Hoi iedereen op het forum.
Ik heb erg lang gedacht om dit topic te maken, maar ik moet mijn verhaal delen. Na lang twijfelen is mijn topic eindelijk hier. Dit is voor het eerst ooit dat ik hierover praat.. Ik zit in een lastige situatie en ik kan dit niet langer alleen meer aan.
Ik zit al een lange tijd in een erg lastige situatie. Ik heb in mijn leven al heel veel negatieve/traumatische dingen meegemaakt en heb eigenlijk nog niet de tijd gehad om dit allemaal te verwerken. Ik zit opgelosten in mijzelf en het lukt me bijna niet meer om deze gevoelens te doorbreken.
Ik ben nu een paar jaar depressief. Er is alleen niemand die dit weet. Ik durf hier niet over te praten omdat ik bang ben dat niemand mijn situatie begrijpt en snapt en denken dat ik mezelf aanstel..
Tegen de buitenwereld heb ik een masker op gezet en doe ik alsof er niks aan de hand is. Van binnen ben ik echter zwaar depressief en heb ik zelfmoordgedachtes. Ik snij mezelf, doe mezelf pijn, voel me heel erg leeg van binnen en lig nachten lang te huilen omdat ik het gewoon niet meer weet. Ik durf het hier niet met mijn ouders over te hebben. We hebben een goede band alleen hebben mijn ouders het denk ik niet door en ze hebben al zoveel aan hun hoofd ik wil dit niet nog erger maken.
Ik heb ook gedachtes.. Het zijn niet echt stemmen, maar gedachtes die ik nog een heel klein beetje kan omdraaien. Deze gedachtes haten mij enorm.. ze zeggen dat ik het niet waard ben en mezelf pijn moet doen. Ik wil zo graag met andere praten, maar ik weet niet hoe en ik heb eigenlijk niemand om mij heen verder en door mijn autisme vind ik het nog lastiger om te praten.
Ik wil zo graag mijzelf weer vrijlaten. De sleutel van de cel in mijn hoofd opendraaien, maar ik ben de sleutel kwijt en heb geen idee hoe ik de cel moet openen..De muren van mijn cel worden steeds dikker en dikker.. niemand heeft door dat ik mij zo voel en ik trek het gewoon niet meer.
Ik merk dat ik steeds dieper weg zak in mijzelf. De wereld om mij heen begint steeds onwerkelijker te voelen. Ik heb ook zelfmoordplannen, nog niet erg concreet. Ik vecht nog steeds tegen de slechte gedachtes maar begin het gevecht en mezelf te verliezen. Ik weet niet hoelang ik het nog volhou. Ik denk telkens: wat doe ik hier nog? Waarom ben ik zo nutteloos? Waarom... Waarom?
Zelfmoord is niet de oplossing, maar toch begin ik er steeds meer aan te denken..
Hebben jullie tips over wat ik met mijn gevoelens moet? Ik weet het namelijk echt niet meer..
Groetjes van mij.