Hoii!

Al meer dan een jaar vind ik het moeilijk om te eten op plekken met mensen om me heen, vooral op school. Hierdoor eet ik te weinig en merk ik ook dat het niet goed gaat, maar ik heb het gevoel alsof ik er niks aan kan doen. Ik probeer er wel iets aan te veranderen, maar het lukt gewoon niet.

Ongeveer een halfjaar geleden heb ik dit aan een therapeut verteld. Deze zei dat we erop zouden letten, maar eigenlijk is er daarna niks meer mee gebeurd. We hebben het er misschien 3 keer kort over gehad, maar dat is het ook wel. Ondertussen heb ik een andere therapeut, aangezien ik gestart ben met EMDR. Deze therapeut weet hier niks van en ik ben bang om het haar te vertellen. 

Mijn twee beste vrienden op school weten er wel vanaf. Een van de twee zegt er nooit echt iets over, maar de ander confronteerde me er vandaag plots mee. Ze vroeg of het al wat beter ging en of ik meer aan het eten was. Ik gaf niet echt duidelijk antwoord en voelde me schuldig. Ze vroeg me of ik wilde proberen om meer te eten. Daarop antwoordde ik dat ik dat zou doen, maar eerlijk gezegd weet ik al van mezelf dat ik dat niet ga kunnen. Ik word alleen al misselijk bij de gedachte eraan. Hierdoor voel ik me wel extra schuldig tegenover mijn vriendin, aangezien ik tegen haar gezegd heb dat ik het zou proberen.

Kortom: Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik eerlijk zijn tegen mijn vriendin, met het risico dat ze dan misschien naar een docent gaat? Dat wil ik echt niet. Of moet ik naar mijn therapeut en het haar vertellen? Dat vind ik doodeng. Ik weet dat er iets moet veranderen, want ik ben echt niet gezond bezig en het gaat niet goed. Maar ik durf het niet, want ik weet niet hoe mijn ouders en andere hierop gaan reageren. Iemand advies? Alvast bedankt.