hey, ik heb dus anorexia ik geloof het zelf nog steeds niet helemaal ik weet dat ik probleem heb met eten maar anorexia klinkt gelijk zo heftig. Ik geloof het ook niet door mijn vooroordelen die ik had, mijn vriend zei dat het geen eetprobleem is maar anorexia en ik heb nu veel research gedaan en het klopt ook wel. Maar ik ben zo bang voor andere hun meningen dadelijk als ik het zeg tegen mensen zeggen ze van ohh nee, maar je hebt helemaal geen anorexia dat is veel erger je stelt je aan. 
Ik schaam me er ook voor eigenlijk iedereen eet gewoon elke dag weer en wat ze zelf lekker vinden. En ik ben 15 ik hoor leuke dingen te doen net zoals de rest, ik moet niet bezig zijn met eten, dat moet ik gewoon doen en niet over nadenken. Maar dat lukt me niet, ik heb nu 2 dagen meer gegeten dan ik normaal doe en dus normaal gegeten zoals andere mensen. Maar ik voel me zo slecht en schuldig, maar ik ga morgen toch weer proberen goed te eten voor mn fam en mijn vrienden. Ik heb niet aan veel mensen verteld dat ik dit heb mijn ouders weten het en ik ga ook hulp krijgen, een van mn zusjes weet het (de andere niet want ze is 10 en ik wil haar niet negatief beïnvloeden).

Twee van mijn vriendinnen weten het en mijn vriend, mijn vriend reageerde best heftig en bezorgd wat ik soort van wel snap, maar ik geloofde eerst ook niet dat het zo heftig was. En mijn ouders ook niet volgens mij, maar het punt is dat ik bang ben om hem te verliezen en ik ben ook bang dat als ik het nu aan andere mensen vertel ze me niet meer mogen door mijn eetprobleem. En ik snap het helemaal, misschien had ik ook afstand genomen van mezelf, maar daarom forceer ik mezelf ook om te eten, maar ik weet gewoon dat het niet meer lang gaat duren voordat ik een kutdag heb met eten. Ik voel me zo schuldig namelijk en ik ben ook nog is 3 weken al niet naar de sportschool geweest en mijn vriend zegt dat ik dat ook niet moet doen, omdat ik daar te weinig voor eet en dat gewoon geen zin heeft. En dat klopt ook maar ik ken de eigenaar van de sportschool en die vraagt altijd hoe het gaat en hij gaat ook vragen waarom ik zolang niet geweest ben en wat ga ik dan zeggen? ja ik heb een eetstoornis en nu gaat het iets beter dus ik ben er weer! Ik weet echt niet hoe ik dat ga doen. Maar ik ben er zo klaar mee ik verkloot mezelf en mijn omgeving en dat is allemaal mijn schuld.  Het gaat dus waarschijnlijk morgen of overmorgen zijn dat ik minder ga eten om te compenseren want zo werkt mijn anorexia brein nu eenmaal op het moment.

Ik heb nu bijvoorbeeld ook honger en ik zou heel graag een stukje chocola pakken wat op mijn bureau ligt, maar dat doe ik niet omdat ik vandaag al te veel op heb (vind ik). Maar mijn vriend en mijn moeder vragen regelmatig of ik heb gegeten en wat ik op heb maar als ik minder eet wil ik dat eigenlijk niet vertellen, omdat mijn vriend zich dan zorgen gaat maken en ik weet niet hoe ik hem gerust kan stellen,

Mijn moeder vindt het oké als ik ietsje minder eet maar ik moet wel 3 x per dag eten.  Maar ik vertel dus wel eerlijk hoeveel ik eet want ik wil daar niet over liegen, maar ik vind het superlastig om dit te vertellen, omdat  ik iedereen teleurstel en soms denk ik ook doe nou gewoon normaal dan heeft niemand er last van, maar zo makkelijk is het helaas niet, Het klinkt nu allemaal waarschijnlijk veel heftiger als je dit zo leest dan het is want het is avond en dan is alles vervelender.

Ik weet ook gewoon niet meer hoe ik het precies heb gekregen, het is heel geleidelijk gebeurd, ik was altijd al een onzeker meisje en daardoor kon het natuurlijk sneller groeien denk ik. Ik had laatst ik denk eergister avond research gedaan naar welke eetstoornis ik zou hebben (en ik denk anorexia nervosa purgerend) toen ik ging slapen was ik er dus nog veel mee bezig. En ik had dus gedroomd dat ik met mijn beste vriendin was en met haar vader in de Albert Hein en we waren eten aan het halen en ik pakte een donut, maar toen bekeek ik de donut en daar zou ik natuurlijk dik van worden. En ik wilde hem dus weer wegleggen, maar dan zou het opvallen dat ik geen donut wilde eten en in mijn droom had ik daar helemaal stress over en ik weet nog steeds niet hoe ik het had opgelost.
Maar ik vind het zo vervelend om te realiseren dat ik er zo veel over na denk dat ik erover droom, want ik heb er nog nooit over gedroomd op deze manier. Ik vind het ook zo raar om nu te zeggen dat ik anorexia heb, want ik dacht eerst altijd dat je daar superdun voor moest zijn, maar dat hoeft dus helemaal niet. Ik wil ook niet dat mijn fam en vrienden me zien alsof ik ziek ben, want ik wil niet gezien worden als zwak. En ook wil ik niet dat mensen me gaan zien als mijn ziekte, dat dat het enige is wat ze nog zien, want ik ben veel meer dan alleen mijn probleem. 

Ik heb nu letterlijk mij n gedachtes opgeschreven omdat ik het kwijt moest dus niet te zwaar opnemen. Dus bedankt voor het lezen en als je tips hebt, mag je die altijd achterlaten de groentenn <3