Dit is mn brief:
Lieve mama,
Ik voel me kut, leeg, emotieloos maar tegelijkertijd alle emoties door elkaar. Eerst kon ik heel goed uitleggen wat er was nu..ik weet niet precies wat er is en wat ik moet doen ik heb heel veel stress vooral door school want ik moet dit jaar halen ik moet goeie voldoendes halen. Je mag niet slecht zijn in iets. Dat vinden mensen dom. Ik ben bang voor alles. Ik ben bang dat ik dit jaar niet haal, te dom ben! Ik ben bang voor mensen hun oordeel hun mening. Ik ben bang dat ik gek wordt door alle sociale dingen , praten, nieuwe mensen, presentaties, in het dorp lopen, alleen door school, starende ogen, vreemde mensen.
Ik weet niet of ik gewoon veel stress heb of dat ik overspannen ben. door de stress ga ik steeds vaker trillen ik voel druk op mn borst ik denk de hele tijd aan alles ik staar en denk...ik heb ook vaak dat ik heel snel ga ademen, heel snel in uit in uit . En het duurt dan wel ff voordat ik weer normaal adem als dat gebeurt schiet alles door mijn hoofd. En moet ik huilen. Als ik s ‘avonds huil in bed denk ik de hele tijd 'ik kan niet meer' het is allemaal te veel. School, sociaal, andere mensen hun mening, de stress. Ik denk niet dat ik zomaar onzeker ben het is erger geworden elke dag heb ik er last van. Dat is zo vermoeiend. Maar wat moet ik doen? Je kan dat niet zomaar weghalen. Ik heb jullie verteld dat ik mezelf te dik vindt is nog steeds zo. Ik denk niet dat ik echt een eet probleem heb. Maar ik ben bang dat mensen me daarom ook veroordelen daarom ar ik minder. Het gaat daarmee nu wel iets beter. Maar het heeft zijn ups en downs.
Mijn sociale onzekerheid of wat het ook is niet dat is er constant net zoals mijn stress. Ik wou jullie niks vertellen ik wil niet een teleurstelling zijn of een last of dat jullie zorgen maken om me ik heb (beste vriendin)gedeeltelijk iets verteld maar niet alles zij hoeft zich ook niet druk te maken. Dus ik heb alles verteld op het forum van de kindertelefoon. Ik heb 13 keer daar mijn verhaal gedaan. Andere mensen hielpen me daar wel fijn. Ze zeiden dat ik het moest opschrijven om het jullie te vertellen. Dat ik dan met jullie kan kijken wat ik moet doen. Dus dat doe ik nu.
Ik heb ook met iemand gechat van de kindertelefoon ze zei dat ik het erg goed kon vertellen en mss naar de huisarts moest gaan. Ik heb ook gechat met iemand van 99gram ze hielp me het bestem ze zei dat ik als het zo erg was als aangaf naar de huisarts moet gaan voor een verwijzing naar een psycholoog. Mij maakt het niet uit wat ik moet doen maar ik wil er vanaf. Ik wou het eerst echt niet vertellen aan jullie dat durfde ik niet. Maar het kost me elke dag zoveel energie voor dit alles. En om elke dag maar ge doen of het goed gaat naar dat is niet zo. Ik wil weer gewoon kunnen ontspannen me niet te druk maken.
Me sociaal beter te kunnen gedragen, niet meer te trillen tijdens een presentatie. Niet meer elke dag/nacht huilen omdat ik het niet meer weet, ik hoop dat jullie dit snappen en niet denken dat ik me aanstel liefs anoniempie145
Ik doe ook mezelf soms pijn maar dat wil ik nog niet vertellen eerst wil ik kijken of mn ouders me hiermee kunnen helpen. Maar ik weet net is dit te veel moet ik de brief geven?
De tekst is door De Kindertelefoon aangepast omdat deze in strijd was met forumregel 16. Houd de tekst van je bericht leesbaar. Gebruik spaties en punten en let op je spelling.
