Hallo iedereen, Misschien een beetje een rare titel maar ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten noemen...
Ik ben 18 jaar en zit op het MBO en doe ICT (Ik ga stoppen met de opleiding, Ik vind er geen zak aan ik ga een opleiding doen genaamd Dier & Gedrag). Ik fantaseer heel vaak over hoe ik me zou voelen. Waar ik zou staan in het leven en wat ik zou doen als mijn moeder ter overlijden komt… Dat komt omdat mijn moeder en ik allebei veel hebben meegemaakt en ze me altijd steunt en helpt me heel vaak.
Ik heb niet echt vrienden met wie ik kan praten over emoties (behalve mijn moeder. Mijn moeder heel veel en mijn zus een beetje) of mee kan afspreken want mijn leven is nogal zuur gemaakt op de basisschool en op de middelbare school. Niemand wou echt vrienden met mij zijn en ik deed toen ook niet echt moeite om vrienden toen te maken want ik was gewoon te ongelukkig daarvoor. Teveel verzombied daarvoor op dat moment. (Dat pestverleden heb ik inmiddels losgelaten door het meerdere keren met mijn moeder er te over hebben) Als ik over emoties praat dan is dat met mijn moeder (49) dus of soms met mijn oudere zus (20) Maar het liefst praat ik met mijn moeder over emoties omdat ze net als ik veel meegemaakt heeft en meer levenservaring heeft enzovoort.
Ik heb op de ICT school godzijdank wel 2 vriendinnen gemaakt. Maar die willen nooit afspreken (ze doen het ook niet onderling)… Mijn moeder denkt dat de ICT school erg zakelijk is en dat dat gewoon de cultuur daar is en dat de mensen in de opleiding Dier & Gedrag veel hartelijker zijn en dat ik dan meer vriendinnen ga krijgen die WEL willen afspreken. Maar al krijg ik dan meer vriendinnen met wie ik kan praten over emoties en mee kan afspreken. Alsnog vindt ik het moeilijk om als (net) volwassen vrouw op mijn eigen benen te gaan staan en me los te maken van mijn moeder. Ik heb een aantal redenen hoe dat misschien kan komen:
1. Dat komt mede misschien omdat mijn moeder psychisch ziek is en niet genoeg van zichzelf houdt. Ik maak me daar zorgen over en herken me zelf daar ook een beetje in (ze krijgt godzijdank hulp die ze nodig heeft en verdient en heeft medicatie controle en haar zelf liefde wordt steeds groter, maar alsnog. Ik weet dat mijn moeder slecht tegen alleen zijn kan. Dus als mijn oudere zus weg is en mijn moeder heeft geen vriendinnen om af te spreken. Voelt het als mijn plicht om bij mijn moeder te zijn. Omdat ze zo'n lieve open minded vrouw is met veel empathie)
- Toen ik jong was was mijn moeder zieker dan ze nu is. Ik knuffelde haar vaak en klom vaak bij haar op schoot maar ze reageerde er niet zo vaak op
- Ik woon bij mijn vader. Een negatieve man die best flink kan zeiken over alles en iedereen en dat doet hij vandaag de dag nog altijd. (Ook over mij en mijn zus en mijn zusje dus als hij loopt video te bellen met zijn vriendin zorg ik ervoor dat ik weg ben. Van huis of boven zit op mijn slaapkamer zodat mijn zelfvertrouwen niet nog meer deuken krijgt) en hij denkt dat die het allemaal zo goed weet voor iedereen. Bij mijn moeder gaan wonen is financieel gezien en om haar gezondheidsreden geen optie voor mij. Mijn oudste zus heeft er wel voor gekozen om bij mijn moeder te wonen maar dat komt omdat zij een NOG SLECHTERE relatie heeft mijn mijn vader dan ik… Mijn jongste zusje die trouwens 16 is woont op een groep omdat ze bij me vader niet wou luisteren en mijn moeder kon haar nooit de structuur geven die mijn zusje vroeger nodig had (of misschien nog heeft) omdat mijn moeder die zelf ook nooit gekregen heeft... Ik kan met mijn vader gewoon niet praten over mijn emoties omdat hij dus zo negatief is en volgens mijn moeder (die 15 jaar samen is geweest met hem) dat zelf ook nooit heeft kunnen doen in zijn jeugd of geleerd heeft. Mijn moeder heeft in haar jeugd ook nooit kunnen praten over emoties. Maar door vele therapieën kan ze dat godzijdank nu wel...
- Mijn vader zit heel veel achter de tv op op zijn mobiel als hij thuis is. Hij is heel erg veel met zijn vriendin bezig (ze hebben nu al 14 maanden) Een keer bij een eerdere relatie die hij had met een vrouw zei ik daar wat van toen ik 15 was tegen iemand maar dat is via via weer teruggekomen bij hem en toen ging hij mij op een bespotte manier na doen (wat me veel pijn heeft gedaan) om hoe boos ik blijkbaar zou zijn op hem tegenover mijn zus en mijn zusje (de persoon die het doorgeluld heeft vertelde aan mijn vader dat ik veel bozer was dan dat ik was waarschijnlijk omdat zij jaloers was want ik vertelde mijn frustraties aan zijn ex vriendin :S )… en hij zei erbij: Pappa heeft heel lang voor jullie gezorgd maar pappa kan niet altijd voor jullie blijven zorgen. Ik heb ook nog een eigen leven. (Dat snap ik nu 3 jaar later wel. Maar om je dochter bespot boos na te doen slaat toch nergens op?)
Kortom: Mijn vraag is gewoon. Hoe kan ik ook gelukkig zijn of worden ZONDER mijn moeder erbij nodig te hebben? Ze gaat hopelijk nog heel veel jaren mee. Maar als 18jarige moet je toch wel op eigen benen gaan staan lijkt me? Ik spendeer veel tijd met haar en bij haar en logeer in deze corona tijd veel bij haar want ik ben dan toch vrij en dan voel ik me gelukkig(er) als ik bij haar ben en we doen samen super leuke dingen (Ik zou eigenlijk lessen moeten volgen via Microsoft Team, een soort skype maar dan professioneel maar ik ben he-le-maal met de opleiding ICT) Zonder mijn moeder of mijn zus in de buurt voel ik me best vaak leeg eenzaam en ongelukkig. Voor de rest ken ik niet zoveel positieve mensen in mijn leven en de corona maatregelen maken het nou niet echt beter…
