Hoi @milou ,

ik vind dit echt heel vervelend om te horen. Ik heb twee haar geleden ook een vriend geholpen met zijn depressie en het gaat nu goed met hem. Ik denk dat het het belangrijkste is dat je je gevoelens tegen iemand vertelt die je vertrouwt of desnoods opschrijft en misschien ook wel aan iemand laat zien. Weten je ouders het eigenlijk? Anders zou ik het proberen het eerst aan hun te vertellen. Wat je vriend betreft, het ligt niet aan jou. Je geeft zelf aan dat hij voor veel narigheid gezorgd heeft en is hij het dus niet waard.  Als je hem echt mist zou ik het hem wel vertellen en er misschien over praten maar ik weet niet of dat verstandig is .Weet je ook de oorzaak waarom je depressief bent?  Ik snap dat het vooral in deze Corona tijden heel zwaar is maar probeer voor zoveel mogelijk afleiding te zorgen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en geloof me het komt goed. 
 

Groetjes!

Hoi @Anomeme en @Blue 

Bedankt voor het reageren.  Ja mijn ouders weten het en ik ben een jaar naar de psycholoog gegaan.

Waarom ik depressief ben weet ik niet precies. Ik heb altijd veel stress, thuis was er veel ruzie, ik heb een slecht zelfbeeld, ik voel me snel eenzaam en niet goed genoeg. 

In mijn omgeving is er niemand die ik vertrouw, door alles wat er gebeurt is, heb ik het gevoel dat ik niemand kan vertrouwen, omdat ik bang ben dat ik in de steek word gelaten.

Het probleem is vooral dat ik niet goed weet wat het beste is voor mij, om dus wel of niet tegen die vriend te praten. Zelf kan ik slecht een standpunt opbouwen omdat ik overal meerdere meningen over heb en alles van meerdere kanten bekijk. 

Groetjes!

hoi,

ik weet niet of het me heeft geholpen. ik weet wel dat ik verder ben dan toen. ik heb alleen het idee dat het niks helpt. het voelt alsof ik het altijd zelf gedaan heb. ik heb mezelf gekregen waar ik nu ben. ik weet dat het hypocriet klinkt, maar zo voelt het echt. ze hebben nooit met mij over mijn zelfbeeld gepraat en over de problemen waar ik mee zit. we hebben het alleen maar over school gehad en verder niks. als ik met niks hier ben gekomen heb ik hun hulp er verder ook niet bij nodig. 

dit is hoe ik erover denk en het kan voor iedereen anders zijn.

ik denk er trouwens heel erg aan om mijn vrienden te vertellen over situatie waar ik in heb gezeten. ik heb echt schijt gekregen aan hun meningen, waarschijnlijk denk ik er morgen weer anders over. maar lijkt het jou een goed idee om het hun te vertellen?

groetjes!