hoi lieve allemaal 

ik wou net letterlijk gaan typen dat het spijt dat ik jullie lastig val terwijl dat niet zo is natuurlijk. (oops)

ik zit dus in therapie voor heel wat ervaringen die ik helaas heb opgedaan in de 16 jaar dat ik nu leef en heb dus denk ik een eetstoornis ontwikkeld...of althans dat denk ik. ik eet weinig ik heb ondergewicht maar mijn therapeut blijft zeggen dat ik er nog ver van af zit terwijl in mijn medisch dossier bij de dokter staat dat ik een eetstoornis heb. ik vraag mezelf ook voortdurend af: ´wil ik een eetstoornis?´ en dan is er een stemmetje in mijn hoofd die zegt: ´JA JA JA´ terwijl de vrolijke oude ik zegt dat ik het niet wil omdat ik er andere pijn mee doe. voor mezelf als dat betekent dat ik afval en niet meer aankom JA dan zeg ik ook ja, maar de pijn en leed die ik andere aan doe is het een dikke nee. 

ik ben nu op een punt beland dat de vrolijke oude ik klaar is met het vechten tegen het stemmetje omdat het me zo moe maakt. dat stemmetje in mijn hoofd iedere keer teleurstellen als ik weer ben aangekomen. ik weet het gewoon niet meer, ik ben radeloos en wil blijven afvallen. En toch blijft mn therapeut zeggen dat het geen eetstoornis is terwijl ik het niet meer zelf kan oplossen. en ik wil het wel maar ik wil het niet, het is een tweestrijd die zich dag en nacht in mijn hoofd afspeelt. als ik de kans krijg mijn eten dat ik heb gegeten uit te spugen zonder dat iemand dat door heeft doe ik het, maar ik heb die kans thuis niet meer omdat er zo erg opgelet wordt dat ik er ziek van wordt.

´had ik het maar nooit vertelt dan hadden ze zich nu geen zorgen hoeven maken en kon ik lekker mn gang gaan´

een zin die ik iedere dag herhaal, iedere dag kijk in ontevreden in de spiegel...oohh er kan nog wel wat vanaf of oohh ik voel me zo dik en ik zie er zo dik uit. ´doe ik het voor de aandacht´ ik weet het niet meer, ik ken mezelf niet meer weer ik voel me een heel ander persoon en ik weet niet wat ik moet doen.

bellen is iets waar ik me niet comfortabel bij voel...geen idee waarom...het is dan te echt als ik mijn probleem hardop zeg of zo, ik wil niet huilen aan de telefoon ik weet het niet meer

help me alsjeblieft