Skip to main content

ik ben een meisje van 14, en heb al 13 jaar diabetes. sinds groep 7 prik en bolus ik zelf maar vanaf groep 8 bolus en prik ik heel vaak niet. ik zit nu in de 3de en mijn hba1c is van 81 (november) naar 125 (februari) gegaan. mijn ouders worden steeds boos op mij als ze zien dat ik het weer niet goed heb gedaan maar hun weten niet hoe het is om diabetes te hebben. daarnaast heb ik ook nog coelaki en epilepsie. wat het ook moeilijk maakt. en als dat nog niet genoeg was is oktober 2018 mijn oma overleden aan a.l.s. en mijn nicht is suïcidaal en ik zie steeds op snap dat ze weer in het ziekenhuis is omdat ze zich weer heeft gesneden of een herbeleving gehad. ik was in mei 2019 met haar foto`s maken toen ze opeens weg liep ik riep haar maar kreeg geen reactie ik liep naar haar toe en praatte tegen haar maar ze bleef stil en keek heel raar uit haar ogen. we kwamen bij een weg aan waar ze op de verkeerde rij baan ging lopen en ik haar voor een auto weg moest treken. ik probeerde haar mee te treken maar ze wurgde zich los en rende weg ik belde bij het eerste beste huis aan (ik had een jurk aan dus mijn telefoon en statief lagen nog op de plek waar het begon, had alleen mijn camera om) ik kwam nauwelijks uit me worden maar mocht van haar mijn ouders bellen ik heb pressies uit gelegd wat er is gebeurd. ze hebben haar uit eindelijk bij het spoor gevonden. ik heb de hele nacht liggen huilen. en ik durf daar nu ook niet meer te fietsen want dan krijg ik een flits te zien als het weer gebeurd. en dit allemaal maakt het er niet makkelijker op om het goed te doen met mijn diabetes. ik hoop dat er iemand is die mij begrijpt en er over wil praten:pensive::heart:

 

Hoi

 

Wat heftig wat er allemaal speelde. Ik kan me voorstellen dat dit alles je afleidt van het zorgen voor je diabetes. 

 

Goed dat je dit topic aangemaakt hebt. Op die manier heb je het er eens allemaal uitgegooid. Erg heftig en stressvol namelijk, dat je nicht het zo moeilijk heeft. Heeft ze inmiddels professionele hulp gekregen?

 

Ook voor jou zou professionele hulp geen kwaad kunnen. Je hebt iets heftigs meegemaakt, ondervindt hier nog steeds gevolgen van, en zou er best wel eens gebaat bij kunnen zijn om hier met een professional over te praten. Denk je dat je op school of via de huisarts durft aangeven dat je graag met iemand zou praten?

 

Weten je ouders wat er zich zoal heeft afgespeeld, en dat dat zulke grote naeffecten op je heeft? Het lijkt me namelijk nuttig om hen hiervan op de hoogte te brengen, zodat ze begrip kunnen opbrengen. Lucht je hart trouwens gerust ook eens bij de Kindertelefoon.

 

Gr. Kenshin


hoi kenshin,

bedankt voor je reactie. me nicht zit nu in middels thuis heeft wel therapie maar mijn hele famillie vindt dat ze weer terug moet naar een instelling want het gaat echt nog niet goed. mijn ouders weten het heb al 1 x met een psycholoog gepraat maar vond het erg lastig om er over te praten en kwam moeilijk uit me woorden. 


Je openstellen naar iemand toe is iets waar je vaak aan moet wennen. Voelde je je op zich goed bij de psycholoog? Je zou kunnen overwegen om terug op een professional af te stappen. In deze corona-tijden zou dat eventueel per (video-)call of chatgesprek kunnen. Lijkt je dat minder lastig?

 

Gr. Kenshin


mijn moeder heeft gezegd dat ik dat nog een keer moet doen maar die psycholoog is pas over 3 maanden beschikbaar. ik vind het lastig om me open te stellen vooral omdat ik die persoon nog niet ken en ik omdat ik bang ben dat ik weer in huilen uit barst en niet uit me woorden kom


Zou je in de tussentijd, tot over drie maanden aanbreekt, kunnen “oefenen” met praten op iemand anders? Met je moeder bijvoorbeeld, of met een vriend(in)? Als je nu alvast wat vertelt, zou het kunnen dat er zich over drie maanden al heel wat minder spanning in je heeft opgestapeld. 

 

Gr. Kenshin


ik ga het proberen!!


Reageer