Hey iedereen, ik loop al lang rond met derealisatie¿ (half jaar tot een jaar). In het begin duurde de derealisaties maar een paar seconden en schrok ik er daarna van en vertelde het gelijk aan de personen met wie ik was. Op een gegeven moment werd het gewoonlijk en ben ik eraan gewend. Toen ik het vaker kreeg, kreeg ik flashbacks naar groep 8 toen ik precies dezelfde iets had beleefd. In groep 8 kreeg ik heeel soms ook dezelfde ervaringen maar dat ging snel weer over. Op de dag van vandaag deal ik nog steeds met derealisaties maar niet meer van een paar seconden. Het kan zelfs een halve dag zijn. Of de hele dag. Ik ben er dan niet meer bij, ik voel me moe. Ik ga meer nadenken over het leven, dat je vast zit en dat iedereen dezelfde ritme volgt > slapen, naar school, werken, gezin, uiteindelijk verlaat je de wereld. Je kan niks anders. Ik verlies motivatie. Ookal ben ik afgeleid kom ik weer terug in de zelfde gedachtes en wat ik ook vaak doe is dat ik mezelf ga bekijken in iemands anders perspectief en dan raak ik weer met m’n gedachtes in de knoop. Ik was begonnen met smoken (hasj) maar ben ook gauw weer gestopt. Ik had last van trips op momenten zonder dat ik die dag had geblowt of de dagen ervoor. Ik voelde precies hoe ik me voelde in een trip als ik had geblowt. Ik was erg in de war toen ik me zo voelde omdat ik dacht dat ik weer in een derealisatie zat, maar het was iets heel anders. Toen ik het nog 2 keer mee maakte wist ik het zeker. Ik krijg die trips als ik met een grote groep jongeren ben. Ik heb het gelukkig al een tijdje niet meer mee gemaakt (de trips) maar zowel de trips als derealisatie verpesten mijn dag soms echt. Ik heb het gevoel alsof ik niet leef. Ik denk er over na om naar een psycholoog te gaan maar ik weet het niet zo goed. Ik praat ook vaak tegen mezelf omdat ik de enige ben die mezelf echt kan begrijpen zonder judgement. Ik staar naar het plafond in de avond in het donker en begin tegen mezelf te praten. Minuten gaan voorbij en als ik in m’n verhaal zit ga ik zitten op mijn bed om beter te vertellen. Als ik klaar ben of nog midden in m’n verhaal zit denk ik bij mezelf wat ik aan het doen ben en bekijk ik mezelf weer uit een ander perspectief hoe ik zou zitten op m’n bed, tegen niemand te praten. Ik zou wel naar een psycholoog willen maar ik ben niet goed in praten. Ik word zenuwachtig en ben een emotioneel meisje. Ik zal m’n verhalen wat ik nu heb verteld nooit zo goed kunnen overbrengen en dan zal ik lastig te begrijpen zijn. Zijn er tips die jullie kunnen mee geven?