De Kindertelefoon.nl

Hee, ik ga jullie even een lang verhaal vertellen dus alvast sorry! Ik had in juni/juli/augustus 2021 mn eerste en tot nu toe enige vriendje. Ik had heel veel twijfels over hem maar had het idee dat ik het een kans moest geven. Hij was heel kleverig en liet me geen seconde alleen. Hij had het over onze kinderen, zei al heel snel dat ie van me hield etc. Ik werd hier heel erg van overwelmd. Hij ging ook steeds wat verder op een sexy manier die ik gewoon niet fijn vond. Het begon met shirtless foto’s en de hele tijd willen zoenen terwijl ik eigenlijk geen zin meer had. Daarna ging die naar onder m’n shirt zitten en m’n knoop m’n knoop elke keer opnieuw los maken, terwijl ik hem weer vast deed. En duidelijk was dat ik dat niet wilde. Toen ik een keer naar zijn huis ging en zijn ouders niet thuis waren is hij echt ver over m’n grenzen gegaan. Zo heeft je aan m’n borsten en down there gezeten en moest ik hem aftrekken. Ik heb een paar keer nee gezegd maar met een lach om niet gemeen te zijn. Ik wist niet wat ik moest doen na een tijdje dus toen bleef ik daar maar liggen terwijl ik niet meer tegenstribbelde. Maar het ging uren door, terwijl ik niks zei. Dus voor m’n gevoel had hij moeten weten dat ie moest stoppen.  Maar ik zei ook geen nee meer. Daardoor liep ik echt met een schuldgevoel rond, ook al wist ik eigenlijk dat dit gewoon aanranding was. Dus ik had het uitgemaakt via snap omdat ik bang voor hem was. Maar daarna bleef hij me nicknames geven zoals pumpkin en baby (super grote triggers om hier te typen al). Hij bleef me appen, de hele dag door. En ik moest mezelf altijd verantwoorden. Daarnaast was hij super manipulatief. Zo gaf hij me schuldgevoelens omdat hij zichzelf sneed, zij dat je zichzelf ging ophangen etc. En legde de verantwoordelijkheid van zijn geluk bij mij. Hij was altijd het slachtoffer en deed niks verkeerd. Alles lag aan mij, maar hij was zo goed om me daarvoor te vergeven. Hierdoor (en nog meer dingen, dit waren wat voorbeelden) kwam ik heel moeilijk van hem af. En ik was zo bang. Elke dag moest ik hem weer zien in de les, kwam hem overal tegen omdat hij dichtbij mij woont. Daarbij gaf hij me ook nog steeds cadeautjes, deed hij dingen door de brievenbus, schreef gedichtjes voor me etc. Dus ik voelde me zo schuldig dat ik me niet goed bij hem voelde. Ondertussen stalkte hij me ook. Hij fietste achter me aan naar huis, zei dat ie me bij het raam zag etc. Ik had veel traumaklachten dus heb ik EMDR gedaan. Ik had eerst heel lang het gevoel dat dit niet aan de orde was omdat dat was als je aangerand was, en ik kon het niet zo zien. Maar zonder toestemming is dat natuurlijk gewoon aanranding, al helemaal als je hem van je af hebt geduwd. Ook heb ik het tegen docenten op school gezegd. Er zijn meer meisjes die dit over hem hebben gemeld! Dit heeft me heel erg geholpen in m’n verwerkingsproces maar ik denk nog steeds elke dag aan hem. 2 jaar later. Ik vind dat zo vervelend want ik wil het gewoon zo graag 100% achter me laten maar het is gewoon zo moeilijk! Heeft iemand misschien tips? Zeg alsjeblieft niet dat ik overdrijf ofz want je weet niet wat zoiets wel niet met je kan doen! En ik vond het best eng om dit te delen… Sorry als alles een beetje door elkaar gaat, het was weer even heftig om te typen haha!