Skip to main content

Heyy allemaal, 

Aangezien @DaVinci zijn verhaal verteld heeft, leek het me een goed idee om die van mij te vertellen. 

De trauma’s begonnen zo’n beetje toen ik bijna 9 was. Mijn neefje was bij ons aan het logeren. We waren verstoppertje aan het spelen. Ik zat bij onze ‘geheime hut’ verstopt, toen ik de telefoon over hoorde gaan. Ik ging naar binnen om de telefoon op te nemen maar ik was net te laat. Op het antwoordapparaat had mijn oma een bericht achter gelaten. In dat bericht stond dat ze dacht dat mijn opa overleden was. Mijn vader sliep op de bank en die werd even later wakker, maar toen was ik al onderweg naar mijn oma die bijna naast ons woonde. Ik rende zo snel als ik kon naar m’n oma, die huilend de deur open deed. Toen ze zei dat opa overleden was ben ik weer terug gerend en had ik mijn vader en moeder opgehaald, die 112 belden. Mijn neefje ging ook mee. Toen we met z’n allen bij oma aankwamen, kwam de politie. Mama had een EHBO cursus gehad, want ze was stewardess en dan moet je dat kunnen en die ging opa proberen te reanimeren. Toen kwam de ambulance en zij gingen  het verder met reanimeren. Mijn neefje en ik kregen van de politie zo’n troost knuffelbeer. We mochten ook nog allebei in de politiewagen zitten, maar mijn neefje durfde niet. Ik heb hier ook nog een verhaaltje over geschreven en die verteld bij de begrafenis van opa. 

Mijn andere opa, van m’n moeders kant overleed in oktober 2015 in het ziekenhuis. Hij had uitgezaaide leverkanker. Hij lag in coma toen de stekker eruit ging. Het was heel eng om zijn gezicht te zien, die was helemaal wit en rimpelig. Ook was hij door de medicijnen, voordat hij in coma ging, heel erg warrig. Hij wist niet meer wie ik was en dacht dat het water bier was (hij had vroeger in een café gewerkt). Dat was best schokkend voor een 9 jarige.  Op de crematie speelden de nummers God Only Knows van The Beachboys en Sound Of Silence van Simon and Garfunkel.

Ook heb ik heel veel dieren dood zien gaan, wat natuurlijk normaal is als je op een boerderij woont, maar voor iemand van 4 tot 10 jaar wel heftig is. 

Ik ben geboren met schisis en ga sinds ik 5 ben naar de orthodontist. Ook heb ik trauma’s aan de speciale tandarts, die voor kinderen is die heel erg bang voor de tandarts zijn en bij kinderen met schisis kwam dat vaker voor (??), maar ik was helemaal niet bang voor de tandarts. Ik had een gat in m’n kaak zitten en moest daar toen ik 12 was voor geopereerd worden. Ik was echt heel bang voor de operatie, zo bang dat ik, toen ik op vakantie was met m’n oom tante en neefje, alleen maar huilde en nergens aan mee wilde doen. Dat was natuurlijk niet leuk voor m’n tante, oom en neefje. Dus na de vakantie ging ik naar een kinder coach, waarmee ik daarover en over allemaal andere dingen praat. Daar ga ik nu nog steeds naar toe. De operatie was heel eng, maar het ging goed. Nu moet ik 1 keer per  jaar voor controle naar het ziekenhuis komen. Als ik 16 ben zou ik een neus correctie kunnen krijgen, want mijn neus staat heel scheef en een operatie aan het litteken van de schisis. Ik werd op de basisschool gelukkig nooit gepest om m’n schisis. In klas 1 maakte ze er wel eens grappen over, maar dat stopte in klas 2. 

Toen ik 11 was viel mijn moeder van haar paard af. Ik was er samen met een vriendin van m’n moeder bij en had alles gezien. Het paard steigerde en mam viel tegen de muur van de stal op de grond. Haar gezicht was helemaal blauw, want het bandje van haar cap knelde en  haar lip bloede. Toen moest ze met de ambulance naar het ziekenhuis. Ze had haar sleutelbeen gebroken en moest daaraan geopereerd worden.  Ik had toen met het ongeluk weer een troostbeer van de politie gekregen. 

Vorig jaar kreeg m’n moeder borstkanker. Toen moest ze aan de chemo en werd ze geopereerd. Ze was heel moe door de chemo en mijn vader en ik moesten voor haar zorgen, omdat ze dat door de chemo en operatie niet meer kon. We waren mantelzorgers. Ik was een jonge mantelzorger. Ik had toen nog een gedicht over kanker  geschreven maar die kan ik zo niet vinden.  Ik was in de tijd dat m’n moeder ziek was depressief en had een negatief zelfbeeld. Daarvoor ben ik ook naar de kinder coach gegaan. Ook heb ik wel eens m’n pols expres aan dat ijzeren ding tussen de deur geschaafd. Ook ben ik voor het lage zelfbeeld en het opkomen voor mezelf naar een meidengroep/ weerbaarheidstraining gegaan, dan ga je praten over van alles en nog wat en dingen zoals kickboksen en armbandjes maken, maar met een paar meiden en een jongerenwerker. Dat was heel leuk en ik heb er heel veel aan gehad. 

Ik had in klas 1 en 2 een hele goede vriendin J. Alleen in klas 2 kreeg J meer vrienden en ging ze in de pauzes bij hen zitten. Ik zat dus alleen in de pauzes. Nu heb ik een hele leuke vrienden groep met L, F, T,D,F en J. Alles is weer goed tussen ons. :) 

Dat was het wel zo’n beetje. Natuurlijk zijn er mensen die ergere dingen mee hebben gemaakt, heel veel respect voor diegenen, maar dit was een kleine samenvatting van mijn leven. Super als je helemaal tot hier hebt gelezen! 

Voel je vrij om ook een topic met jouw verhaal te maken. :) 

xx Eenmeisje004 

 

 

 

 

 

Hoi, 

Mag ik zeggen dat ik dit best een heftig verhaal vind? Diep respect dat je zo open bent! En fijn dat je weer een fijne vrienden groep hebt waar je in de pauzes mee zit, ik weet uit eigen ervaring dat het héél fijn is als je vrienden hebt om bij te zitten. Ik hoop voor je dat je moeder deze nare ziekte onder controle kan houden.  Je zij ook dat je mantelzorgster bent, héél dapper en daar heb ik veel respect voor. En ik ben blij voor je dat die '’meidengroep'’ je zo goed geholpen heeft. Héél veel sterkte en ik heb diep respect voor je!

groetjes en liefs, Purple


Wow heftig ik heb tranen in mijn ogen. Dat zijn geen leuke trauma's en ik leef met je mee. En goed dat je hulp hebt en vriendinnen die je steunen. En naar voor je. Hoe gaat het nu met je moeder? Je bent lief en ik ben er voor je.

Wilhelmavemela.


Hoi lieve @Eenmeisje004  wat een heftige ervaringen ! Ik had echt tranen in de ogen bij het lezen ik zou je echt willen knuffen en willen steunen. En bij je verdriet helpen. En ik maak een paar hele diepe buigingen voor jou, omdat je vrijwel elke dag hier bent en anderen helpt.  Altijd een vriendelijk woord en een steunend advies  En voor je dapperheid.   Ik wil je wensen dat alles een plek krijgt en dat  je je doelen haalt en zeggen dat je een prachtige , lieve fijne sociale meid bent. Jij mag heel trots zijn en je ouders ook op jou ! 🙂 zonder jou zou ook dit forum een stuk kaler zijn. Ellen noemde jou een sieraad voor het forum en dat klopt!

Veel knufs en kus

Groetjes liefs Julian X


Och lieve schat wat een aangrijpend verhaal van jou. Ik ben echt even aan het huilen. Ik wens je alles wat maar goed kan zijn. Zo lief als jij zie je niet vaak. Er straalt echt warmte van jou af lieverd. Een heel heel lange hug voor jou en ik ga net als Julian een buiging maken voor jouw persoonlijkheid en je liefde die je geeft.  Weet dat je geweldig bent, thuis en voor ons !

Hartelijke lieve groetjes Sanny xxxxxx


Heftig! Best bijzonder hoe je alles weer hebt opgepakt. Ik heb ook een verhaal gemaakt!


Hey @Eenmeisje004 

Ik vind het lastig om er op te reageren aangezien het gaat over gevoelens en het verwerken, maar daar ben ik zelf slecht in. Al ben ik blij dat je je verhaal wilde delen en hopelijk ook vrijwillig. Ik moet wel reageren want blijkbaar maakte mn verhaal indruk, maar ik weet niet wat.

Bij een leven horen de positieve en de negatieve ervaringen, deze maken de persoon wie hij of zij is. Het is vervelend wat je hebt meegemaakt, maar je bent wel een mooi mens geworden. 
Bedankt voor je verhaal en hopelijk ben je nog lang en gelukkig actief. 

Groetjes DaVinci 


Reageer