Ik zit een beetje heel erg met een probleem, mijn vriendin zit in een depressie. Ik wist dit al voor dat we iets kregen maar ik wist niet dat het zo erg was. Voordat we iets kregen heeft ze zichzelf proberen te verdrinken en sinds we samen zijn heeft ze zichzelf één keer willen neersteken. Toen heb ik haar verteld dat ik niet in staat ben haar leuk te vinden als ik weet dat het door een beslissing in eens allemaal weg kan zijn. Gelukkig had ik het gevoel dat het al weer beter ging een eergisteren avond vertelde ze dat ze niet meer echt depressief is. Dat was het moment dat al mijn opgehoopte gedachtes er in eens uit kwamen, mijn faal angst terug kwam. Ook begon ik te twijfelen over wat iedereen van me vind, non stop. Ik denk dat deze gevoelens er eerst niet waren omdat ik me goed wilde voelen zodat ik haar kon helpen. Ik had haar ook verteld over toen ik op de fiets zat en dacht waarom kan ik niet gewoon aangereden worden. Gister avond was het in eens anders, mijn vriendin voelde zich weer heel slecht. Ze zegt dat het alleen door haar ouders komt maar ik heb het gevoel dat ze denkt dat ze mij in een soort depressie heeft gestopt. En nu voel ik me als eerst echt heel erg schuldig, en ik ben bang dat er nu wel wat gebeurt. Toen ik haar vroeg of ze kon stoppen met acteren en gewoon haar gevoelens aan mij kon laten zien ging het een beetje fout. Ik heb haar wat vragen gesteld waaronder de volgende:
Eet je echt weinig omdat je wil afvallen? Nee ik wil gewoon dood.
Was je gister echt niet meer depressief? Oh zeker wel ik voelde me echt verschrikkelijk.
Toen ik vertelde dat ik je op deze manier niet leuk kan vinden en geen toekomst zie, zei jij ja ik wel. Zag je die toekomst echt of was het om mij blij te maken? Hand, ik had het ter plekken verzonnen, maar rn zie ik geen toekomst want ik wil dood.
Ik dacht eergister dat mijn grootste doel was behaald, maar nee blijkbaar niet. Ik dacht dat ze het meende dat ze als ze genoeg was afgevallen ze ging stoppen. Ik dacht dat we wel iets hadden om voor te leven samen.
Het is gewoon zo lastig want ik voel me heel schuldig omdat ik het niet heb kunnen oplossen. Zij voelt zich schuldig omdat ze bang is dat ik ook depressief word omdat het bij haar ook op zo'n manier is begonnen. Het is kut want soms denk ik ugh ik moet haar verlossen van deze pijn, ik neem mijzelf wel mee. Terwijl ik ook weet dat het niet de juiste oplossing is waarschijnlijk. Ik kan gewoon niet tegen de pijn waar zei door heen moet gaan puur alleen omdat ik te egoïstisch ben. Ik kan dit echt niet, oh en we zijn beide 13, wat ik echt veel te vroeg is voor deze drama.
Groetjes van mij
