heee,

Ik wil gewoon even ja iets kwijt en misschien kan iemand me hiermee helpen of tips geven?(:  Ik ben een meisje van 14  jaar oud en zit nu op het gymnasium. Ik zit al lange tijd echt niet goed in mijn vel en ik heb het gevoel alsof niemand om mij geeft of dat niemand mij begrijpt. Elke dag ga sta ik op om weer de zelfde cyclus te beleven: opstaan, naar school, weer slapen. Het is elke dag hetzelfde. 

Ik heb lang aan zelfbeschadiging gedaan, maar heb besloten te stoppen vanwege zomer, zodat ik korte mouwen aankan. Alleen nu is helaas iets anders ontstaan. Ik ben zeer ontevreden met mijn uiterlijk en heb daarom besloten om af te vallen, ik probeer zo min mogelijk te eten. Ik eet 's ochtends een boterham en in de avond mijn avondeten. Daartussen eet ik niks. Ook eet ik heel vaak kauwgom. Ik weeg nu 45 kilo en dat vind ik echt te veel, dus wil ik afvallen.

Ik heb helaas soms ook zelfdoding gedachtes. Mijn eigen moeder is toen ik klein was heeft ze zelfmoord gepleegd door depressie en mijn vader dreigt soms ook om zijn leven te beëindigen. Een keer heeft hij tegen me gezegd: "als ik jou was,  zou ik zelfmoord plegen". Dat was voor mij echt de druppel, vooral omdat mijn moeder hetzelfde heeft gedaan. Een klasgenoot van mij heeft ook een keer tegen me gezegd dat ik de reden ben als hij zelfmoord gaat plegen. Het was een grapje, maar bij mij kwam het behoorlijk hard binnen. Op school maken ze vaak grapjes over zelfmoord en lachen ze erom, terwijl ik tegen ze wil gillen dat ze moeten stoppen, maar dat doe ik in mijn hoofd.

School maakt mij ook moe. Fysiek en mentaal. Ik ben vaak moe in de les, doordat ik weinig slaap en ben daarom vaak er niet bij met mijn hoofd en daardoor worden docenten boos. Dat is helemaal niet mijn bedoeling en daardoor voel ik me nog slechter. Ik wil gewoon geen mislukkeling zijn in de ogen van anderen, maar blijkbaar ben ik dat wel.

Ik heb sinds kort ook een vriendje waar ik soms dingen tegen vertel. Ik had hem in vertrouwen genomen en gezegd dat ik aan zelfbeschadiging deed. Toen zei hij tegen me: "oh, dat wil ik ook wel proberen om te kijken hoe het voelt". Ik snapte echt niet waarom hij dat zei, het is niet iets  wat je zo even doet. Het is om een reden en ik strafte mezelf ermee omdat ik vond/vind dat ik niet genoeg ben en het gevoel heb dat iedereen mij haat. Ik heb soms een stem in mijn hoofd die allemaal commentaar op mij geeft, waardoor ik steeds verder wegzak,

Soms wil ik gewoon weer bij mijn moeder zijn en gewoon het lelijke leven achter me laten. Ik weet het, ik ben 14, maar het voelt alsof ik 30 ben en dat ik klaar ben met mijn leven.

Ik ga nu wel naar een psycholoog om te praten over mijn moeder, maar ik heb haar al deze andere dingen niet verteld. Ik heb het gevoel dat het geen nut heeft.

Heeft iemand tips om mijn leven weer een beetje op orde te krijgen? (::

byye

De tekst is aangepast omdat deze in strijd was met forumregel 9. Plaats geen illegale, schadelijke, triggerende en/of choquerende (seksuele) inhoud of links op het forum.