De Kindertelefoon.nl

Hoi xgwneenmeisjx,



Wat rot dat je in deze situatie zit!



Ik ben zelf ook depressief en licht autistisch, anders dan jij heb ik wel ervaring met psychologen. Allereerst heb ik psychologen die het gewend zijn met autisten te werken. Zij weten dus dat ik niet goed in staat ben hem/haar aan te kijken en dat ik niet altijd even spraakzaam ben. Als jij uitlegt dat je autistisch bent, dan kunnen ze daar rekening mee houden!

Een trucje om mensen toch aan te kijken is om naar iemands wenkbrauwen te kijken of de plek daar tussenin. Meestal zit daar wel een pukkel of een moedervlek waar je je dan op kan focussen. Degene waarmee je praat denkt dan dat je hem/haar gewoon aankijkt! :)



Ik heb wel eens een stresaanval gehad wanneer ik alleen al het woord school hoorde. Wat misschien helpt is jezelf heel langzaam aan school blootstellen. Zo kun je bijvoorbeeld een schoolboek pakken en daar dan naar kijken. Krijg je een paniekaanval, dan laat je dat gebeuren. Zodra die over is kom je terug bij je boek. Je moet namelijk niet gaan weglopen voor je angsten. Vermijdingsgedrag kan later namelijk alleen maar meer problemen veroorzaken. Misschien als dit werkt, kun je langzaam meer boeken pakken, of ze opendoen.



Ik beschadig mezelf ook om mijn hoofd rustig te krijgen. Ik heb ook gesneden, maar dit is een vorm die veel littekens achterlaat.



Ik vind het erg knap dat je openstaat voor hulp. Deze angsten zijn sowieso al iets waarmee een psycholoog je kan helpen! Je bent erg kwetsbaar en dat weten psychologen ook. Ze hebben ervaring met mensen zoals jij en weten daarom hoe ze erop moeten anticiperen en jou moeten helpen! Tuurlijk is het eng, maar zoals al mijn psychologen eindeloos herhalen: Je moet je angsten aangaan.



De hele dag alleen thuiszitten is niet bepaald het beste wat je kan doen. Heb je genoeg afleiding? Ga je wel eens naar buiten? Je moet genoeg activiteiten hebben, want door niks te doen ga je je nog slechter voelen. Een ander veel gezegd zinnetje door mijn psychologen is: Iets is beter dan niets. En dat is zeer zeker waar.



Gr. Pin

---

Hoi hoi



wat naar allemaal de scheiding van jouw ouders moet eigenlijk helemaal niet jouw last zijn.



Weer je moeder het eigenlijk al? Probeer met haar te praten. Uit ervaring weet ik dat dat veel rust geeft aan je hoofd uiteindelijk.



Ik raad een psycholoog zeker aan het helpt heel erg en als je dichtklapt is niet erg. Psychologen/ therapeuten begrijpen dat en zouden je je juist kunnen helpen met dat probleem. Ik zeg niet dat het makkelijk gaat worden, maar je leven knapt er aardig waf van op en dan kan je weer genieten.



alsjeblieft ga jezelf niet snijden het heeft geen enkele oplossing het zorgt alleen maad voor meer problemen



succes en sterkte

---