Skip to main content
Hoi

Ik denk dat ik emetofobie heb een angt voor overgeven of mensen die overgeven, Zelfs als het gebeurt in films raak ik al in paniek en dan spoel ik vooruit totdat het weg is, Maar nu heb ik dus een groot probleem want mijn zusje is ziek... Ze heeft 2x overgegeven ik vind het natuurlijk heel zielig voor haar maar ik zit nu op mijn kamer puur omdat ik er niet tegen kan... ik vraag mijn ouders waar ze heeft overgegeven maar mijn moeder vind dat ik egoïstisch ben omdat ik alleen bezig ben met mijn fobie en niet dat mijn zusje ziek is, Ik moest bijv vandaag een glas water brengen naar mijn zusje maar ik was zo bang dat ze zou spugen, Heeft iemand tips zodat mijn moeder me meer begrijpt en hoe ik beter met mijn fobie om kan gaan?
Hey!



Lastig dat je met emetofobie zit!



Ik kan begrijpen dat het enerzijds voor jou erg lastig is, en anderzijds moeilijk te begrijpen is voor jouw omgeving.

Het is belangrijk om tegen angsten te leren opboksen, stapje voor stapje, om zo beter om te kunnen gaan met bepaalde situaties. Daarom kan het wel handig zijn om eens te spreken met een arts of psycholoog als je ene angst hebt die op bepaalde vlakken wel echt invloed heeft op je leven.



Ik denk dat je het aan je mama best probeert uit te leggen waarom je bepaalde dingen niet wilt doen, en wat je daar bij voelt. Als je haar toont dat het echt iets is waar je mee zit, en niet met opzet doet, zal ze je misschien sneller snappen.

Je zou zo'n gesprek ook met behulp van artikels als deze kunnen doen. (Vooral punt 4, zls je even zoekt op de site vind je ook andere artikelene rond emetofobie.



Probeer misschien alvast een glas in je zusje's buurt te zetten.

Groetjes

Lot

Hoi! Wat stom zeg!! Ik heb ook emetofobie, en ik word er elke dag door geconfronteerd. Het is bij mij veel erger geworden doordat ik al 6 jaar niet heb overgegeven. Daardoor is het gaan ontwikkelen in mn hoofd zonder dat het nog veel te maken heeft met echt overgeven. Laats moest mn broertje ineens overgeven en ik merkte toen dat ik het eigenlijk mezelf een beetje had aangepraat. Het was helemaal niet zo erg als dat ik dacht! Maar ik heb me erbij neergelegd dat ik in mijn leven nog ga overgeven, en ik probeer er niet aan te denken. Met mij gaat het al een stuk beter en ik hoop dat het bij jou ook niet heel erg is!! Sorry voor dit lange ik-verhaal! Heel veel sterkte en je kan hier altijd terecht weet dat!!!!


Reageer