ik wil graag eventjes mijn verhaal kwijt, en wellicht is er iemand die er over mee kan praten..
Ik ben een meisje van 16 jaar en ik heb al ruim 5 jaar struggles met eetstoornissen en al een langere tijd een depressie.
Op de basisschool lag het niveau voor mij te laag, waardoor ik altijd ruim op tijd klaar was. In de pauze's deden mijn klasgenootjes niet aardig tegen mij en werd ik gepest. Maar vervolgens moest ik in de klas diezelfde jongens en meiden helpen omdat ik het snapte en al klaar was. Hierdoor heb ik echt een klote tijd gehad op de basisschool…
Toen ik naar de brugklas ging was er niemand uit mijn klas die mee ging, en daar was ik best blij om! ik dacht dat ik eindelijk een nieuwe leuke start kon maken en ervoor kon gaan. Maar zo is het niet gelopen.. Doordat ik op de basisschool alle sociale contacten en vaardigheden eigenlijk een beetje heb gemist kon ik in de eerste maanden van de brugklas geen aansluiting vinden. Iedereen had al vaste leuke groepjes gemaakt en daar zat ik, alleen.
In dat jaar begonnen mijn problemen met eten. Ik voelde me best eenzaam op school en mijn thuissituatie is ook al jaren verkloot. Ik was niet dik, maar ook niet slank, en dat wilde ik wel graag zijn omdat ik dacht dat mensen me dan leuker zouden vinden en dat ik dan vriendinnen zou krijgen.
Ik begon met het overslaan van ontbijt, en vervolgens ook lunch. Avondeten was vrij moeilijk om onder uit te komen dus dat deed ik maar, en dan een wat kleinere portie. Op een gegeven moment begon ik resultaat te zien en daar was ik erg blij mee! ik had inmiddels via whatsapp ook contact met een ander meisje met een eetstoornis, wat ik echt heel fijn vond.
Mijn mentor was een keer naar me toe gekomen (had echt geen klik met haar) en ze vroeg waarom ik niet at. Ik wist niet hoe ze dat kon weten (naast dat ik nooit eten mee nam naar school) en ik was nog zo onzeker dus ik zei dat ik me dik voelde en vrienden wilde.. Daar heeft ze niks mee gedaan en heb er ook nooit meer iets van gehoord.
In de 2e zat ik echt in mijn '’beste'’ jaar qua eetstoornis(dat vind mijn eetstoornis). Ik woog op een gegeven moment 43kg wat ik nog steeds niet super weinig vind, maar ik merkte het wel soms aan mijn lichaam. Verder weet ik niet meer zo veel van dat jaar. . .
Einde van het 2e jaar kwam ik 0,1 te kort, en ik kon niet over. (ik had nog steeds dezelfde mentor die totaal geen moeite voor me deed). Dus ik moest mijn 2e jaar atheneum opnieuw doen. Toen kwam ik wel mijn beste vriendin tegen (na maanden weer alleen te zitten door m’n aansluiting-probleem).
In het 3e jaar kwam ik in een aan groepsapp terecht, en ik vond dat zo fijn! allemaal meiden en een paar jongens die hetzelfde probleem hadden en waarbij ik alles kwijt kon. We waren wel streng voor onszelf en soms liep dat niet goed af (lees, ik snij mezelf daardoor al een aantal jaren (straf)). Toch heb ik heel veel emotionele steun uit deze groep kunnen halen.
Nu zit ik in mijn examenjaar en ik voel me echt klote.. Ik voel me weer echt mega depressief en ik laat alles om me heen vallen. Mijn school gaat slecht doordat ik eerder dit jaar ben aangevallen door een stel meiden en ik niet meer naar school durf. Hiervoor heb ik verschillende acties ondernomen om het op te lossen. (praten met afdeling van school maar die doet niks, praten met familie, psychologen etc.) maar niks lijkt te werken. Ik zit nu ook op het randje om nog mijn examen te kunnen halen maar kan echt nergens meer motivatie vandaan halen.
Ook voel ik me weer mega onzeker over mijn lichaam. Door alle stress die school met mij meebrengt ben ik wat kilo's aangekomen (eerst was ik 55kg, nu ruim 65kg!) Ik ben ook mega onzeker door mijn huid, ik heb acne (zit in de familie) en het lijkt erop dat er geen medicijnen zijn die mij daarmee kunnen helpen.
Ik zit de laatste maanden weer heel erg met mijn eetstoornis in dubio, ik wil er echt mega graag weer voor gaan, al is het voor een gezond gewicht (onder de 60 iig) maar ergens wil ik ook weer onder de 50, om me beter/gezien te voelen.. Ook heb ik weer licht contact met een paar mensen uit mijn ana groepsapp.
Nu ik dit terug lees zie ik dat het wel een verschrikkelijk onduidelijk en lang verhaal is, als iemand hier t einde heeft bereikt vind ik t knap dat je er nog bent, en dankjewel!
Misschien herkent iemand hier iets in? of heeft iemand een soort van oplossing? of kan ik er met iemand over praten?
xxx Cactus
