Hoi allemaal,
Ik ben nieuw hier op de kindertelefoon. Heb echt lang nagedacht of ik een topic wilde starten, heb het toch gedaan. Ik zit eigenlijk al een aantal met een probleem dat ik me alleen en eenzaam voel.
Toen ik 8 was is mijn zus overleden. Wij deden alles samen en toen zij overleden was had ik niemand meer. Op de basisschool wist iedereen ervan en hield iedereen rekening met mij. Eenmaal op de middelbare hield ik het een 'geheim’ dat als iemand mij vroeg of ik een broer of zus had ik automatisch nee zei en ook niet dat ik een zus verloren heb. Hierdoor heb ik een soort van schild om me heen gebouwd doordat ik dit helemaal verborgen heb voor iedereen. Alleen de vrienden die bij mij thuis zijn geweest weten van mijn zus, er hangt immers een foto van haar aan de muur. Ik voel me ook nooit op me gemak als er gesproken wordt over broers en zussen en blijf dan ook altijd lachen. Iedereen denkt dan ook dat ik altijd die ene jongen ben die altijd ‘blij is en lacht’. Ik wil een goede vriendin van mij echt vertellen hoe ik me voel, maar ik wil niet dat ze anders over mij denkt. Ik zit vaak in de avonden, zoals deze, te piekeren over mijn zus. Iets wat mij echt aan het nadenken heeft gezet, is wat voorkwam in een serie. Waarbij de personage zei ‘Mijn vrienden beschrijven mij zoals ik wil dat ze mij beschrijven’. Ik kon me hier in meeleven, omdat ik dit zelf ook doe. Tot slot val ik ook nog op jongens. Ik zit nu nog steeds in de kast. De reden dat ik het niemand vertel is dat sommige mensen denken dat ik een hekel heb aan lgbt. Hoe dat komt weet ik niet en ik heb er geen hekel aan, ben er zelf 1. Ik heb zelf ook niemand om me heen aan wie ik het kan vertellen.
