Voorwoord
Beste lezer,
Het schrijven van een goede topic is lastiger dan je zou verwachten.
De informatie moet namelijk voor mensen duidelijk zijn, die de context niet kennen.
Het zou zeker wat makkelijker zijn als we simpelweg een kijkje in iemands hoofd zouden kunnen nemen, maar ik denk niet dat wij dat elkaar aan willen doen.
Toch zal ik mijn best proberen te doen om jullie die blik in mijn leven te bieden, zonder mijzelf natuurlijk bekend te maken.
Introductie
Het is eigenlijk vrij gek om je topic als een essay te schrijven, maar misschien is het zo duidelijker.
Ik zit, net zoals velen, opgesloten in mijn kamertje gedurede deze uitbraak. Natuurlijk ga ik eens in de zoveel tijd wel naar buiten. Ik heb gelukkig nog een baan, net zoals vele andere jongeren.
Hoewel ik het niet hoop, vrees ik dat diezelfde jongeren voor een deel ook mijn verhaal zullen ervaren.
Dag in dag uit zit ik in mijn kamertje.
Dan slaap ik, dan heb ik online lessen.
Het ene moment vloeit over in het andere.
De dagen zijn ontzettend lang, maar zodra ik mijn vermoeide ogen eventjes laat rusten is de avond al gevallen. Dan besef ik mij dat ik de gehele dag niets heb gedaan.
In mijn bed blijf ik langer liggen, omdat ik nergens heen hoef of kan.
Ik slijt wat uren achter mijn computer terwijl ik de uren stilletjes voorbij sluipen.
Op de werkvloer doe ik mijn taken zonder er al te veel over na te hoeven denken en aan het eind van de maand kijk ik hoeveel mijn baan mij heeft opgeleverd.
Het voelt alsof ik verdoofd naar de wereld kijk en enerzijds onverschillig ben over het verstrijken van de dagen en anderzijds wordt ik onrustig en gefrustreerd omdat ik machteloos toekijk hoe ik mijn tijd tussen mijn vingers wegglipt.
De verveling
Na zo'n introductie is het wel gepast om een echt onderwerp te introduceren.
Ik ben overigens nu zowel aan jou, de lezer, als aan mijzelf aan schrijven, vandaar de verschillen in het schrijven.
Dit maken wij allen mee, maar ik zal het toch weer aanhalen:
Dit is een vreemde ramp, moet ik bekennen.
Je verwacht meestal de meest verwoestende natuurkrachten , die gehele steden wegvagen of iets dergelijks.
Nu is het een of ander stof virus, dat alleen zo ernstig is geworden door onnodige fouten.
Meer dan vijf miljoen mensen zijn geïnfecteerd terwijl ik dit schrijf en tot dusver zijn er meer dan honderdduizend doden in verband gebracht met dit virus.
Dit werkelijke cijfer is waarschijnlijk hoger.
Wat merken de meeste van ons er van?
Vrijwel niets.
Sommigen moesten vertrekken uit een land, in mijn geval Spanje, omdat daar de grenzen dicht gingen.
Voor velen zijn dit slechts cijfers geworden en wie kan het dat kwalijk nemen?
We kunnen gewoon niet met die nummers denken.
En dan duikt de verveling op.
Eerst slechts op enkele plekken en voor een paar momenten.
Iedereen is nog zo druk bezig met wennen aan de lockdown en al deze nieuwe maatregelen.
Nu we weken verder zijn is hij een vaste gast.
Wat ga ik doen, dat ik nog niet gedaan heb?
Jouw vrienden en de mijne zitten nu ook thuis, maar daar kun je niet echt iets mee doen in verband met de lockdown.
Je gaat dus maar chatten met mensen.
Morgen, overmorgen of op een dag die nog komen gaat is het laaste woord wel gezegd en weet je eindelijk echt of het goed gaat met de ander.
Wat dan?
Lekker even een potje gamen.
Je hebt nu zo veel tijd dat je je hele lijstje kunt afwerke en alles hebt uitgespeeld.
Wat dan?
Ik weet het niet, maar ik zoek ook geen antwoord.
De verveling is nu vertrokken, omdat hij alleen hoeft te wachten tot slaap mij overmant en later de hemel weer kleur krijgt.
Ik zal slechts toekijken hoe de tijd verloopt.
De machteloosheid
Ik hoop dat jij, de lezer, onderhand mijn mentale staat niet in twijfel trekt.
Ik mag dan wel melodramatisch schrijven, maar dat betekent niet dat er iets in mijn schedel aan het rotten is. Ik had je immers een kijkraam in mijn hoofd beloofd.
Hoe frustrerend is dat wel niet.
Afgelopen najaar had jij met je vrienden afgesproken om deze zomer samen te reizen.
Dit zou het hoogtepunt van het jaar worden.
Een voor een zie je de grenzen dicht gaan en de wereld langzaam tot stand komen.
Dat was geen pretje, moet ik bekennen.
We kunnen nergens meer heen.
Allen zitten wij vast tussen vier muren, ongeacht waar je bent.
In je huis of in dit land.
Al deze plannen, al deze tripjes.
Misschien zou je voor het eerst naar Parijs gaan, of dat meisje uitvragen waar jij een oogje op had.
Misschien ging je naar het coolste festival, of zou je met je moeder naar dat bekende resort gaan.
Dat kunnen we allemaal vergeten.
Al onze plannen, netjes op een lijstje geschreven, werden in het vuur gegooid.
Men wil dit allemaal rechtzetten, maar as kun je niet meer lezen.
En wat moet je dan doen?
Wat kun je dan doen?
Niets, helemaal niets.
Elke dag wordt je herinnerd aan de plannen die waren en de plannen die zouden komen.
Hoe wreed zijn deze herineringen wel niet voor ons.
Ik weet niet wat het antwoord is, maar ik verwacht het ook niet.
Is dit het enige verloren jaar, of het eerste?
Ik kan niet meer hopen.
De angst
De meeste mensen zullen wel wat fobiën of angsten hebben. Dat is vrij normaal. Opvallend genoeg hebben we af en toe de neiging om naar iets te kijken, wat ons enorm verafschuwt, maar we zijn dan niet in staat om weg te kijken. Een bus de langzaam richting een klif rolt, bijvoorbeeld.
Ik ben een beetje een betrouwbare eikel.
Af en toe ben ik te eerlijk, maar je geheimen zijn verder wel bij mij veilig.
Hier volgt dus nog iets, voor het geval jij, de lezer, dat niet doorhad:
Een goede vriendin/klasgenoot van mij heeft een redelijk alcoholverslaving.
Ik zou het zo wel noemen, als jij je verleden weg probeert te drinken.
Natuurlijk is deze suïcidaal, waarom ook niet.
Waarom zou een opermachtige god of goden, als zij mochten bestaan, inderdaad niet zo'n ongelukkig wezen maken?
Zelf vind ik dat nogal wreed, maar ik maak helaas daar geen keuzes over.
Deze persoon heeft zelfmoordpogingen gedaan en is waarschijnlijk bereid om er nog een uit te voeren.
Ik probeer natuurlijk haar op andere gedachten te brengen, maar ik kan nou niet zeggen dat dat een succes is.
Durf ik nu nog wel te slapen?
Durf ik nu nog wel mijn ogen dicht te doen en de kans te lopen dan van ons tweeën slechts een de zon weer op ziet gaan?
Zij en wat andere mensen vragen mij af en toe hoe ik er mee omga.
Ik denk er niet aan.
Als ik er aan denk, op momenten zoals deze, dan wordt ik geraakt door een angst en een verdriet.
Zal ik er zijn wanneer deze persoon mij het meest nodig heeft?
Ben ik sterk genoeg om er voor haar te zijn?
En ben ik sterk genoeg om haar naasten aan te kijken en te bekennen, wat ik verzwegen had, als het ergste zou gebeuren.
Ik weet niet wat het antwoord is en ik verwacht er geen.
Met vochtige ogen en licht trillende handen kijk ik naar mijn scherm.
Ik kan slechts wachten op het onvermijdelijke
De liefde
Je zag dit waarschijnlijk al aankomen, als je mijn zeldzame topics voorbij zag komen.
Natuurlijk is MensPersoon (zo spel je mijn naam) weer verliefd.
Heeft hij ook maar iets anders om te doen en over te klagen?
Heeft hij na al die topics en reacties nog steeds niet door hoe het werkt?
Ik heb geen andere dingen over te klagen.
Ik ben een bedroefde gelukkige, die slechts de klachten draagt van de ongelukkigen.
Zelf zijn mij de rampen gespaard, waar ik zo veel over lijk te weten.
Dit verhaal gaat natuurlijk ook over Corona, net zoals alles in de media.
Ik dacht een kans te hebben, een serieuze kans.
Deze wordt natuurlijk verpest door de lockdown.
Ook nu is uitgaan eigenlijk geen optie.
Mijn puberale hart is het daar natuurlijk niet mee eens, dus zit het als een gewoon dier te piepen.
Hoe fijn is het toch dat een onzichtbare macht je kansen aan duigelen slaat.
Misschien heb ik toch nog een kans, misschien niet.
Als je mijn track-record hebt, dan begin je jezelf toch vragen te stellen.
Ligt het niet aan jou?
Doe jij iets fout of heb je gewoon een foute eigenschap?
Misschien knaagt het aan je, misschien niet.
Misschien kun je er gewoon beter niet over nadenken.
Denk nou niet dat ik een bittere ziel heb, of een hekel heb aan vrouwen.
Dat is allen niet juist.
Ik vraag mij wel af of mij dit geluk überhaupt geschoken gaat worden.
Hoe vaak faal je, voordat je succes hebt?
Ook hier weet ik het antwoord niet, maar niemand zal dat hebben.
Ik kijk gewoon met een grimas naar deze tekst.
Einde
Nawoord
Misschien heb je dit gelezen, misschien niet.
Een deel van zij, die dit nu lezen, hebben waarschijnlijk het begin gelezen en vervolgens dit stukje in de hoop dat ze snel kunnen zien of dit topic hun tijd waard is.
Dat is een prima strategie.
Er zullen mensen tussen zitten zoals Kenshin en Pin, die dit hele ding zullen lezen en waarschijnlijk een reactie zullen achterlaten.
Natuurlijk waardeer ik dat, maar is dat het waard?
Je kunt deze tekst inleveren bij een schrijfopdracht voor Nederlands en je zou waarschijnlijk een voldoende krijgen, als de plagiaatcontrole je niet te pakken krijgt.
Ik schrijf uitgebreid en kryptisch vage ideeën op, die misschien nergens op slaan.
Ik denk dat ik wel wat hulp zou willen hiermee, maar ik ben benieuwd of iemand helpen kan.
Zoals ik al aangaf, denk ik niet dat iemand het antwoord zal weten.
Toch wil ik allen bedanken die dit hebben en niet hebben gelezen.
Zeker voor de laatsten heb ik respect, omdat zij weten waar zij niet aan moeten beginnen.
Ik wil nog veel meer zeggen.
Woorden ,die ik nog niet bedacht heb, en problemen, die nog niet bestaan.
Dat en veel meer zou je te wachten hebben gestaan, als ik dit topic niet nu gemaakt had.
Wat ben ik toch goed in het schrijven van topics……
-MensPersoon
