schuldgevoel, wat dan ook.
Dus misschien wel, ik overweeg het in mijn hoofd.
Maar ik denk niet dat ik dat zou kunnen.
Ik ben een te grote last om mensen door mij emotionele schade te laten lijden.
-R.12
