Skip to main content

Voorwoord

 

Beste lezer,


Het schrijven van een goede topic is lastiger dan je zou verwachten.
De informatie moet namelijk voor mensen duidelijk zijn, die de context niet kennen.
Het zou zeker wat makkelijker zijn als we simpelweg een kijkje in iemands hoofd zouden kunnen nemen, maar ik denk niet dat wij dat elkaar aan willen doen.
Toch zal ik mijn best proberen te doen om jullie die blik in mijn leven te bieden, zonder mijzelf natuurlijk bekend te maken.

 

Introductie

Het is eigenlijk vrij gek om je topic als een essay te schrijven, maar misschien is het zo duidelijker.

Ik zit, net zoals velen, opgesloten in mijn kamertje gedurede deze uitbraak. Natuurlijk ga ik eens in de zoveel tijd wel naar buiten. Ik heb gelukkig nog een baan, net zoals vele andere jongeren.
Hoewel ik het niet hoop, vrees ik dat diezelfde jongeren voor een deel ook mijn verhaal zullen ervaren.
 

Dag in dag uit zit ik in mijn kamertje.
Dan slaap ik, dan heb ik online lessen.
Het ene moment vloeit over in het andere.
De dagen zijn ontzettend lang, maar zodra ik mijn vermoeide ogen eventjes laat rusten is de avond al gevallen. Dan besef ik mij dat ik de gehele dag niets heb gedaan.
In mijn bed blijf ik langer liggen, omdat ik nergens heen hoef of kan.
Ik slijt wat uren achter mijn computer terwijl ik de uren stilletjes voorbij sluipen.
Op de werkvloer doe ik mijn taken zonder er al te veel over na te hoeven denken en aan het eind van de maand kijk ik hoeveel mijn baan mij heeft opgeleverd.

Het voelt alsof ik verdoofd naar de wereld kijk en enerzijds onverschillig ben over het verstrijken van de dagen en anderzijds wordt ik onrustig en gefrustreerd omdat ik machteloos toekijk hoe ik mijn tijd tussen mijn vingers wegglipt.

 

De verveling
Na zo'n introductie is het wel gepast om een echt onderwerp te introduceren.
Ik ben overigens nu zowel aan jou, de lezer, als aan mijzelf aan schrijven, vandaar de verschillen in het schrijven.
 

Dit maken wij allen mee, maar ik zal het toch weer aanhalen:
Dit is een vreemde ramp, moet ik bekennen.
Je verwacht meestal de meest verwoestende natuurkrachten , die gehele steden wegvagen of iets dergelijks.
Nu is het een of ander stof virus, dat alleen zo ernstig is geworden door onnodige fouten.
Meer dan vijf miljoen mensen zijn geïnfecteerd terwijl ik dit schrijf en tot dusver zijn er meer dan honderdduizend doden in verband gebracht met dit virus.
Dit werkelijke cijfer is waarschijnlijk hoger.

Wat merken de meeste van ons er van?
Vrijwel niets.

Sommigen moesten vertrekken uit een land, in mijn geval Spanje, omdat daar de grenzen dicht gingen.
Voor velen zijn dit slechts cijfers geworden en wie kan het dat kwalijk nemen?
We kunnen gewoon niet met die nummers denken.

En dan duikt de verveling op.
Eerst slechts op enkele plekken en voor een paar momenten.
Iedereen is nog zo druk bezig met wennen aan de lockdown en al deze nieuwe maatregelen.
Nu we weken verder zijn is hij een vaste gast.
Wat ga ik doen, dat ik nog niet gedaan heb?
Jouw vrienden en de mijne zitten nu ook thuis, maar daar kun je niet echt iets mee doen in verband met de lockdown.
Je gaat dus maar chatten met mensen.
Morgen, overmorgen of op een dag die nog komen gaat is het laaste woord wel gezegd en weet je eindelijk echt of het goed gaat met de ander.
Wat dan?
Lekker even een potje gamen.
Je hebt nu zo veel tijd dat je je hele lijstje kunt afwerke en alles hebt uitgespeeld.
Wat dan?

Ik weet het niet, maar ik zoek ook geen antwoord.
De verveling is nu vertrokken, omdat hij alleen hoeft te wachten tot slaap mij overmant en later de hemel weer kleur krijgt.
Ik zal slechts toekijken hoe de tijd verloopt.

 

De machteloosheid
Ik hoop dat jij, de lezer, onderhand mijn mentale staat niet in twijfel trekt.
Ik mag dan wel melodramatisch schrijven, maar dat betekent niet dat er iets in mijn schedel aan het rotten is. Ik had je immers een kijkraam in mijn hoofd beloofd.

Hoe frustrerend is dat wel niet.
Afgelopen najaar had jij met je vrienden afgesproken om deze zomer samen te reizen.
Dit zou het hoogtepunt van het jaar worden.
Een voor een zie je de grenzen dicht gaan en de wereld langzaam tot stand komen.
Dat was geen pretje, moet ik bekennen.
We kunnen nergens meer heen.
Allen zitten wij vast tussen vier muren, ongeacht waar je bent.
In je huis of in dit land.
Al deze plannen, al deze tripjes.
Misschien zou je voor het eerst naar Parijs gaan, of dat meisje uitvragen waar jij een oogje op had.
Misschien ging je naar het coolste festival, of zou je met je moeder naar dat bekende resort gaan.

Dat kunnen we allemaal vergeten.
Al onze plannen, netjes op een lijstje geschreven, werden in het vuur gegooid.
Men wil dit allemaal rechtzetten, maar as kun je niet meer lezen.

En wat moet je dan doen?
Wat kun je dan doen?
Niets, helemaal niets.
Elke dag wordt je herinnerd aan de plannen die waren en de plannen die zouden komen.
Hoe wreed zijn deze herineringen wel niet voor ons.
 

Ik weet niet wat het antwoord is, maar ik verwacht het ook niet.
Is dit het enige verloren jaar, of het eerste?
Ik kan niet meer hopen.

 

De angst

De meeste mensen zullen wel wat fobiën of angsten hebben. Dat is vrij normaal. Opvallend genoeg hebben we af en toe  de neiging om naar iets te kijken, wat ons enorm verafschuwt, maar we zijn dan niet in staat om weg te kijken. Een bus de langzaam richting een klif rolt, bijvoorbeeld.

Ik ben een beetje een betrouwbare eikel.
Af en toe ben ik te eerlijk, maar je geheimen zijn verder wel bij mij veilig.
Hier volgt dus nog iets, voor het geval jij, de lezer, dat niet doorhad:

Een goede vriendin/klasgenoot van mij heeft een redelijk alcoholverslaving.
Ik zou het zo wel noemen, als jij je verleden weg probeert te drinken.
 Natuurlijk is deze suïcidaal, waarom ook niet.
Waarom zou een opermachtige god of goden, als zij mochten bestaan, inderdaad niet zo'n ongelukkig wezen maken?
Zelf vind ik dat nogal wreed, maar ik maak helaas daar geen keuzes over.

Deze persoon heeft zelfmoordpogingen gedaan en is waarschijnlijk bereid om er nog een uit te voeren.
Ik probeer natuurlijk haar op andere gedachten te brengen, maar ik kan nou niet zeggen dat dat een succes is.

Durf ik nu nog wel te slapen?
Durf ik nu nog wel mijn ogen dicht te doen en de kans te lopen dan van ons tweeën slechts een de zon weer op ziet gaan?
 

Zij en wat andere mensen vragen mij af en toe hoe ik er mee omga.
Ik denk er niet aan.
Als ik er aan denk, op momenten zoals deze, dan wordt ik geraakt door een angst en een verdriet.
Zal ik er zijn wanneer deze persoon mij het meest nodig heeft?
Ben ik sterk genoeg om er voor haar te zijn?
En ben ik sterk genoeg om haar naasten aan te kijken en te bekennen, wat ik verzwegen had, als het ergste zou gebeuren.

 

Ik weet niet wat het antwoord is en ik verwacht er geen.
Met vochtige ogen en licht trillende handen kijk ik naar mijn scherm.
Ik kan slechts wachten op het onvermijdelijke

De liefde

Je zag dit waarschijnlijk al aankomen, als je mijn zeldzame topics voorbij zag komen.
Natuurlijk is MensPersoon (zo spel je mijn naam) weer verliefd.
Heeft hij ook maar iets anders om te doen en over te klagen?
Heeft hij na al die topics en reacties nog steeds niet door hoe het werkt?
 

Ik heb geen andere dingen over te klagen.
Ik ben een bedroefde gelukkige, die slechts de klachten draagt van de ongelukkigen.
Zelf zijn mij de rampen gespaard, waar ik zo veel over lijk te weten.

Dit verhaal gaat natuurlijk ook over Corona, net zoals alles in de media.
Ik dacht een kans te hebben, een serieuze kans.
Deze wordt natuurlijk verpest door de lockdown.
Ook nu is uitgaan eigenlijk geen optie.
Mijn puberale hart is het daar natuurlijk niet mee eens, dus zit het als een gewoon dier te piepen.
Hoe fijn is het toch dat een onzichtbare macht je kansen aan duigelen slaat.
Misschien heb ik toch nog een kans, misschien niet.

Als je mijn track-record hebt, dan begin je jezelf toch vragen te stellen.
Ligt het niet aan jou?
Doe jij iets fout of heb je gewoon een foute eigenschap?
Misschien knaagt het aan je, misschien niet.
Misschien kun je er gewoon beter niet over nadenken.

Denk nou niet dat ik een bittere ziel heb, of een hekel heb aan vrouwen.
Dat is allen niet juist.
 

Ik vraag mij wel af of mij dit geluk überhaupt geschoken gaat worden.
Hoe vaak faal je, voordat je succes hebt?
Ook hier weet ik het antwoord niet, maar niemand zal dat hebben.
Ik kijk gewoon met een grimas  naar deze tekst.

 

Einde





Nawoord

Misschien heb je dit gelezen, misschien niet.
Een deel van zij, die dit nu lezen, hebben waarschijnlijk het begin gelezen en vervolgens dit stukje in de hoop dat ze snel kunnen zien of dit topic hun tijd waard is.
Dat is een prima strategie.

Er zullen mensen tussen zitten zoals Kenshin en Pin, die dit hele ding zullen lezen en waarschijnlijk een reactie zullen achterlaten.
Natuurlijk waardeer ik dat, maar is dat het waard?
Je kunt deze tekst inleveren bij een schrijfopdracht voor Nederlands en je zou waarschijnlijk een voldoende krijgen, als de plagiaatcontrole je niet te pakken krijgt.
Ik schrijf uitgebreid en kryptisch vage ideeën op, die misschien nergens op slaan.

Ik denk dat ik wel wat hulp zou willen hiermee, maar ik ben benieuwd of iemand helpen kan.
Zoals ik al aangaf, denk ik niet dat iemand het antwoord zal weten.
Toch wil ik allen bedanken die dit hebben en niet hebben gelezen.
Zeker voor de laatsten heb ik respect, omdat zij weten waar zij niet aan moeten beginnen.

Ik wil nog veel meer zeggen.
Woorden ,die ik nog niet bedacht heb, en problemen, die nog niet bestaan.
Dat en veel meer zou je te wachten hebben gestaan, als ik dit topic niet nu gemaakt had.

Wat ben ik toch goed in het schrijven van topics……
-MensPersoon

 


 

Ik weet even niks meer te zeggen , helaas weet ik geen antwoord (ik vind het jammer dat ik geen antwoord voor je weet , ook omdat jij altijd anderen helpt net als pin en kenshin ),  maar er zullen ongetwijfeld mensen zijn die dat wel weten. 

 

Hopelijk krijg jij je antwoord.


Hey MensPersoon

 

Fijn van je te horen. Het gebeurt niet vaak dat jij je openstelt, maar als je dat doet, is het telkens fascinerend en bomvol boeiende gedachten. 

 

Eén van de dingen waar je mee zit, is een vriendin die het niet gemakkelijk heeft. Jij weet wat er in haar omgaat, en als ik het goed begrijp, weten niet veel mensen dat. Dat maakt het voor jou uiteraard zwaarder, want wanneer stap je over de grens tussen geheim bewaren en hulp zoeken? Het is niet gemakkelijk, want wie weet breek je door het hulp zoeken wel het vertrouwen, al deed je het met de beste intentie. Bespreek je deze twijfels weleens met deze vriendin?

 

Je bent verliefd. Tjah, inderdaad niet de handigste tijd om overmand te worden door de liefde. Ben je iemand die graag chat of videobelt? Misschien kan je er een uitdaging van maken om je geliefde te leren kennen via de door corona toegestane middelen. Als dat goed verloopt, zit er misschien wel een anderhalfmeterende wandeling in. 

 

Jezelf bezig houden deze dagen is niet altijd eenvoudig. Lastig zelfs. Waar ik me zoal mee bezig houd is het herlezen van boekenseries die ik vroeger las. Wanneer je zo’n boek leest, komen er een hoop herinneringen naar boven. Badend in die herinneringen kan je even wegdromen in het verleden, al is dat nu een prettige ervaring of niet. Speciaal is het in ieder geval wel. 

 

Ik zou graag nog reageren op de intrigerende zaken die je hebt neergeschreven, maar er valt door mij weinig aan toe te voegen. We zijn nu eenmaal machteloos, we vervelen ons, en velen van ons zijn bang. Echter merk ik ook een toename in solidariteit. Ik weet niet in hoeverre dit een ding is in heel België en Nederland, maar waar ik woon komen elke avond om 20 uur de bewoners uit de buurt in hun voordeur applaudisseren voor degenen die zich positief inzetten in deze tijden van corona. Dat vind ik een mooie vorm van solidariteit. 

 

Mag ik je tenslotte complimenteren met je schrijfstijl? Naar mijn mening heb je je topic erg poëtisch verwoord. Ik hoop dat het volgende niet ongepast of vreemd overkomt, maar ik vond het vrijwel een plezier je topic door te lezen. 

 

Gr. Kenshin


Hallo menspersoon,

Ik heb je onlangs veel voorbij zien komen met reacties en ze waren heel nuttig.

Ikzelf zit ook met een probleem en dat heb ik in een topic geplaatst. Helaas reageert niemand. Zou jij hier misschien op kunnen reageren?

Groetjes


Bedankt voor je reactie, Gebruiker c


Beste Kenshin,

In ieder geval bedankt voor je reactie.

Bespreek je deze twijfels weleens met deze vriendin?
Ik heb het inderdaad met haar besproken.
Zij wilt natuurlijk niet dat ik het zomaar aan mensen ga vertellen en ik wil dat vertrouwen ook niet breken.
In dit soort gevallen kan dat mogelijk betekenen dat diegene nooit meer met jou praat.
Momenteel is de situatie redelijk stabiel, hoewel wel slecht naar mijn idee.
Ik weet dus niet of het en wanneer het eventueel fout kan gaan.

Ben je iemand die graag chat of videobelt?
Zoals je merkt, vind ik het niet zo erg om het een en het ander te schrijven.
Ik zal dus voornamelijk met haar chatten, tenzij zij het echt leuk vindt om te videobellen.
Als het een beetje meezit, dan kunnen we eerder met die wandeling beginnen.
Ze moet het er dan natuurlijk wel mee eens zijn.

 

Echter merk ik ook een toename in solidariteit.
Zijn wij solidair geworden?
We zijn lief aan het klappen voor al die medewerkers in de zorg en bedanken de scholieren en studenten die ons helpen aan de maatregels te wennen.
Dat is alleen niet de enige wereld die ik zie.
Ook hier in de lage landen zijn er protesten tegen de lockdown en andere vormen van verzet.
Wij zijn niet bepaald solidair geworden, als we naar de wereld kijken.
De WHO negeert Taiwan min of meer volledig, omdat de meeste landen haar niet herkennen.
We zien ook wereldleiders en burgers fout na fout maken, met alle gevolgen van dien.
Leugens en kwakzalvers zijn nu populairder dan ooit.
Wondermiddeltjes horen ons en onze naasten te beschermen, maar blijken meer schade dan goed te doen.
Wereldwijd zien ik zelf juist kloven ontstaan en verdiepen.
De Verenigde Staten telt nu een tweede Grand Canyon, als je het aan mij zou vragen.
Natuurlijk is het niet een en al negativiteit, maar positief is het niet.

 

Mag ik je tenslotte complimenteren met je schrijfstijl?
Dankjewel.
Origneel was het niet mijn idee, maar de herhaling vond ik wel mooi.
Ik ben wel een fan van de hele schrijfkunst, maar wel binnen de redelijke limieten.
 


Hey MensPersoon

 

Het vertrouwen van die vriendin in je wil je niet breken. Dat snap ik. Uiteindelijk lijk jij het best geplaatst om te weten wat er in die vriendin omgaat, na die vriendin dan. Doe maar wat je denkt dat juist is. 

 

Chatten en gaan wandelen zou je wel zien zitten. Ok, fijn. Hopelijk verloopt dat vlotjes, en lopen jullie over een tijd samen door het park. 

 

Je hebt inderdaad een punt over het solidair zijn. Ik dacht even de positieve kanten te belichten, maar daarbij mag je de negatieve inderdaad niet vergeten. 

 

Gr. Kenshin


Hoi MensPersoon,

 

MensPersoon schreef:

Er zullen mensen tussen zitten zoals Kenshin en Pin, die dit hele ding zullen lezen en waarschijnlijk een reactie zullen achterlaten.\

Daar is ie dan.

MensPersoon schreef:
Natuurlijk waardeer ik dat, maar is dat het waard?

Voor mij wel hoor, dus hopelijk voor jou ook.

 

Goed, let's begin.

Introductie

Wel top dat je een baan hebt. Ik ben, zoals vele andere jongeren, werkeloos én eindexamenleerling. Top combinatie… Not. 

Je hebt ook online lessen en blijkbaar nemen deze nogal wat tijd in beslag? Of heb ik dat verkeerd afgeleid uit jouw verhaal?

Je kijkt als verdoofd naar de wereld. Je schrijft dat je nergens heen kan. Ik ben het hiermee oneens. Ja, je moet oppassen en een hoop dingen kunnen niet, maar er zijn ook een hoop dingen die wel kunnen. Je kan nog steeds naar het park, naar vrienden, naar de winkel… Er is van alles open en binnenkort nog meer. Als je voorzichtig bent en er niet iedere dag op uit trekt, kun je jezelf uit dat verdoofde gevoel trekken en hopelijk voel je dan meer.

Ik wil je verder ook een hobby aanraden waarvoor je naar buiten moet. Ik heb er zelf gelukkig eentje ontwikkeld en dit bleek mijn redding. Zonder deze hobby zou ik nu iedere dag de hele dag in bed blijven rotten, aangezien ik oprecht geen enkele verantwoordelijkheid meer heb.

De verveling

Wat je schrijft, over dat we er niks van merken dat er zo veel mensen sterven, daar kan ik me heel erg in vinden. Het voelt voor mij heel vaak niet alsof we überhaupt in een pandemie zitten. Ik vind het zo onwerkelijk. Ik weet dat er iets is, maar ik zie en voel het niet ofzo. Je bent niet de enige en wij zullen vast ook niet de enigen zijn.

En ja, helaas, de verveling die je beschrijft, is zéér herkenbaar. Ik probeer de tijd door te komen met vrienden, terwijl ik bezig ben met m'n nieuwe hobby en door voor me uit te staren en te wachten tot ik weer naar bed mag. Jij hebt nog school en werk. Dat lijkt me fijn. Toch verveel je je ook veel en inmiddels heb je ook geen idee meer wat je moet doen. Don't we all… 

Vraagje, heb jij nu aanzienlijk meer vrije tijd dan normaal zonder de lockdown? Ik heb namelijk verhalen gehoord uit mijn omgeving van mensen die nog wel les hebben (online), dat zij wel volle dagen bezig zijn met hun weektaak en online lessen. Heb jij dit ook of heb jij veel tijd over?

De machteloosheid

MensPersoon schreef:

En wat moet je dan doen?
Wat kun je dan doen?
Niets, helemaal niets.
Elke dag wordt je herinnerd aan de plannen die waren en de plannen die zouden komen.
Hoe wreed zijn deze herineringen wel niet voor ons.

Daar ben ik het niet mee eens. Er zijn zeer zeker dingen die je kan doen, zoals ik eerder heb beschreven. Ik weet niet in hoeverre dit een stukje was dat bij het verhaal hoorde of echt een onderdeel is van een sterke ervaring die jij nu hebt. Ik ga er in ieder geval nu op in alsof dit iets is wat je sterk zo voelt. 

Dat wat je aandacht geeft, dat groeit. Blijf je denken aan alles wat niet kan en wat nu niet doorgaat? Ja sure, dan ga je je kut voelen en dan worden de herinneringen wreed. Je kan ook de andere kant op proberen te denken. Wat kun je nu nog wel doen? Je mag naar buiten. Er zijn mensen die niet eens naar buiten mogen. Je  hebt werk, je mag je vrienden opzoeken. En ja, 1.5 meter afstand, maar je mag ze zien. Je kan dingen doen. Weliswaar niet zoals je gewend bent, maar ook in het nieuwe nu zijn er dingen die je kan doen. Het heeft geen zin om de huidige situatie te blijven vergelijken met de oude situatie. Probeer te kijken naar wat NU kan en mag en probeer op die manier je stemming iets omhoog te halen door de dingen te zien die wel kunnen. Als je focus namelijk ligt op alles dat wel kan, houd je hier een positievere stemming aan over dan wanneer je in beperkingen gaat denken.

De angst

MensPersoon schreef:

Ik ben een beetje een betrouwbare eikel.

Leuke quote voor op je prikbord.

MensPersoon schreef:

Ben ik sterk genoeg om er voor haar te zijn?

Nee. Dat denk ik niet. Moet dat? Is dat erg? Nee.

Nou ja, natuurlijk is het kut voor je vriendin. Ik kan me ook voorstellen dat het niet even leuk is voor jou. Echter ben jij geen hulpverlener, dus het is vet logisch dat je dit niet aankan. Dat je bang bent, dat je er niet aan wil denken, dat je je hier super slecht door voelt. 

Ik ken iemand in dezelfde situatie als jij en het maakt haar kapot. In situaties als deze is het belangrijk dat je eerst aan jezelf denkt. Je moet ervoor zorgen dat jij eerst oké bent, anders kun je sowieso niks voor je vriendin betekenen. Als dat betekent dat je er niet voor haar kan zijn, tja… Jij bent niet verantwoordelijk voor haar en haar gezondheid.

Nu denk je misschien, maar Pin, als ik er niet voor haar ben en ze heeft me nodig, dan is ze straks dood… Dat gaat 'm niet worden hoor, die ‘ik op nummer 1’ rotzooi die je hier verkondigt. 

Snap ik. Daarom is het wel belangrijk dat ze goede hulp krijgt. Ik denk dat jij dit ook al wel eens hebt voorgesteld. Ik denk dat ze nee heeft gezegd, anders hadden we deze situatie waarschijnlijk niet. 

Maar toch, jij kan ook niet altijd zo doorgaan… Iemand gaat hieraan kapot. Je kan jezelf ook het volgende afvragen: Liever een dode vriendin of een kapotte vriendschap, maar ze leeft wel?

Lastig, hard en kut. True. Niet mijn meest meegaande advies. Ik wil gewoon niet dat het jou sloopt en dat zij er ondertussen ook nog een eind aan maakt.

Dus heel concreet: Ik zou haar pushen om hulp te zoeken. Dan hoef je ook niet te wachten op het onvermijdelijke. Maak het onvermijdelijk dat ze hulp krijgt…

De liefde

Natuurlijk kun je wel dingen doen. Je kan gewoon daten. 

Nee, niet zoals je had gewild. Nee, niet zoals je je had voorgesteld. Ja, het is moeilijker nu. 

Heb je nu geen kansen meer? Is je hele liefdesleven nu verpest? Is er geen hoop meer voor jou en je toekomst?

Nope.

Ga ervoor.

 

 

Nou, dat is het einde van mijn essay en daarmee ben je ook aan het einde gekomen van mijn waardeloze advies. Ik hoop dat er wellicht iets nuttigs bij zit of dat het op z'n minst je tijd wat heeft opgevuld en de verveling iets verder heeft weggejaagd.

Verder, ik hoop dat het grootste deel van wat ik heb gelezen ook daadwerkelijk overdrijving is. Je denkt namelijk enorm veel in beperkingen. Als je meer zou kunnen zien wat wel kan en die kansen pakt, denk ik dat je een stuk blijer de dag door kan komen.

 

Gr. Pin

 

 

 


Tja, wat laten we dit toch kort.


Introductie

Je hebt ook online lessen en blijkbaar nemen deze nogal wat tijd in beslag? Of heb ik dat verkeerd afgeleid uit jouw verhaal?
Misschien wat dat net iets te onduidelijk verwoord.
De lessen zelf nemen niet zo veel tijd in.
Er wordt alleen niet echt iets gedaan in die lessen, dus dan zit je je voor een paar uur per dag een beetje te vervelen achter zo'n beeldscherm.


“ maar er zijn ook een hoop dingen die wel kunnen. Je kan nog steeds naar het park, naar vrienden, naar de winkel
In mijn geval ligt het net wat anders, maar ik denk niet dat het echt nuttig is om te kijken wie er uiteindelijk gelijk heeft.
Ik laat dit dus even voor wat het is.

 

De verveling

“Heb jij dit ook of heb jij veel tijd over?”
Zelf heb ik redelijk wat tijd over, hoewel ik zelf natuurlijk ook een weektaak heb voor elk vak.
Deze naleven is een ander geval.
Wat dat betreft gaat het ietsje minder.


Ik heb verder niet echt iets te zeggen over de rest van dit stuk.
De punten die je presenteert kloppen grotendeels en bij de overige gevallen is het niet echt een reactie waard.
Het ligt dan weer aan mijn persoonlijke situatie, maar ik ga natuurlijk niet de kleine details bespreken.
Dat zou onverstandig kunnen zijn.

 

De angst

Lastig, hard en kut. True. Niet mijn meest meegaande advies. Ik wil gewoon niet dat het jou sloopt en dat zij er ondertussen ook nog een eind aan maakt.”
Ik vind het wel leuk, hoor.
Meestal wordt er met TS-ers en andere forumgangers omgegaan alsof ze van glas zijn gemaakt.
De naakte waarheid wordt dan verpakt in een fluwelen dekentje, waardoor de echte betekenis onzichtbaar kan zijn.
Ik vind het op zich een prima idee.
Zoals je al vermoedde ben ik niet zo thuis van de “ik op nummer 1” “rotzooi”.
Zo belangrijk vind ik mijzelf immers niet en het is erg makkelijk om jezelf weg te cijferen.
Ik heb zelf al afgelopen maandag even contact gehad met een docent en ik ben dus van plan om met haar het verhaal te delen.
Hopelijk heeft iemand anders betere ideeën.

 

 

Ik moet bekennen dat ik deze reactie heb uitgesteld.
Eigenlijk wilde ik niet echt iets schrijven, omdat ik het niet eens was met de reactie.
Je maakt desondanks wel goede punten, dus maak je je daar maar geen zorgen over.
Ik denk dat dat probleem geheel bij mij ligt.


‘Ik heb zelf al afgelopen maandag even contact gehad met een docent en ik ben dus van plan om met haar het verhaal te delen.’

Dat lijkt me verstandig. Op die manier zorg je voor de veiligheid van deze vriendin, ook al zou jullie band hieronder kunnen lijden. Mogelijks herstelt die band zich later nog, wanneer ze inziet dat de stappen die jij toen gezet hebt, haar geholpen hebben. 

 

Gr. Kenshin


Hey,

Je bent zeker niet de enige. Ik merk dat de weken in elkaar beginnen over te vloeien en het enige besef van dag is door al die deadlines. Leraren verwachten ook maar allemaal dat je alles op tijd inleverd en alles snapt. Maar zo simpel is het niet. 

Zelf heb ik in deze tijd veel nieuwe interesses ontdekt. Ik ben mezelf nu bijvoorbeeld nederlands met een accent aan het aanleren. (Misschien een tip?) En doordat ik nu meer buiten ben, besef ik meer hoe bijzonder de natuur is. Dat ik me nog steeds over mieren kan verbazen, haha. 

De bibliotheek is nu ook weer open, dus misschien een dikke thriller lezen ofzo? 

Voor de rest weet ik het ook even niet. Ik sla me er maar doorheen en probeer zoveel mogelijk nieuwe dingen. Die kunnen motiverend zijn en zo kan de dag leuker worden. Veel succes💪


Hey MensPersoon,

Zijn er andere dingen die je zou willen doen in plaats van de online lessen? Het lijkt me inderdaad ook niet relaxed om die uren zo door te brengen. Wat ik me altijd probeer te bedenken als ik huiswerk moest doen en dit niet wilde doen, was of ik iets beters te doen had. Meestal had ik niks beters te doen, dus dan ging ik weer terug naar het huiswerk.

Je noemt dat jouw persoonlijke situatie maakt dat de dingen net iets anders liggen dan ik ze presenteer. Dat kan natuurlijk. Zeer verstandig om dit niet te delen. Ik heb het in ieder geval geschreven met de gedachte dat jij deze dingen zou kunnen doen, gezien ik las dat je werkt. Nu kan de situatie uiteraard complexer zijn, dus dan zit er inderdaad wat rotzooi bij wat ik heb geschreven. 

MensPersoon schreef:

Meestal wordt er met TS-ers en andere forumgangers omgegaan alsof ze van glas zijn gemaakt.
De naakte waarheid wordt dan verpakt in een fluwelen dekentje, waardoor de echte betekenis onzichtbaar kan zijn.

Niet iedereen komt voor de harde waarheid en niet voor iedereen en iedere situatie werkt de harde waarheid. Maar dat is weer een andere discussie. 

Je gaat contact opnemen met een docent om de situatie van je vriendin te delen. Het enige wat ik aan dat plan zou willen toevoegen, is dat je je vriendin hiervan op de hoogte stelt. Dan doe je het niet achter haar rug om. Dat kan prettig zijn voor haar. Dat geeft haar ook een kans om onderdeel te zijn van het gesprek. 

MensPersoon schreef:

Ik moet bekennen dat ik deze reactie heb uitgesteld.
Eigenlijk wilde ik niet echt iets schrijven, omdat ik het niet eens was met de reactie.
Je maakt desondanks wel goede punten, dus maak je je daar maar geen zorgen over.
Ik denk dat dat probleem geheel bij mij ligt.

Ik schrijf geen reacties, zodat de TS alles wat ik zeg blind kan volgen, geloven en overnemen. Ik hoop dat ik de TS kan helpen om zelf na te denken over wat ie moet/kan doen. Ik hoop dat ik de TS eventueel kan helpen om z'n blikveld te verbreden, om dingen op te brengen waar ie zelf nog niet aan had gedacht of om iets van steun te bieden door mijn ervaring te delen. Het is prima om het oneens te zijn met wat ik schrijf. Dat betekent dat je wel zelf iets hebt ontdekt, hoe je ergens naar kijkt, hoe je ergens in staat en wat je van iets vindt. Dan heb ik nog steeds mijn doel bereikt. Reacties zijn ook niet verplicht. Als de conversatie voor jou niet verder hoeft, dan stop je de conversatie. Dit topic is er voor jou en niet voor mij.

 

Gr. Pin


Reageer