Hoi,
Ik heb dus een beste vriendin, maar ik weet niet of ze wel een échte vriendin is.
Twee dagen geleden zaten we bij Latijn, en zei een jongen uit mijn klas iets over autisme. Ik heb zelf autisme, maar ik negeer het gewoon, omdat mensen die schelden met autisme niet beter weten. Dat zegt mijn begeleidster ook. Maar mijn vriendin heeft ook autisme, en die kon er niet tegen. Ze zei dat wij twee allebei autisme hebben. Ik wil het graag geheim houden voor mijn klas, maar zij zegt het dus zonder toestemming. En dat vind ik gewoon niet kunnen.
Ik heb al een paar weken een slecht gevoel bij d'r. Een paar maanden geleden zei ze ook dat ik niet dapper ben, ik voor ongeveer alles bang ben, en dat ik lelijk ben. Ik ben er niet op ingegaan, omdat ik best wel verlegen ben en niet voor mezelf op durf te komen. Ik heb er wel een paar dagen mee rond gelopen.
4 dagen geleden wou ik ook iets tegen haar vertellen, maar praatte ze weer door me heen, zoals altijd. Deze keer kreeg ik er genoeg van en zei: “Laat maar zitten, je luistert toch niet.” Ze antwoordde met: “Nee, ik wil het wel weten! Ik was gewoon nog bezig met praten!” Maar ik was weggelopen. Toen ging ze troost zoeken bij een andere vriendin, dat doet ze altijd als er iets is. Het is wel grappig, want eerder op die dag botste ze met haar fles tegen mijn schouder aan, en ik dacht dat ze dat met opzet deed. Dus ik was best verdrietig, terwijl zij dus niet wist waarom. Toen ging mijn andere beste vriendin even met haar praten, om te vragen of ze het met opzet deed. Toen was alles weer goed, maar ze zei wel dat ik beter voor mezelf op moest komen.
Dat deed ik dus tegen haar toen ze door me heen praatte, en was het ook niet goed. Aha, ik moet dus voor mezelf opkomen en aangeven wat ik wil, maar niet tegen haar. Een beetje flauw, vind je niet?
Eergisteren was dus echt de druppel met dat autisme. Dat heb ik ook laten merken aan haar. Maar eigenlijk is het wel mijn schuld, (dat had ik ook gezegd) omdat ik tegen haar heb verteld dat ik autisme heb. Thuis vertelde ik het tegen mijn moeder, en ze zei ook dat ik heel erg moet oppassen met haar. Ja, dat heb ik wel gemerkt inderdaad.
Ik heb dus vroeger iets meegemaakt (ik denk dat ik dat ook nog wel eens ga vertellen hierop), en mijn ouders hadden mij een paar maanden toestemming gegeven om het tegen haar te vertellen. Ik ben ZO blij dat ik dat niet gedaan heb. Als ik haar al niet kan vertrouwen met mijn autisme, kan ik haar ook niet vertrouwen met dat. Ik denk wel dat ze een rede heeft voor dit gedrag, omdat ze het thuis best moeilijk heeft met strenge ouders. Ze heeft ook een crush, en dat is mijn beste vriend. Misschien is ze wel jaloers omdat we zulke goede vrienden zijn (Niks romantisch!!!).
Ik wil dus eigenlijk geen vrienden meer met haar zijn, maar ik kan toch niet zomaar zeggen: “Zoek 't lekker uit, wij zijn geen vrienden meer!”
Hebben jullie misschien tips?
Groetjes E :)
