Hallo, ik weet ook niet wat ik hier doe maar ik moet echt even mijn verhaal kwijt dus daarom dit. Het spijt me als het niet chronologisch opgeschreven is, ik kan het lastig verwoorden.
Ik ben een jongen van 14 jaar oud. Ik zit op school en haal goede cijfers. Heb vrienden, het beste leventje.Toch voel ik me leeg. Alsof ik wat mis. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was. Mijn moeder is altijd aan het werk geweest omdat ze geld moest verdienen. Hulpverleners hebben altijd alles voor mijn vader geregeld en niet voor mijn moeder, hierdoor heb ik iets tegen hulpverleners. Omdat mijn moeder zoveel aan het werk was (ook avond- en nachtdiensten) heb ik de vaderrol in het gezin op me genomen vanaf mijn 7e. Ik maakte het eten voor iedereen na schooltijd. Ik maakte het huis schoon, deed de was enz. Ik heb altijd tegen iedereen gedaan alsof ik dit niet erg vond, maar de afgelopen weken voel ik me naar. Het is een lastig te beschrijven gevoel dat ik niet wil tonen aan mensen uit mijn omgeving. Mijn moeder heeft altijd het beste met ons voor gehad. Alleen is het voor mijn moeder ook veelste veel, 10 jaar achter achter elkaar zich kapot werken voor een laag salaris. Ik merk dat het slecht met haar gaat en dat zij zich schuldig voelt naar mij toe. Naar mijn idee zit ze bijna tegen een burn-out en een depressie aan. Ze bedoeld altijd alles goed maar haar eigenwaarde is erg laag. Ze zegt welleens “ik had nooit mogen bestaan “. Dit doet mij veel pijn, en weet dan ook niet wat ik moet zeggen. Mijn ene broer is zwaar autistisch en heeft tot 2015 bij ons in huis gewoond. Ik moest altijd voor hem zorgen. Ik kwam thuis van school en hij ging buitenspelen. Dit ging vaak fout (ruzie met de buurt). En dan ging ik het proberen op te lossen met elkaar. Ik werdt elke dag uitgescholden. Ik mocht alle dodelijke ziektes krijgen en mocht doodvallen. Ik heb nooit wat teruggezegd, alhoewel 1 keer toen heb ik teruggescholden. Toen werdt mijn moeder boos omdat het dan erger werdt. Elke woensdag van de week kwam er een hulpverlener wat leuks doen met mijn broertje, voordat ze weg waren kreeg ik ook nog even een scheldbui over me heen. De haat naar hulpverleners is ook zo geworden omdat ze dit altijd toe hebben gelaten en er nooit wat tegen gedaan hebben. Daarna ging mijn broer op een woongroep wonen. Eindelijk rust, dacht ik. Mijn zus ( waarschijnlijk met narcisme) trok zich niks aan van de regels die mijn moeder opstelde. Gooide al haar troep door het huis. Ik reageerde hier op aangezien ik mij vader voelde en ik er wat aan moest doen, echter ben ik hun vader niet en moest ik mij er niet mee bemoeien. Ik voelde me naar omdat ik mijn moeder niet kon helpen. Ik heb nog 2 andere broers, die hebben beide afgelopen jaar een zware depressie gehad waarschijnlijk door alles wat ze hebben meegemaakt. Vorige week sprak ik mijn broer en hij zei “Jij gaat ook nog een depressie krijgen hoor, het is echt niet normaal wat jij allemaal hebt meegemaakt”. Ik reageerde zoals ik altijd reageer, “Ach nee joh je weet dat ik me prima staande kan houden” toen ik alleen was heb ik gehuild, want ik weet dat het niet normaal is en ik die depressie ook wel ga krijgen. Ik wil het alleen echt niet. Ik ontken alles. Ik merk alleen dat ik er bijna tegenaan zit. School boeit me niks, ik doe alsof ik het beste leventje ooit heb en me perfect voel. Ik toon nooit emoties in het bijzijn van anderen. Ik zoek dingen op die de pijn kunnen verzachten, ik weet dat ik mijn leven dan kapot maak en dan mijn moeder ongelukkig maak dus dan stop ik er maar weer mee. Ik moet eigenlijk geen ouderrol meer op me nemen en ik moet kind zijn, alleen het lukt me niet. Ik heb het beste voor met mijn hele familie en zorg voor alles. Als ze iets nodig hebben vind ik het geen probleem om 30 kilometer op de fiets te gaan om met iets te helpen. Ik ben er alleen klaar me, het boeit me niks meer en wil opgeven. Ik zit tegen een depressie aan en wil eigenlijk hulp zoeken alleen weet ik niet hoe. Ik wil niet dat mijn ouders erachter komen, misschien een doorverwijzing van huisarts naar psycholoog? Of komt mijn moeder het dan alsnog te weten? Ik weet het niet. Het enige dat ik weet is dat als ik door blijf gaan alsof er nooit wat gebeurd is het alleen maar erger wordt en ik echt hulp moet gaan zoeken. “Ik heb 8 jaar alleen maar vooruit gekeken, nu ik achterom kijk zie ik een slagveld, een grijs gebied in vuur.”
Dit wilde ik dus even kwijt
