ik ben een meisje van 14, en heb al 13 jaar diabetes. sinds groep 7 prik en bolus ik zelf maar vanaf groep 8 bolus en prik ik heel vaak niet. ik zit nu in de 3de en mijn hba1c is van 81 (november) naar 125 (februari) gegaan. mijn ouders worden steeds boos op mij als ze zien dat ik het weer niet goed heb gedaan maar hun weten niet hoe het is om diabetes te hebben. daarnaast heb ik ook nog coelaki en epilepsie. wat het ook moeilijk maakt. en als dat nog niet genoeg was is oktober 2018 mijn oma overleden aan a.l.s. en mijn nicht is suïcidaal en ik zie steeds op snap dat ze weer in het ziekenhuis is omdat ze zich weer heeft gesneden of een herbeleving gehad. ik was in mei 2019 met haar foto`s maken toen ze opeens weg liep ik riep haar maar kreeg geen reactie ik liep naar haar toe en praatte tegen haar maar ze bleef stil en keek heel raar uit haar ogen. we kwamen bij een weg aan waar ze op de verkeerde rij baan ging lopen en ik haar voor een auto weg moest treken. ik probeerde haar mee te treken maar ze wurgde zich los en rende weg ik belde bij het eerste beste huis aan (ik had een jurk aan dus mijn telefoon en statief lagen nog op de plek waar het begon, had alleen mijn camera om) ik kwam nauwelijks uit me worden maar mocht van haar mijn ouders bellen ik heb pressies uit gelegd wat er is gebeurd. ze hebben haar uit eindelijk bij het spoor gevonden. ik heb de hele nacht liggen huilen. en ik durf daar nu ook niet meer te fietsen want dan krijg ik een flits te zien als het weer gebeurd. en dit allemaal maakt het er niet makkelijker op om het goed te doen met mijn diabetes. ik hoop dat er iemand is die mij begrijpt en er over wil praten