Hoe erg ik ook mijn best doe om uit te leggen wat ik voel, begrijpt niemand me. Daardoor begrijp ik mezelf ook niet meer. 

Ik heb het al 3 keer geprobeerd om tegen mijn moeder te vertellen wat ik voel en wat mij dwars zit. Ik dacht dat het mij en haar zal helpen. Niet dus. Ik weet zeker dat ik depressief ben maar ik kan het niet bewijzen. Mijn moeder gelooft het niet. Ze vind me een lui kut kind die nooit luistert en niks doet. Luister dan eerst eens naar mij. Ik probeer me best om terug naar jou te praten wat jij fout doet. Maar op dat moment laat ik alles over mij heen lopen en laat jou maar weer winnen. Ik heb er altijd spijt van om niet terug te praten maar het lukt mij gewoon niet. Vervolgens vertel je aan papa, je vriend en zelfs mijn schoolcoach wat voor stom kind ik ben. Het klinkt hard maar zo zie ik het gewoon. Ik wil ook zo graag alles vertellen van mijn perspectief maar mijn moeder staat zo hoog boven mij dat ik al door haar wordt verslagen en vast loop.

Het is niet te geloven dat mijn moeder denkt dat zij nog niet streng genoeg is of dat zij het niet goed genoeg doet. Maar ze doet juist te streng en ze doet te veel om mij met een kut gevoel achter te laten. Ze denkt dat het goed is om mij de pushen om bijv. huiswerk te doen of om iets af te maken. Dit gaat voor mij niet op een positieve manier. Op zulk soort momenten support ze me niet in een goede manier en geeft ze me geen hoop waardoor ik alles met tegenzin doe of geforceerd doe. Vandaag (24 feb.) is dit weer gebeurt. Ik moest huiswerk doen omdat ik "zoooooo erg" achterliep. Ik heb zoveel mogelijk huiswerk ingehaald. Voor mijn gevoel ging het goed. Maar voor één iemand natuurlijk niet.. Ja raad het al.. Mijn moeder. De hele tijd als ik iets van huiswerk af had, was mijn concentratie even op en ging ik even iets anders doen. Tekenen. Mijn moeder ziet natuurlijk weer alleen die dingen er wordt meteen boos als ik iets anders doe.. Van haar moet ik werken, werken, werken.
Mijn moeder was bezig met een uittreksel maken ofzo. Zij jammerde de hele tijd tegen haar vriend hoe stressvol dit is. Ze ging hem ook de heletijd zeggen hoe lui ik ben en dat ik niks deed. Halloooo ik zit erbij hoor. Haar vriend deed net alsof het hem niet boeit maar altijd als ik er niet bij ben, praat hij er gezellig over mee wat voor lui kutkind ik ben. Het voelt zo erg als roddelen.

Ik ging net naar boven omdat er zoveel door me heen ging dat ik even alleen wou zijn. Ik huilde. Ik ging liggen in bed en viel in slaap. Even rust. Of toch niet..
Mijn moeder kwam binnen en ze vond het schokkend dat ik sliep. Ze was boos. Ze was boos omdat ik "zo lui ben en dat mij niks boeit". Ze had een uittreksel van natuur- en scheikunde in haar hand. Ik herinner me niet meer wat ze zei maar het ging er 100% over dat zij "zoveel voor mij doet en dat het mij niks boeit" Tuurlijk boeit het me wel maar ik ga toch niet me best doen voor iemand die mij geen positieve vibe geeft en mij alleen maar pushed. Ik wacht af totdat haar verhaal af is zodat ik weer alleen kan zijn. Begint dat mens te huilen alsof zij degene is die het zo zwaar heeft. Wat moet ik hiermee. Ik wou zo graag terug praten maar alweer deed ik dat niet. Ze ging huilend weg. Sjonge jonge. Ik zit nu alleen op mijn kamer dit te typen omdat het echt tijd is om even zoveel mogelijk op te schrijven wat mij dwars zit. Ik voel me niet goed. Ik ben niet blij.

Mijn moeder is nu met haar vriend beneden. Ze is sowieso aan het praten met hem over mij. Wat moet ik nou doen. Ik heb zo vaak geprobeerd om goed mijn gevoel te uiten maar niks helpt. Als ik moet luisteren naar mijn moeder, moet ze ook luisteren naar mij.

 

Maandag heb ik een gesprek met mijn schoolcoach met mijn ouders erbij. Mijn moeder heeft een hele fucking lijst gemaakt met dingen die ik niet goed doe. Zo heeft ze weer iemand erbij gescoord die dan heel anders tegen mij op gaat kijken. Ik vind het zo kut dat ik niet terug kan praten. Altijd als ik mijn mond open wil doen, barsten er tranen uit terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik denk dat dat de reden is waarom ik nooit terug praat. Ik wil gewoon dapper zijn en geen mietje die om alles huilt als het over mijn gevoel gaat.

Ik ben al bijna jarig en ik had gevraagd om een skateboard. Mijn moeder wil geen skateboard meer halen omdat mijn gedrag weer eens niet goed is. Meer negativiteit. Ik heb me er zo op verheugd om een skateboard te krijgen maar mijn moeder moet het altijd weer verknallen. Dit gebeurde ook met kerst dat ik graag een pc wou. Dat is ook verprutst omdat ik alles fout deed. Ze geeft mij valse hoop. Ik heb nu helemaal geen zin meer in mijn verjaardag.

Mijn moeder denkt dat ik in een handomdraai mijn gedrag kan veranderen en in een keer mee kan helpen in huis en me aan de regels houd. Nou ik zeg je een ding maar dat lukt mij echt niet. Soms probeer ik het wel maar ik bedenk me dan ook dat ik mijn energie niet in een afschuwelijk persoon ga stoppen om haar gelukkig te maken. Ik wil ook gelukkig en blij zijn. Die hoop is er niet omdat mijn moeder mij altijd naar beneden haalt met altijd boos worden en zeggen dat ik dit en dat moet doen. 

Ze gaat mij zelfs vergelijken met kleuters die wel "meehelpen". Ze vergelijkt me zelfs met mijn verstandelijk gehandicapte oom omdat ik me zo als hem gedraag, een lui mens die niks doet. Dat raakt me echt want voor mijn gevoel lijkt het net alsof ze mij ziet als een gehandicapt persoon. Zo werkt het voor mij niet. Je kan het ook op een andere manier doen maar voor haar is dit de enige oplossing om mij de pushen en om mij naar beneden te halen.

Ik ben zo boos over het feit dat ik niet verder mijn gevoel kan uitleggen. Daarom wil ik hulp. Ik alleen. Niet met mijn moeder want zij gaat dan heel anders over mij praten en heeft iedereen een ander beeld. Nu wil ik een keer gezien worden.