Hii iedereen… ik heb het er best vaak over gehad op dit forum maar ik heb nu een nieuwe vraag…
Ik voel me verdrietig. Ik was afgelopen week bij de psycholoog en we hadden niet echt iets om over te praten, en toen vroeg ze naar Hem. Ik vertelde dat ik hem ook heel erg ga missen, vooral omdat ik geen contact met hem mag houden na school… Ze vroeg of ik nog veel aan hem dacht. Ik antwoordde met “elke dag.” Ik kreeg tranen in mijn ogen en moest huilen. Ze vroeg of ik misschien ergens toch wel gevoelens voor hem had, en ik antwoordde dit keer met “ik weet het niet…” Dat was voor haar eigenlijk gewoon een ja. Ze begon van dat het niet erg en raar is om gevoelens voor je leraar te hebben. Ze zei van dat het logisch is, het is een volwassene persoon die vraagt hoe het gaat, er leuk uitziet, je hebt geholpen toen je het moeilijk had, etc. Ze vertelde dat meer mensen deze gevoelens hebben en dat er dus niks geks aan is.
Ze vertelde ook dat het misschien wel goed is dat ik van school af ga en hem dan niet meer zie elke dag… Maar ik wil dat niet. Ik wil hem niet missen. Ik wil contact met hem houden. Ik wil niet dat hij uit mijn leven verdwijnt…
Ze vroeg of iemand dit wist dat ik gevoelens heb voor hem. Ik zei nee. Niemand zal dat begrijpen. Het zal meteen als raar en onacceptabel worden beschouwd. Ik zal dan het meisje weer zijn met gevoelens voor haar docent. Dat wil ik echt niet weer. Ik heb zo vaak getwijfeld of ik het tegen iemand moest zeggen maar steeds kwam het uit op een slecht idee en dat mensen mij dan raar vinden. Ik haat het.
Ik zat er over na te denken of ik hem moet vertellen dat ik hem meer zie dan een docent. Ik ga zo mijn examens doen en dan is het klaar. Zie ik hem nooit meer. Aan de ene kant wil ik het vertellen omdat ik het dan van mijn schouders af heb gegooid, ik loop nu al ruim een jaar met dit gevoel. Aan de andere kant ben ik bang dat ik dan écht nooit meer contact met hem kan hebben… ik had dit berichtje gemaakt maar heb hem niet verstuurd…
Hii meneer
Ik wil u eigenlijk al een hele lange tijd iets vertellen, maar ik heb het nooit gedurfd. Ten eerste bedankt voor de leuke jaren op school, ook u heeft daarvoor gezorgd voor mij. Vanaf de derde tot aan de vijfde bracht u regelmatig die lach op mijn gezicht. Maar nu het andere… Het spijt mij dat ik niet eerlijk ben geweest, omdat ik het niet wilde accepteren en niet snapte. U bracht mij een lach maar ook regelmatig een traan, omdat ik ergens toch wel gevoelens voor u had/heb. Het is niet dat ik verliefd, hoteldebotel op u ben, maar het is wel dat ik u meer ben gaan zien dan alleen een docent… Wat natuurlijk eigenlijk echt niet kan… Ik wilde het niet accepteren en zei telkens tegen mezelf dat dit niet zo was omdat het onacceptabel is… Ik haat mezelf dat ik er zo mee zit, maar toen u mij vertelde dat ik geen contact meer mocht opzoeken brak mijn hart echt heel erg. Ik was boos, verdrietig en verward. Vanaf toen had ik altijd in mijn hoofd dat na school alles weer gewoon zou zijn. Dat ik niet meer het meisje ben met gevoelens voor haar docent, maar gewoon een oud leerling. Ik dacht dat ik na school misschien wel iets van contact kon houden, al was het via sociale media. Maar blijkbaar zal ik altijd dat meisje blijven, want zelfs na school mag ik geen contact met u houden doordat docenten en leerlingen dachten dat er meer gaande was dan dat er daadwerkelijk echt was. Ik haat dat zo erg, toen u dat vertelde bij de open-dag was meteen de rest van mijn week verpest. U speelt ook een hele grote rol in waarom ik het zo erg ga missen op School. Dat is namelijk de enige plek waar ik u ooit zal zien. Zoals u zei met de open-dag, “je zal me waarschijnlijk nooit meer zien als je van school bent.” U vroeg me ook of ik u ga missen. Natuurlijk. Zo ontzettend veel.
Ik weet ook niet waarom ik dit nu vertel. Ik weet ook niet hoe u hierop reageert, of misschien wel negeert. Maar ergens vond ik dat ik het moest zeggen. Nogmaals bedankt voor de mooie jaren vol met gelach.
Ik ga u missen, joejoe… 🤍
Ik ben pas na 1,5 jaar over hem heenkomen. Heel veel verdriet gehad. Maar nu is alles goed gekomen. En als ik jullie gesprekken zo lees zie ik echt wel een hele lichte vorm van ‘flirten’ vanuit zijn kant. Dus al zou hij het misschien nooit toegeven, indirect voelt hij het misschien ook wel zo.
