Hallo,
Ik heb behoorlijk wat te vertellen. Dus reageer alleen als je bereid bent om alles te lezen :(
nou, laat ik maar beginnen met het eerste deel;
ik heb best wel een zware tijd achter de rug en zit nogsteeds in een moeilijke situatie. ik ben een paar jaar geleden begonnen met zelfbeschadiging en kreeg uit eindelijk ook zelfmoord gedachtes. Mijn ouders zjn gescheiden en mijn ma heeft een nieuwe vriend voor al een hele tijd. Mijn ma heeft redelijk veel ruzie met mijn stiefvader. Omdat ik 3 broertjes heb en de vierde eraan komt ben ik altijd de 'volwassenen' om te zeggen dat ik liever niet wil dat ze ruzie make waar mijn broertjes bij zijn. Dit heeft ook veel problemen bezorgd voor mij in het verleden omdat er altijd geruzied werdt. Dat gun ik mijn broertjes ten eerste echt NIET. Ik wil dat ze een gezonde jeugd hebben en veilig voelen in huis ondanks de ruzies. Omdat mijn moeder zwanger is heet ze weinig oog voor mij en ook omdat ze dag en nacht diensten werkt heeft ze juist nog minder aandacht voor me! Heel vervelend en het laat me ook echt waardeloos voelen sinds niemand het door heeft dat ik ook nog besta!
Ten tweede heb ik alles behalve een goede band met mijn vader en de opvoeding tussen mijn oudste broertje en mij is dus ook heel erg verschillend van elkaar. Mijn vader heeft me meerdere malen een klap verkocht waardoor ik handafdrukken had op mijn gezicht en andere delen van mijn lichaam. De rede waarom ik zo word behandeld en mijn broertje een lichtere straf krijgt komt omdat mijn broertje heel erg veel op mijn overleden opa lijkt ( de vader van mijn vader ). Ik heb kijn moeder erover ingelicht een tijd geleden omdat mijn pa me ook heeft bedreigd. Sinds ik dit heb gedaan heb ik er minder tot geen last meer van. En toch knaagt die angst nog altijd aan me.
daarnaast heb ik ook problemen met school en ben ik de laatste tijd heel erg verdrietig en vind ik mezelf niet mooi of goed genoeg. De reden hiervan is is dat ik altijd ondergewicht heb gehad en sinds groep zeven eindelijk be aangekomen, niet heel veel maar het is toc iets en daar ben ik blij om! Ik ging van 27Kg naar 47kg in twee jaar. Dit is een hele grote stap voor mijn gevoel. Sinds dien heb ik ook niet meer op een weegschaal gestaan. Een jaar geleden is er vast gesteld dat ik Vitligo heb. Mijn beste vriendin die tijd maakte me heel er belachelijk en vergeleek me meerdere malen met een koe. Ik ben hierdoor heel onzeker geworden. Zelf ben ik ook niet de dikste en word ik veel uitgemaakt voor 'takje' 'papier' of al die andere vervelende bijnamen. Je herkent het vast.
Ik heb ook heel erg veel moeite met het bijhouden van eten en drinken. Ik heb nooit dorst of echt honger & ik merk dan niet dat ik nog niks gegeten heb. Het enige waar ik dit aan kan merken is hoofdpijn en duizeligheid. Zelf heb ik ook een hele lage bloeddruk (57). Ik heb geprobeerd meer te eten en drinken door verschillende timers en apps bij te houden. Maar op een of andere manier werkt het niet.
Ik wil ook even kwjt dat ik sinds vorig jaar mijn stiefvader wantrouw; ik zat op dit moment te douchen en ik had net een boek uitgelezen over een meisje die werd misbruikt door haar vader ( dit boek was ik verplicht te lezen). Hoedan ook. Ik zat in de douche en onze douche deur sluit niet het aller beste! Maar de enige mensen die thuis waren op dat moment waren ik en mijn ouders. Ik had op dat vertrouwen erin dat er niks zal gaan gebeuren dus had ik de deur wel een stuk dicht gemaakt maar blijkbaar niet genoeg. Ik weet nu niet zeker of ik me dit heb ingebeeld maar ik herinner me nog dat ik een telefoon boven de deur zag verschijnen met de camera op mij gericht. Ik gleed uit van de schrik en had toen ook gillend aangegeven dat het ding weg moest gaan. Even later toen ik de douche uit stapte (vijfminuten erna) heb ik mijn slapende moeder hierover ingelicht en ze dacht dat ik gek was geworden! Ze geloofde me oprecht niet en zei dat er iets niet goed is met me. Ik heb hierdoor een trauma opgelopen in onze eigen douche!! & Ik douche nogsteeds met moeite in mijn eigen huis helaas.
En als laatste onderdeel.
Ik had een relatie met een super leuke jongen die ik even A. Ga noemen. We zouden een jaar iets hebben een dag ervoor dat hij het met me uitmaakte en mij ervan de schuld gaf! Zijn reden hiervoor was dat ik teveel problemen heb die Híj niet aankon. Op dat moment had in een hele week lang ruzie met mijn moeder, echt een verschrikkelijk grote ruzie. En ik had niemand anders om erover te praten. Natuurlijk neem ik dan A. In vertrouwen. Hij benoemde dat ik hem liet twijfelen over het punt of hij nog van mij hield of niet. Ik was er echt kapot van en zoals ik al zei heb ik problemen met het onder contrle houden van mijn gedachtes en zelfbeschadiging. 3 dagen geleden kwam ik er dus achter dat hij al meteen een ander vriendinnetje had. Op dat moment was mijn hele leven zogezegd in stukjes gevallen. Maar vond ik het eerlijk genoeg om hem te zeggen dat ik blij voor hem ben en hem het beste wensde. Zijn reactie hier liet me even schrikken. Hij reageerde zo boos en aggressief dat ik direct het gesprek heb gestopt.
Ik weet echt niet meer wat ik met mezelf aan moet aangezien alles lijkt alsof het mijn schuld is.
Ik voel me zo eenzaam en ik ben zo bang dat ik er een eind eraan ga maken zonder dat ik zelf merk wat ik doe.
Ik kan het aan niemand kwijt omdat mijn ouders het niet zouden geloven of serieus zouden nemen & verder niemand heb die ik voldoende vertrouw om het allemaal uit te leggen.
X
Ciroceca
