Heyy,
Ja, ik kan het me voorstellen, maar het is heel moeilijk voor te stellen voor mensen die er geen last van hebben. Ze snappen oprecht niet hoe moeilijk het is. Ik vind dat je op de goede weg bent! Hou vol! En onthoud: your speed doesn’t matter, forward is forward🧡
Hoi,
Waarschijnlijk zit niemand op mijn verhaal te wachten. Waarschijnlijk klikt iedereen dit bericht na 8 seconden weg. Waarschijnlijk interesseert niemand dit verhaal. En toch ga ik het delen voor de persoon die wel naar me wilt luisteren.
Zo moet je niet denken. Natuurlijk zijn er mensen die je verhaal gaan lezen! Je bent naar de juiste plek gekomen! :)
Heb jij een idee waarom je je zo slecht voelt? Is er iets vervelends gebeurd of sloop het er 'gewoon' langzaam in? Automutilatie is vaak een gevolg van een onderliggend probleem. Weet jij wat bij jou dat onderliggende probleem is?
Je schrijft dat je al bij verschillende personen hulp hebt gezocht. Ik vind dit erg dapper van je. Helaas hebben de meesten jou teleurgesteld. Het is vervelend dat je vrienden je hebben laten vallen, maar je bent er nu wel achter wie je echte vrienden zijn: bijvoorbeeld de vriend die je nu zo goed helpt.
Docenten hebben allemaal dingen doorverteld. Dat is ook niet prettig. Heb je al eens overwogen om met je huisarts te praten? Je huisarts heeft geheimhoudingsplicht (tot op zekere hoogte: als jij vertelt dat je jezelf wat aan wil doen, dan mag hij/zij dat natuurlijk met anderen delen).
Ik vraag bij af of je ouders weten dat jij je zo naar voelt. Zijn zij op de hoogte en kun je goed bij hen terecht?
Het gaat in een langzaam tempo. Te langzaam, I know. Maar ik ga weer vooruit, I guess?
Soms zet je even een stapje terug, zodat je daarna twee stappen vooruit kan zetten. Vooruitgang is soms lastig te meten, maar als je in jezelf blijft geloven, zal je altijd vooruit gaan.
Blijf vooral schrijven en praten. Ik denk dat dat belangrijk is om jezelf weer terug te vinden.
You can't stay lost forever.
Gr. Pin
Helaas 'slopen' mijn depressieve gevoelens er niet zomaar in. Sinds mijn vijfde heb ik vele nare gebeurtenissen meegemaakt. Elk jaar nieuwe gebeurtenissen; er is nooit een eind aan gekomen.
En ik weet dat die gebeurtenissen erg veel invloed op me hebben; het onderliggende probleem bij automutilatie.
Die gebeurtenissen hebben erg veel impact op me gehad en om mezelf te verlichten van die pijn, belandde ik bij automutilatie..
Ik heb wel eens overwogen te praten met mijn huisarts, maar in mijn ogen is dit een 'onbekend' persoon en wil ik er dus niet mee praten; heel weird.
Ik kan slecht bij mijn ouders terecht. En ze weten er dus ook niks van af.
Ik ben heel blij dat ik altijd terecht kan bij mijn vriend. En ik zal ook zeker met hem blijven praten. Ik zit er nu alleen over te denken om een docent van school te vragen, of ik een keer mijn verhaal bij hem kwijt mag. Met de hoop dat het oplucht.
Thanks voorje reactie ;)
~KlavertjeViertje
Hoi,
Oké, dus je weet de oorzaak. In mijn ogen is dat een goed teken, want dat kun je gericht die pijn gaan confronteren.
Ik merk dat je een beetje vaag blijft over die gebeurtenissen. Je noemde ze niet in je oorspronkelijke topic en in je reactie houd je het op ''gebeurtenissen''. Ik denk dat het je goed kan doen om hier op het forum te delen wat die gebeurtenissen inhielden. Dat zou ook zeker kunnen opluchten, maar ik snap het als je dat eng vindt of liever niet hebt. Dan moet je het ook vooral niet doen.
Je kan niet bij je ouders terecht. Dat lijkt me vervelend. Waarom denk je dat dat niet kan? Zijn zij onderdeel van het probleem? Of voel je je gewoon niet echt goed bij ze om die dingen te bespreken?
Ik vind het best een normale reactie om je huisarts als een vreemd persoon te beschouwen. Als je je huisarts niet vaak bezoekt, lijkt mij dat juist een goed teken: dan ben je dus gezond. In jouw geval in ieder geval lichamelijk. Je kan best naar je huisarts gaan en vertellen dat je wel iets zou willen vertellen, maar dat je dat lastig vindt, omdat je de huisarts helemaal niet kent. Je zou een paar keer over luchtige dingen kunnen praten om hem/haar beter te leren kennen. Ik weet zeker dat je huisarts dat kan begrijpen.
Je zou trouwens ook met je vriend naar je huisarts kunnen gaan, dan heb je steun van hem bij je.
Ik denk dat het ook een goed idee is om die docent te benaderen. Als je dat nu wel ziet zitten, zou ik daar zeker voor gaan.
Gr. Pin
Hee,
Ik bleef met opzet vaag over die gebeurtenissen. Dat komt doordat ik zelf vele dingen niet kan herinneren; ik was te jong.
Wat ik je wel kan vertellen is, tevens antwoord op je volgende alinea, dat mijn ouders betrokken zijn bij die gebeurtenissen.
Doordat zij 'onderdeel' van een van de vele problemen is, kan ik niet met hen praten. Daarnaast heb ik niet bepaald de indruk dat ik met hen erover kan praten, al kom je nu met 'Het zijn je ouders, ze zullen je begrijpen en blablabla'. Ja, het zijn mijn ouders, maar ik ben wel van mening dat je als kind soms een beroerde relatie kan hebben met ze, alleen wordt deze mening niet altijd gewaardeerd/geaccepteerd.
Waarschijnlijk zal mijn huisarts mij wel begrijpen, die indruk heb ik wel van haar. Het punt is, zolang ik niet een heel goed gevoel hierbij heb, zal het een waardeloos gesprek worden, zonder positief effect op mijn situatie. Snap je?
Ik zou inderdaad met mijn vriend daarheen kunnen gaan, als ik op het punt sta mijn huisarts te bezoeken, maar ik wil hem daar niet mee belasten.
Het is fijn om te lezen dat je het een goed idee vindt om naar die docent te gaan. Het motiveert me om toch die stap te zetten, dankje!
~KlavertjeViertje
al kom je nu met 'Het zijn je ouders, ze zullen je begrijpen en blablabla'.
Als jouw ouders onderdeel zijn van het probleem, zal ik dat niet zeggen. En ik heb zeker ook de ervaring met mijn vader, dat hij geen zak begrijpt van mijn gevoel.
Het punt is, zolang ik niet een heel goed gevoel hierbij heb, zal het een waardeloos gesprek worden, zonder positief effect op mijn situatie. Snap je?
Dit begrijp ik ook helemaal. Als je je niet 100% oké voelt bij je gesprekspartner, is het gesprek meestal waardeloos. Echter ben ik er wel van overtuigd dat dat gevoel kan verbeteren. Tot op zekere hoogte dan en het is zeker niet iets wat je moet afdwingen, als het nu niet goed voelt.
Je kan ook gewoon een keer vragen aan die vriend of hij dat zou willen. Dan kan hij eerlijk nee zeggen of eerlijk ja. Dan weet je dat in ieder geval.
Daarom denk ik dat het nu dus voor jou de beste optie is om die docent te benaderen, want daar lijk je het meest 'enthousiast' (kon ff niet op een ander woord komen) over. Ik denk dat dat echt een goede optie is en dat je daar gewoon voor moet gaan.
Gr. Pin
Als jouw ouders onderdeel zijn van het probleem, zal ik dat niet zeggen. En ik heb zeker ook de ervaring met mijn vader, dat hij geen zak begrijpt van mijn gevoel.
Het is fijn om te lezen dat er iemand is die dit 'probleem' begrijpt. Na vele reacties te hebben gehad, zoals: 'Het zijn je ouders blablabla...' werd ik eigenlijk alleen maar onzeker. En dat gevoel bouwde zich in verloop van tijd steeds meer op.
Echter ben ik er wel van overtuigd dat dat gevoel kan verbeteren. Tot op zekere hoogte dan en het is zeker niet iets wat je moet afdwingen, als het nu niet goed voelt.
Ik ben er ook zeker van overtuigd dat het gevoel kan verbeteren. Vooral, als ik uit ervaring spreek, krijg je na een paar keer praten inzicht in hoe de ander reageert, waardoor je je mentaal op een gesprek kan voorbereiden. Dit geeft mij in ieder geval vaak rust, snap je?
En het voelt nu inderdaad niet goed om naar mijn huisarts te gaan. Ik zal erover na blijven denken; het blijft zekers in mijn achterhoofd. Ik wil alleen mezelf niet forceren om hulp te zoeken, omdat anderen het van me 'verwachten', en soms bijna verplichten.
Je kan ook gewoon een keer vragen aan die vriend of hij dat zou willen. Dan kan hij eerlijk nee zeggen of eerlijk ja. Dan weet je dat in ieder geval.
Dat is zekers zo en ook hierover zal ik blijven nadenken. Maar persoonlijk vind ik het heel vervelend om anderen te belasten met mijn problemen. Al ben ik wel heel blij met het feit dat hij altijd voor me klaarstaat en ook super lief reageert. Het voelt alleen heel zwaar om mijn probleem bij hem neer te leggen.
Daarom denk ik dat het nu dus voor jou de beste optie is om die docent te benaderen, want daar lijk je het meest 'enthousiast' (kon ff niet op een ander woord komen) over. Ik denk dat dat echt een goede optie is en dat je daar gewoon voor moet gaan.
Ik vind het wel extreem lastig om deze stap te zetten, aangezien ik al een begeleider heb op mijn school. Ik kan dus eigenlijk alleen hopen dat de docent die ik wil benaderen, begrijpt dat ik het 'gescheiden' van elkaar wil houden en het dus tussen ons laat.
Maar ik denk dat ik deze optie wel ga proberen. Er is een kans dat er nieuwe inzichten komen in wat ik kan doen om 'makkelijker' vooruit te gaan.
~KlavertjeViertje
Vooral, als ik uit ervaring spreek, krijg je na een paar keer praten inzicht in hoe de ander reageert, waardoor je je mentaal op een gesprek kan voorbereiden. Dit geeft mij in ieder geval vaak rust, snap je?
Ik heb zelf soms foute vooroordelen over een persoon, maar na een paar gesprekken heb je meer door hoe de ander inderdaad reageert. Dan weet ik in ieder geval beter wat ik aan een persoon heb en wat ik dus wel en niet wil vertellen bij dat persoon.
Ik wil alleen mezelf niet forceren om hulp te zoeken, omdat anderen het van me 'verwachten', en soms bijna verplichten.
Precies, trek je daar nu niks van aan. Het is aan jou om die stap wel of niet te maken. Doe dat vooral op je eigen tempo. Het is geen pretje om in die stap geforceerd te worden.
Het voelt alleen heel zwaar om mijn probleem bij hem neer te leggen.
Het vertellen is één ding, maar om hem ook ergens mee naartoe te vragen... Dat is dan weer wat anders. Ik snap het wel hoor, ik zou me ook bezwaard voelen, maar soms hebben anderen er stiekem helemaal geen problemen mee. Daarom zei ik het.
Ik vind het wel extreem lastig om deze stap te zetten, aangezien ik al een begeleider heb op mijn school. Ik kan dus eigenlijk alleen hopen dat de docent die ik wil benaderen, begrijpt dat ik het 'gescheiden' van elkaar wil houden en het dus tussen ons laat.
Oe ook herkenbaar. Vaak als ik iets met een docent heb besproken, hoor ik later dat van m'n begeleider dat ze het ook met haar hadden besproken... Meestal denk ik dan van, ok, waarom? Ik dacht dat ik het nu gewoon met jou goed geregeld had... Maar als ik meer een privé ding bespreek, houden ze dat denk ik wel voor zich. Ik denk dat docenten dat dan wel aanvoelen.
Spreek hem een keertje aan of schrijf een mailtje. Hij wil vast wel naar je luisteren!
Gr. Pin
Ik heb zelf soms foute vooroordelen over een persoon, maar na een paar gesprekken heb je meer door hoe de ander inderdaad reageert. Dan weet ik in ieder geval beter wat ik aan een persoon heb en wat ik dus wel en niet wil vertellen bij dat persoon.
Hier beschrijf je precies wat er ook bij mij gebeurt. Daarom zijn de eerste gesprekken altijd erg lastig en wil ik ook per se 'direct' een goed gevoel hebben bij die persoon. Dat goede gevoel maakt het namelijk een stuk makkelijker om met iemand te praten.
Precies, trek je daar nu niks van aan. Het is aan jou om die stap wel of niet te maken. Doe dat vooral op je eigen tempo. Het is geen pretje om in die stap geforceerd te worden.
Dat is het zeker niet. Ik heb er persoonlijk veel moeite mee als mensen mij in die stap forceren. Het komt bij mij over alsof ze mijn probleem niet begrijpen of gewoon helemaal niet hebben geluisterd. Vind ik erg jammer als dat gebeurd, helemaal als het een persoon is waarbij ik, in eerste instantie dacht, goed bij terecht kan.
Het vertellen is één ding, maar om hem ook ergens mee naartoe te vragen... Dat is dan weer wat anders. Ik snap het wel hoor, ik zou me ook bezwaard voelen, maar soms hebben anderen er stiekem helemaal geen problemen mee. Daarom zei ik het.
Ik snap heel goed waarom je het zei, en ik waardeer het vooral dat je dit zei. Maar zoals ik al eerder zei; ik zal erover na blijven denken. Ik ben er nu niet 'klaar' voor.
Maar als ik meer een privé ding bespreek, houden ze dat denk ik wel voor zich. Ik denk dat docenten dat dan wel aanvoelen.
Dat is mijn ervaring over het algemeen (gelukkig) ook. Het is jammer dat ze van alles met elkaar bespreken, maar het is wel fijn als ze privé zaken wel 'bij zich houden'.
~KlavertjeViertje
Daarom zijn de eerste gesprekken altijd erg lastig en wil ik ook per se 'direct' een goed gevoel hebben bij die persoon.
Precies, maar dat is sowieso altijd fijn, om meteen een goed gevoel te hebben.
Het komt bij mij over alsof ze mijn probleem niet begrijpen of gewoon helemaal niet hebben geluisterd.
Men denkt altijd dat dat dé oplossing is, ongeacht je situatie. Dat praten met een professioneel iemand altijd het beste is wat je kan doen. Daar ben ik het mee oneens.
Het is jammer dat ze van alles met elkaar bespreken, maar het is wel fijn als ze privé zaken wel 'bij zich houden'.
Volgens mij wordt er in de docentenkamer minstens zoveel 'geroddeld' als in de aula
Gr. Pin
Precies, maar dat is sowieso altijd fijn, om meteen een goed gevoel te hebben.
Dat is het inderdaad. "Eerste ingeving is over het algemeen de beste."
Men denkt altijd dat dat dé oplossing is, ongeacht je situatie. Dat praten met een professioneel iemand altijd het beste is wat je kan doen. Daar ben ik het mee oneens.
Dat is inderdaad waar. Ik word al sinds mijn tiende achtervolgd met de zin: 'Misschien kun je een keer praten met je huisarts, zodat je doorverwezen kan worden naar een psycholoog.' En dit alleen vanwege mijn thuissituatie, waar nou eenmaal niks aan veranderd kan worden. (Thuissituatie; 1 van de vele problemen. Kom je toch nog iets meer te weten
)
Ik bedoel;
Ik kan me niet voorstellen dat een psycholoog ervoor kan zorgen dat mijn vader geneest. Daarnaast kan ik me niet voorstellen dat een psycholoog overleden mensen weer tot leven kan wekken (Probleem 2 die je inmiddels weet).
Het komt er gewoon op neer:
Mensen denken dat een psycholoog dé oplossing is, terwijl dat helemaal niet altijd het geval is. En diegene die geforceerd wordt om hulp te zoeken, blijft degene die het beste weet of hij/zij naar een psycholoog wil gaan, of juist niet.
Maar mensen vergeten soms het gedeelte 'Wil diegene het zelf wel?'
Persoonlijk vind ik dat jammer aan deze maatschappij; gewoon maar iets roepen, terwijl je het eigenlijk niet weet.
Volgens mij wordt er in de docentenkamer minstens zoveel 'geroddeld' als in de aula
Ahaha, dat is wat mij altijd verteld word door docenten tijdens gesprekken! Zo blijkt maar weer dat we niet allemaal brave personen zijn.
Ik wil ook nog even zeggen dat ik je reacties erg waardeer! Echt heel erg bedankt dat je tijd neemt om te reageren!
~KlavertjeViertje
Kom je toch nog iets meer te weten
Hehe yay, progress. Stiekem ben ik een heel nieuwsgierig persoon :8
Ik denk dat dat 'ga praten met een psycholoog' een soort geprogrammeerde zin is, die je kan zeggen als je niet weet wat je moet zeggen.
Laat ik toch wel even opkomen voor de psychologen op deze wereld: Ze kunnen geen mensen uit de dood terugbrengen. Ze kunnen je wel helpen te accepteren dat ze niet meer terugkomen. Of laat ik het anders zeggen: helpen een plekje te geven. Ze kunnen (in ieder geval lichamelijk) je vader niet genezen. Ze kunnen jou wel helpen die ziekte (of wat het ook mag zijn) een plekje te geven.
Let wel op dat kunnen in m'n zinnen. Het hoeft natuurlijk niet. Dat ze hebben gestudeerd, betekent niet dat ze al jouw leed op kunnen lossen. Het menselijk brein is zo veel complexer dan uitslag of een bacterie... (in de meeste gevallen dan)
Ik vind op zich wel dat als er zoveel mensen zeuren dat je het moet doen, je het op zich ooit moet proberen. Anders weet je ook niet of het helpt, maar ik vind alsnog dat je daar zelf een stem in hebt.
Persoonlijk vind ik dat jammer aan deze maatschappij; gewoon maar iets roepen, terwijl je het eigenlijk niet weet.
Het enige wat telt is aandacht, dat je gehoord wordt. Maakt niet uit hoe of met wat.
Echt heel erg bedankt dat je tijd neemt om te reageren!
Tuurlijk! Tot de volgende
Gr. Pin
Tuurlijk! Tot de volgende
Daar zijn we weer, ahaha
Hehe yay, progress. Stiekem ben ik een heel nieuwsgierig persoon :8
Ahaha, stiekem zijn we dat (gelukkig) allemaal. Alleen sommige dingen hebben meer tijd nodig dan andere ;3
Ik denk dat dat 'ga praten met een psycholoog' een soort geprogrammeerde zin is, die je kan zeggen als je niet weet wat je moet zeggen.
Ugh, dat weet ik voor 98,7% wel zeker. Inmiddels heb ik het zo vaak gehoord dat ik het niet meer zie als tip, maar als hint 'Ik weet niet wat ik kan vertellen, dus laat ik dit maar zeggen.'
Laat ik toch wel even opkomen voor de psychologen op deze wereld: Ze kunnen geen mensen uit de dood terugbrengen. Ze kunnen je wel helpen te accepteren dat ze niet meer terugkomen. Of laat ik het anders zeggen: helpen een plekje te geven. Ze kunnen (in ieder geval lichamelijk) je vader niet genezen. Ze kunnen jou wel helpen die ziekte (of wat het ook mag zijn) een plekje te geven.
Let wel op dat kunnen in m'n zinnen. Het hoeft natuurlijk niet. Dat ze hebben gestudeerd, betekent niet dat ze al jouw leed op kunnen lossen. Het menselijk brein is zo veel complexer dan uitslag of een bacterie... (in de meeste gevallen dan)
Ik geef je hier ook geen ongelijk in, maar de meeste mensen vertellen zo makkelijk 'praat met een psycholoog', waardoor het lijkt alsof ze alles kunnen oplossen. Terwijl het in feite bij jezelf ligt; jij bent de enige die er iets aan kan doen.
Ik vind op zich wel dat als er zoveel mensen zeuren dat je het moet doen, je het op zich ooit moet proberen. Anders weet je ook niet of het helpt, maar ik vind alsnog dat je daar zelf een stem in hebt.
Misschien heb je hier ook gelijk in. Maar ik zal even een situatie schetsen met mijn ervaring met mensen van GGD:
Eerst een heel gedoe over lengte, gewicht etc.
Vervolgens: 'Vertel eens iets over je thuissituatie, hier staat blablabla...'
Door die plotselinge vraag raakte ik overstuur. Niet vanwege mijn thuissituatie, I mean; ik ken niet anders. In die zin heeft het weinig invloed op mijn leven gehad.
Vervolgens krijg je de vraag: 'Misschien moet je met een psycholoog praten, ik zie dat het veel invloed op je heeft. Ik zal een verwijzing schrijven. Je mag gaan.'
Sorry, maar die vrouw heeft nooit naar mij geluisterd. Ze trok een conclusie, voordat ik mijn mond überhaupt opende en vervolgens werd ik die ruimte uitgestuurd.
Zoals je hoort, niet de meest geweldige ervaring. A.k.a. Ik heb inmiddels de grootste hekel aan die 'controle' die zij uitvoeren op scholen.
~KlavertjeViertje
Daar zijn we weer, ahaha
Hai
Ugh, dat weet ik voor 98,7% wel zeker. Inmiddels heb ik het zo vaak gehoord dat ik het niet meer zie als tip, maar als hint 'Ik weet niet wat ik kan vertellen, dus laat ik dit maar zeggen.'
Ik krijg ook heel vaak de vraag of ik hulpverlening heb. Alsof dat meteen zo is als je je slecht voelt...
Terwijl het in feite bij jezelf ligt; jij bent de enige die er iets aan kan doen.
Daarom heb ik ook niks met hulpverlening. Uiteindelijk moet ik het allemaal zelf doen. Ik bedoel, wat gaan zij zeggen dat ik me opeens goed voel?
Hmmm, dus jouw enige ervaring in de GGZ tot nu toe is dat met de gemeente? Met van die gare vragenlijsten die je dan invult op school en dat je dan zo'n gesprekje krijgt? Ja... Die mensen zijn zeg maar wel anders dan als je naar je huisarts zou gaan en dan wordt doorverwezen naar een psycholoog. Zoals je al in je verhaal noemde, wouden zij je ook verwijzen naar een psycholoog. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat voor een nut die gesprekken hebben...
Het is inderdaad wel eigenaardig dat ze je woorden in de mond leggen. 'Oh, deze heeft het wel moeilijk. Psycholoog' Stempel op het dossier en doorschuiven. Dat slaat toch nergens op.
Ik word bij die gesprekken vaak doorverwezen naar die websites als
Grip op je Dip. En kijk, op zich is er niks mis met die site hoor, maar ik bedoel... Kom op, jij bent de hulpverlener, niet die website...
Ik heb wisselende ervaringen met de GGZ. Om het maar aanmoedigend te houden: als je een klik voelt met een psycholoog, dan zit dat andersom vaak ook wel goed. Dan merk je minder van het hele systeem gebeuren en kun je best oké gesprekken hebben. Dan kan het echt wel wat toevoegen, als je iemand hebt die gewoon een normaal gesprek met je wil voeren, zonder te strooien met vaktermen, stickers (diagnoses) en therapie dingen. Het voordeel aan een psycholoog vind ik altijd, dat ze je dus niet meer verwijzen naar anderen. Je bent zeg maar al bij het eindstadium (naja, soort van). Ook hebben ze geheimhoudingsplicht, dus geen roddelende docenten
Verder zie ik het verschil niet echt...
Soms is praten met iemand genoeg en dan moet je gewoon gaan voor iemand in je omgeving die je vertrouwt. Maar soms is het handig als je een gesprekspartner hebt die gerichte opmerkingen kan maken, waardoor je bepaalde inzichten krijgt. Dan is een psycholoog handig. Ook schrikken psychologen minder snel van je verhalen, omdat ze veel hebben gehoord en weten hoe ze ermee om moeten gaan.
Tot slot: Ik probeer je hier niet mee te overtuigen om naar je huisarts te gaan. Ik wil je alleen een stukje van mijn ervaring meegeven, zodat je ook hoort wat hulp wel kan doen. Niet iedereen in die wereld is hetzelfde: er is altijd iemand die jou ziet en je wil helpen. Niet iedereen is dezelfde GGZ-vrouw
Gr. Pin
Hai
Heyhey
Ik krijg ook heel vaak de vraag of ik hulpverlening heb. Alsof dat meteen zo is als je je slecht voelt...
"Je zit slecht in je vel, dus heb je vast hulpverlening." Deze maatschappij blijft erg lastig, onder andere door dit soort 'vooroordelen'. Vind ik zelf.
Daarom heb ik ook niks met hulpverlening. Uiteindelijk moet ik het allemaal zelf doen. Ik bedoel, wat gaan zij zeggen dat ik me opeens goed voel?
Dat vraag ik mij dus ook af. Ik bedoel; ik word tegenwoordig intens gelukkig van knuffels, schrijven en weet ik veel wat allemaal, maar dat komt ook vanuit mijn kant. Mensen kunnen mij niet dwingen om iemand een knuffel te geven (zo'n makkelijke knuffelaar ben ik helaas niet), ze kunnen ook niet dwingen om te schrijven; elke schrijver kampt nou eens in de zoveel tijd met een schrijversblokkade (Hey, ik heb die periode nu denk ik even gevonden, ugh. Ahaha). Het hangt echt van mij af, wat ik wel en niet doe. En aangezien ik niet iemand ben, die makkelijk omgaat met complimenten of iemand echt laat doordringen, ligt het echt bij mij om iets te doen aan mijn gevoelens.
Yess, weer een vaag verhaal! Misschien moet ik me verdiepen in de schrijfstijl: vaag en onduidelijk.
Hmmm, dus jouw enige ervaring in de GGZ tot nu toe is dat met de gemeente? Met van die gare vragenlijsten die je dan invult op school en dat je dan zo'n gesprekje krijgt? Ja... Die mensen zijn zeg maar wel anders dan als je naar je huisarts zou gaan en dan wordt doorverwezen naar een psycholoog. Zoals je al in je verhaal noemde, wouden zij je ook verwijzen naar een psycholoog. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat voor een nut die gesprekken hebben...
Dit is inderdaad mijn ervaring. En dat houdt me, onder andere, af van hulp zoeken. Ik bedoel, die mensen laten niet het meest ideale beeld achter van psychologie etc. Persoonlijk vind ik dit jammer; het schrikt mensen eerder af dat iets anders. In mijn ogen..
Het is inderdaad wel eigenaardig dat ze je woorden in de mond leggen. 'Oh, deze heeft het wel moeilijk. Psycholoog' Stempel op het dossier en doorschuiven. Dat slaat toch nergens op.
Persoonlijk vind ik het echt een waardeloos systeem; laten we mensen bestempelen met diagnoses en alle shit die er bestaat; laten we een 'volwassen' versie maken van stempelen op papier. Zeer. Triest. Systeem.
Ik word bij die gesprekken vaak doorverwezen naar die websites als Grip op je Dip. En kijk, op zich is er niks mis met die site hoor, maar ik bedoel... Kom op, jij bent de hulpverlener, niet die website...
Het is inderdaad goed dat er dat soort websites te vinden zijn op het internet, maar net zoals je zelf al zegt: 'Jij bent de hulpverlener, niet die website'.
Ik heb wisselende ervaringen met de GGZ. Om het maar aanmoedigend te houden: als je een klik voelt met een psycholoog, dan zit dat andersom vaak ook wel goed. Dan merk je minder van het hele systeem gebeuren en kun je best oké gesprekken hebben. Dan kan het echt wel wat toevoegen, als je iemand hebt die gewoon een normaal gesprek met je wil voeren, zonder te strooien met vaktermen, stickers (diagnoses) en therapie dingen. Het voordeel aan een psycholoog vind ik altijd, dat ze je dus niet meer verwijzen naar anderen. Je bent zeg maar al bij het eindstadium (naja, soort van). Ook hebben ze geheimhoudingsplicht, dus geen roddelende docenten Verder zie ik het verschil niet echt...
Ik wil ook echt niet zeggen dat alle psychologen 'waardeloos' zijn (bij gebrek aan een beter woord..), maar het beeld van psychologie word tegenwoordig zo verdraaid met de realiteit. De een maakt het positiever, een ander negatiever en dan heb je mensen die maar wat zeggen, terwijl ze niet weten wát ze zeggen.
Ik wil hiermee zeggen; Er zijn vast wel goede psychologen waarmee je een goede klik kunt hebben. Maar als je een persoon bent die van alles van te voren wil 'voorbereiden', zit je niet altijd te wachten op meningen van anderen, vooral niet als het zo ver uit elkaar ligt
Note to myself: duidelijker verwoorden wat ik zeg.
Soms is praten met iemand genoeg en dan moet je gewoon gaan voor iemand in je omgeving die je vertrouwt. Maar soms is het handig als je een gesprekspartner hebt die gerichte opmerkingen kan maken, waardoor je bepaalde inzichten krijgt. Dan is een psycholoog handig. Ook schrikken psychologen minder snel van je verhalen, omdat ze veel hebben gehoord en weten hoe ze ermee om moeten gaan.
Dit is zeker waar, en dit is tevens ook een tekst die ik in mijn achterhoofd houd. Ik zit alleen op dit moment echt niet te wachten op een psycholoog. Ik zit op dit moment te wachten op een mail van die docent.. In de hoop dat een gesprek met hem zal helpen...
Tot slot: Ik probeer je hier niet mee te overtuigen om naar je huisarts te gaan. Ik wil je alleen een stukje van mijn ervaring meegeven, zodat je ook hoort wat hulp wel kan doen. Niet iedereen in die wereld is hetzelfde: er is altijd iemand die jou ziet en je wil helpen. Niet iedereen is dezelfde GGZ-vrouw
~KlavertjeViertje
Hoihoi,
Het hangt echt van mij af, wat ik wel en niet doe. En aangezien ik niet iemand ben, die makkelijk omgaat met complimenten of iemand echt laat doordringen, ligt het echt bij mij om iets te doen aan mijn gevoelens.
Precies
Yess, weer een vaag verhaal! Misschien moet ik me verdiepen in de schrijfstijl: vaag en onduidelijk.
Volgens mij snap ik het gewoon hoor.
Dit is inderdaad mijn ervaring. En dat houdt me, onder andere, af van hulp zoeken. Ik bedoel, die mensen laten niet het meest ideale beeld achter van psychologie etc. Persoonlijk vind ik dit jammer; het schrikt mensen eerder af dat iets anders. In mijn ogen..
Dat is inderdaad wel jammer, dat ze zo'n eerste indruk afgeven. Ik denk dat meer jongeren hiermee te maken hebben.
Persoonlijk vind ik het echt een waardeloos systeem; laten we mensen bestempelen met diagnoses en alle shit die er bestaat; laten we een 'volwassen' versie maken van stempelen op papier. Zeer. Triest. Systeem.
Het 'sticker plakken' is een nare vorm van indoctrinatie.
Ik wil ook echt niet zeggen dat alle psychologen 'waardeloos' zijn (bij gebrek aan een beter woord..), maar het beeld van psychologie word tegenwoordig zo verdraaid met de realiteit.
Nee dat snap ik, ik wil ook niet zeggen dat jij dat denkt/zegt. Er worden inderdaad lelijke visitekaartjes afgegeven en daardoor heeft iedereen z'n vooroordelen weer klaar.
Maar als je een persoon bent die van alles van te voren wil 'voorbereiden', zit je niet altijd te wachten op meningen van anderen, vooral niet als het zo ver uit elkaar ligt
Wat niet betekent dat ze niet waardevol kunnen zijn, ook al zijn ze ongevraagd/ongewild.
Ik zit op dit moment te wachten op een mail van die docent.. In de hoop dat een gesprek met hem zal helpen...
Oe well done girl. Ik hoop dat hij snel reageert. Probeer in de tussentijd niet te veel je mail te checken. Dat is killing
Gr. Pin
Het 'sticker plakken' is een nare vorm van indoctrinatie.
Dit is echt een perfect omschrijving die je geeft.
Oe well done girl. Ik hoop dat hij snel reageert. Probeer in de tussentijd niet te veel je mail te checken. Dat is killing
Helaas zal ik nog even moeten wachten op een reactie..
Ahaha, het is inderdaad erg naar om continu je mail te checken, maar ik krijg niet altijd meldingen.. Dus misschien check ik m'n mail daardoor íets te vaak, oeps
Misschien dat ik hem morgen persoonlijk opzoek, maar ik vind het altijd zo ongemakkelijk om op die manier te vragen om een gesprek te hebben, snap je?
~KlavertjeViertje
maar ik krijg niet altijd meldingen.. Dus misschien check ik m'n mail daardoor íets te vaak, oeps
Ik heb mijn geluid oprecht altijd uit staan, dus ik check mijn telefoon veel vaker dan een gemiddeld persoon doet die gewoon z'n geluid aan heeft staan. Whoops. Niet heel bevorderlijk als je een reactie afwacht.
Misschien dat ik hem morgen persoonlijk opzoek, maar ik vind het altijd zo ongemakkelijk om op die manier te vragen om een gesprek te hebben, snap je?
Je hebt die mail gestuurd, dat lijkt mij voldoende. Hij leest 'm vast wel en anders kom je er later nog op terug als de reactie erg lang uit blijft.
Gr. Pin
Heyhey,
Sorry voor m'n late reactie! Ik wilde eerder reageren, totdat ik vele afspraken ontdekte en daarna steeds oververmoeid terugkwam en oprecht niks meer deed, behalve slapen
Ik heb mijn geluid oprecht altijd uit staan, dus ik check mijn telefoon veel vaker dan een gemiddeld persoon doet die gewoon z'n geluid aan heeft staan. Whoops. Niet heel bevorderlijk als je een reactie afwacht.
Oh, jaa. Dit herken ik heel erg! 't Is inderdaad niet bevordelijk…
Je hebt die mail gestuurd, dat lijkt mij voldoende. Hij leest 'm vast wel en anders kom je er later nog op terug als de reactie erg lang uit blijft.
Persoonlijk vind ik dat het lang duurt voor een reactie, al heb ik wel besloten nog een week te wachten...
Sorry voor m'n late reactie! Ik wilde eerder reageren, totdat ik vele afspraken ontdekte en daarna steeds oververmoeid terugkwam en oprecht niks meer deed, behalve slapen
~KlavertjeViertje
Hoi,
Je hoeft je niet verontschuldigen hoor! Het is jouw topic, dus deel vooral je eigen tijd in en reageer wanneer jij dit wil :)
Ik heb een paar weken geleden een brief gegeven aan m'n mentor (na een gesprek wat we hadden gehad, heeft zij mij een brief gegeven, dus ik heb zegmaar geantwoord). Daar heeft ze ook nog steeds niet op geantwoord. Ze heeft wel 2 weken nadat ik 'm had gegeven, gezegd dat ze er nog niet aan was toegekomen en toen kwam de vakantie en toetsweek... Dus ja, ik snap je struggles rondom het wachten. Ik weet niet of ik er achteraan moet. Waarschijnlijk blijf ik passief, omdat ik me redelijk bezwaard voelde om een brief van 2 kantjes te geven (die ik overigens wel al knap had ingekort). Ik weet in ieder geval dat ze 'm heeft ontvangen, dus in dat opzicht is het anders.
Het advies wat ik je zou geven: Wacht nog even en spreek hem anders aan: dan krijg je een directe reactie (als je mail niet is binnengekomen en je stuurt nog een mail, schiet je niks op...)
Wat ik in jouw situatie zou doen: Niks en eindeloos afwachten.
Pfff wat een struggles toch allemaal.
Gr. Pin
Toch zal ik me nogmaals verontschuldigen hoor..
Ik zat heel slecht in mn vel en raakte door vanalles overprikkeld, sorry hiervoor
Ik heb helaas nog geen reactie gekregen.. Wel raadde een vriend mij aan om naar een docent te gaan... Dus ik zal blijven proberen een gesprek te krijgen..
~KlavertjeViertje
Ik weet wat betekent. Niet persoonlijk, maar mijn oudste broer. Die vecht al ruim vier jaar, inclusief poging. Hij heeft professionele hulp gezocht en gekregen. Dit heeft geholpen. Hij is bijna de oude
. Zonder medicatie, op eigen kracht & met onvoorwaardelijke steun. Hopelijk kun jij deze hulp ook krijgen. De huisarts weet deuren te openen.
Heel veel succes & sterkte hiermee. Niet opgegeven, jij bent waardevol!
Toch zal ik me nogmaals verontschuldigen hoor..
Ik zat heel slecht in mn vel en raakte door vanalles overprikkeld, sorry hiervoorGeeft niet! Leuk om weer een update te krijgen! :)
Ik heb helaas nog geen reactie gekregen.. Wel raadde een vriend mij aan om naar een docent te gaan... Dus ik zal blijven proberen een gesprek te krijgen..Goed dat je er achteraan gaat!
Kun je met die vriend over dingen praten?
Pin schreef:Geeft niet! Leuk om weer een update te krijgen! :)
Hier ben ik dan weer
Pin schreef:Kun je met die vriend over dingen praten?
Ik kan met die vriend wel praten, al doe ik dat liever niet, omdat ik hem niet tot last wil zijn. Best een slechte eigenschap van me, als ik erover nadenk.
Ik weet wat betekent. Niet persoonlijk, maar mijn oudste broer. Die vecht al ruim vier jaar, inclusief poging. Hij heeft professionele hulp gezocht en gekregen. Dit heeft geholpen. Hij is bijna de oude. Zonder medicatie, op eigen kracht & met onvoorwaardelijke steun. Hopelijk kun jij deze hulp ook krijgen. De huisarts weet deuren te openen.
Heel veel succes & sterkte hiermee. Niet opgegeven, jij bent waardevol!
Thanks voor je reactie! Het is fijn om te lezen dat je oudste broer weer bijna de oude is! Ik blijf ook zeker hulp zoeken, ik ga alleen niet voor de meest voor de hand liggende opties, aangezien dit mij eerder afschrikt dan vertrouwen geeft. Ik zoek liever een mogelijkheid dat bij me past, mij een vertrouwd gevoel geeft en waar ik me goed bij voel (in hoeverre dit mogelijk is of course).
~KlavertjeViertje
Hier ben ik dan weer Jeeeej!
Ik zoek liever een mogelijkheid dat bij me past, mij een vertrouwd gevoel geeft en waar ik me goed bij voel (in hoeverre dit mogelijk is of course).Al een idee wat dat kan zijn?
Gr. Pin
