Heyhey,  ben ik weer en ik kom er weer aan met een (2) maandelijkse vent post ofzo. Ik verwacht niks terug van de lezer, dit is vrijwel lang dus ja. Alvast bedankt voor het lezen tho

Nouja eerst over mijn leven: mijn leven gaat opzich wel goed. Mijn vriendengroep bestaat uit 4 man (incl mezelf) en mijn cijfers zijn goed (doe 4 gym, 50% van de vakken 9 of hoger, de rest 8 tot 9). Ik zit nu in een land ver weg, waar ik niemand ken en ik alleen online mijn vrienden kan appen met slechte wifi. Ik zit nog steeds op voetbal, ik heb een baan, ik ben niet dun niet dik of gespierd. Ik denk dat ik niet lelijk ben of knap, gewoon average. Ik heb verder niet echt hobby’s, vooral bezig met school en voetbal, maar ik probeer wel andere hobby’s op te pakken.

Het probleem is dat ondanks dat mijn leven gewoon prima is, dat ik voel dat het niet genoeg is. Mensen zeggen dat je leven pas niet goed is wanneer jij dat zelf vindt en dat begin ik te vinden, ondanks dat ik weet dat het niet slecht is. Ik vind het gewoon niet genoeg. 

Ik had vroeger een emotie die ik zelf “walg” had genoemd, wanneer ik bepaald mensen niet kon uitstaan of iemand iets deed dat ik gewoon niet kon begrijpen. Het was een soort ego dat telkens in tegenstrijd stond met andermans gedachtes. Eigenlijk kon ik me gewoon niet goed in andere mensen inleven en andere mensen met rust laten. Als ik dat kon, had ik deze emotie nooit ervaren. 

Dit wat ik “walg” noem, voelt voor mij niet als haat, boosheid of verdriet. Walg voelt als iets energieslurpend, iets dat al mijn motivatie en wil van leven weghaalt. Iets dat mijn hoofd vult met onbegrijpelijkheid. Het voelt als iets dat mijn denkvermogen weghaalt, iets dat mij hoofdpijn geeft. 

Zoals ik zei, voel ik alsof ik iets mis van mijn jeugd. Ik ben 16, maar ben niet populair. Iedereen op school kent mij als “die slimme jongen”. Ik heb in verschillende vriendengroepen gezeten en ken ook andere mensen uit andere klassen, maar hetgene dat mij laat “walgen” is mijn eenzaamheid. 

Mijn leraar zei altijd dat eenzaamheid altijd negatief is en dat je pas eenzaam bent als jij je zo voelt. Het maakt niet uit hoeveel vrienden je hebt of hoe goed zij zijn, je kan je alsnog eenzaam voelen. Ik wilde het nooit toegeven, maar ik realiseer me nu dat ik me eigenlijk wel eenzaam voel. 

Ik ga elke dag om met dezelfde 3 mensen. Natuurlijk zijn zij hele goede mensen, maar ik wil me gewoon verbonden voelen tot aan een grote groep mensen. Ik ben een buitenlander in Nederland, maar in het buitenland ben ik een Nederlander. Ik voel me niet verbonden tot de nederlandse cultuur en ook niet tot mijn cultuur thuis. 

Ik ontkende altijd tegen mijn vrienden dat wij “iets missen”. Ik zei altijd tegen ze “ik vind wat meeste mensen doen gaar en heb zelf niet echt behoefte aan gare shit”, maar dat heb ik eigenlijk wel. Ik heb gemerkt dat ik gewoon een heel sterk verlangen heb naar mensen die niet zo rustig zijn als de vrienden die ik nu heb. 

Altijd ben ik van ons 4 de drukste geweest, ik zei altijd “yolo” of “kom dit doen!”, maar hun energie matchde dat eigenlijk nooit. Ik ben de oudste van mijn vriendengroep, maar toch de meest kinderachtige. 

Ik mis ook gewoon de sociale vaardigheden om me bij een grote groep aan te sluiten, altijd zijn mensen naar mij toe gekomen, maar ik nooit naar hun toe dus ja. Wat moet ik dan ook verwachten? 

Dus ja, ik ben eenzaam. Ik weet wat ik eraan kan doen, maar ik kan het gewoon niet. Ik weet best hoe ik mijn problemen moet oplossen, maar ik doe het niet. Ik vraag me soms af of ik gewoon een leugenaar ben, tegen mezelf en anderen. 

Dat was het, groetjes. Wrs tot een andere keer!