Weetje,
Ik ben gewoon klaar met mezelf. Ik kan niet degene zijn, wie ik wil zijn omdat mijn eigen hoofd mij saboteert. Ik eet meer de laatste tijd en het gaat makkelijker omdat ik er gewoon klaar mee ben om in die constante stress te zitten over wat ik wel en niet mag eten van mezelf. Maar dit veroorzaakt ‘s avonds laat schuldgevoelens en gedachten waar ik juist zo klaar mee ben. Ik weet gewoon dat ik nooit ondergewicht zal krijgen. Ik ben daar niet sterk genoeg voor. Dus kan ik maar beter gaan eten. Nee niks gezond maar gewoon vreten. Ik heb al vaker last gehad van eetbuien maar deze keer is het geen eetbui maar een eetlevensstijl. Mijn restrictieve probleem begint te veranderen in, ja wat is het, de vreetmentaliteit. En overdag vind ik het prima want ik kan wel, na zo lang, gewoon eten wat ik wil. Maar ‘s avonds in bed wil ik zo zo graag terug naar de restrictieve variant. En dan gewoon zo erg doorslaan dat iedereen kan zien dat ik niet beter ben. Want dat is wat iedereen denkt. “Ze is beter want ze eet weer”. Ja ik eet weer. Maar mentaal gaat het echt niet beter. Hoe graag ik dat op sommige momenten ook wil. Ik verlang zo erg naar het leven waarin ik echt van mezelf kan houden. Een leven waarin ik blij ben.
Maar ergens beangstigt mij het idee om altijd blij te zijn. Dat is echt heel raar. Ik ben zo bang om blij te zijn.
Met zelfbeschadiging gaat het ook slecht. Ik doe het nog steeds. Ik kan en wil er niet mee stoppen. Het is de enige manier waardoor ik me nog een beetje ziek voel.
Ik zou zo graag willen dat iemand het door heeft hoe het met me gaat maar ergens vind ik het idee dat iemand het weet ook doodeng. Het is net als begin dit jaar. Alleen nu weet iedereen er van, maar ze hebben het niet door. Mijn ouders weten dat ik sh en moeite heb met eten maar ze zien gewoon niet dat ik tegen ze lieg. Dat het helemaal niet goed gaat. Maar ja het gaat wel beter dan een paar maand terug. Dus ben ik het waard om nu te zeuren? Het gaat toch de goeie kant op? Oh, echt er hoeft maar iets te gebeuren of ik eet niet meer.
Ik wordt zo moe van alles. Ik denk bijna dagelijks aan zm. Maar ik weet niet hoe ik het zou moeten doen. En ik wil ook ergens niet dood. Ik wil gewoon gezien worden. En denk ervan wat je wil, misschien heb ik een aandachtstekort. Maar dat neemt niet weg dat ik die gedachtes heb.
Laatste onderwerp van vandaag: Mijn verjaardag is binnenkort. Eigenlijk voel ik niks. Ik ben niet nieuwsgierig, blij, bang of verdrietig. Ik zie er niet naar uit. En het is niet dat het haat ofzo. Maar het is gewoon een normale dag.
Nou guys, dat was dat. School is ook net begonnen dus moet niet al te laat gaan slapen. Ik zal nog steeds moeten blijven presteren. Reageer maar wat je wilt. Reacties vind ik fijn, ik heb hier het idee dat mensen me toch een beetje begrijpen.
Hugs and kisses <3
tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm forumregel 3: plaats op het forum geen persoonsgegevens (zoals een geboortedatum).
