Hey!
Ten eerste wat goed dat je het eindelijk in woorden heb durven zetten! Al had hier niemand op gereageerd was dat alsnog een grote belangrijke eerste stap. Je weet het zelf ongetwijfeld al maar je bent echt niet de enige die zo in het leven staat. Het is dus niet waar dat niemand je zal begrijpen!
Het lijkt erop dat je echt al lang met deze problemen kampt. Te lang om het op te lossen op een online forum denk ik zelf. Ookal lijkt het je niet fijn om hierover zo open met je ouders te zijn is dat toch echt heel belangrijk. Zij zullen echt naar je luisteren geloof me maar. Dit soort problemen kun je ook niet echt bij je vrienden wegleggen wat vaak een prima advies is bij kleine probleempjes. Je hebt echt hulp nodig van mensen om je heen. Die ga je niet krijgen als je met je ‘masker' rond blijft lopen.
Om het maar even grof te zeggen. Je ouders horen veel liever van jou persoonlijk hoe slecht het met je gaat dan dat ze het mogen lezen na een politieonderzoek als je zelfmoord zou plegen. Gelukkig weet je heel goed dat dat niet de oplossing is!
Er zijn namelijk wel degelijk oplossingen hiervoor. De logische stap is na het gesprek met je ouders een afspraak te maken bij een psycholoog. Als je dit niet gelijk ziet zitten kan je ook naar je huisarts gaan. Die moet ook naar je luisteren, en omdat je nog zo jong bent doen ze dat met alle liefde, en hij/zij zal veel contacten hebben met psychologen naar wie je doorverwezen kan worden. Dat maakt de stap een stuk makkelijker heb ik gehoord.
Juist in de lockdown kampen steeds meer mensen van alle leeftijden met depressies, daardoor krijgt het veel media-aandacht wat goed is! Het is namelijk een serieus en heel groot probleem! Een kijktip is de documentaireserie Leven voor de Dood van BNN. Hierin worden 5 mensen met depressie en zelfmoordgedachtes gevolgd. Het is altijd fijn om van andere te horen dat zij dezelfde problemen hebben als jij hebt. Dat maakt het makkelijker om jezelf een weg te banen in je gedachtes en laat je minder eenzaam voelen. https://www.npostart.nl/leven-voor-de-dood/BV_101404738 dit is de link naar de serie. Wie weet kan je je heel erg identificeren met 1 van de mensen en dat kan het voor jou ook veel makkelijker maken om erover te praten!
De vraag '’wat doe ik hier'’ is een vraag die bijna iedereen zichzelf wel stelt tijdens het opgroeien. Er lijkt soms zoveel negativiteit in de wereld dat het mooie uit het oog verloren wordt. In je eentje die innerlijke strijd aan gaan is heel zwaar en lastig. Durf dan soms ook hulp te vragen aan ouders, vrienden en familie. Zij hebben snachts in bed ook allemaal over de diepste vraagstukken nagedacht. Er kunnen hele mooie gesprekken uit komen als je jullie antwoorden gaat bespreken. Voel je niet slecht als vrienden hier niet over mee kunnen of willen praten. Het is namelijk wel nog altijd iets heel persoonlijks.
Mijn grootste tip is vraag hulp aan je naasten want zij willen je zo graag helpen nu dat nog kan! Werkdrukte staat dan echt op plekje nummer 2 achter jou hoor echt waar! En wie weet heb je nog wat aan de tips van anderen want hier gaan veel lieve reacties op komen hoor!
Heel veel sterkte!
Groetjes!!
Hey NaamNietBekend,
Het lijkt wel alsof je alles wat in mijn hoofd speelt hebt opgeschreven…
Ik heb wel een tip om je trauma te verwerken. Mij heeft het heel erg geholpen in ieder geval. Je kan bij jouw huisarts of psycholoog (denk ik) om een EMDR behandeling vragen. Het helpt heel erg tegen het trauma en zorgt dat het een stuk meer verdraaglijker wordt.
Tegen de gedachtes kan je ze een klein beetje omdraaien. Het is moeilijk en werkt lang niet altijd maar het lukt soms wel. Ben je soms in gesprek met de gedachtes? (ik wel). Als dat zo is helpt het bij mij om het laatste woord te hebben en dan in je hoofd van ze weg te lopen. Dat je ze even niet meer hoort. Het werkt niet altijd maar soms wel.
Als je denkt dat je zelfmoord gaat plegen kan je altijd 113 bellen of chatten. Zij kunnen je dan helpen en steun bieden. Je kan ook met ze praten als je daar behoefte aan hebt.
En het helpt natuurlijk altijd om erover te praten!
Groetjes iemand.
Hoi @NaamNietBekend ,
wat goed dat je over je zelfmoordgedachten in gesprek wil gaan! Zoals hierboven al gezegd is, kan je altijd met 113 bellen of chatten via www.113.nl.
Ook kan je elke dag van 11:00 tot 21.00 uur de Kindertelefoon bereiken om met ons te bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wilt delen.
Veel sterkte gewenst,
groetjes van Marieke
De Kindertelefoon
Hey!
Ten eerste wat goed dat je het eindelijk in woorden heb durven zetten! Al had hier niemand op gereageerd was dat alsnog een grote belangrijke eerste stap. Je weet het zelf ongetwijfeld al maar je bent echt niet de enige die zo in het leven staat. Het is dus niet waar dat niemand je zal begrijpen!
Het lijkt erop dat je echt al lang met deze problemen kampt. Te lang om het op te lossen op een online forum denk ik zelf. Ookal lijkt het je niet fijn om hierover zo open met je ouders te zijn is dat toch echt heel belangrijk. Zij zullen echt naar je luisteren geloof me maar. Dit soort problemen kun je ook niet echt bij je vrienden wegleggen wat vaak een prima advies is bij kleine probleempjes. Je hebt echt hulp nodig van mensen om je heen. Die ga je niet krijgen als je met je ‘masker' rond blijft lopen.
Om het maar even grof te zeggen. Je ouders horen veel liever van jou persoonlijk hoe slecht het met je gaat dan dat ze het mogen lezen na een politieonderzoek als je zelfmoord zou plegen. Gelukkig weet je heel goed dat dat niet de oplossing is!
Er zijn namelijk wel degelijk oplossingen hiervoor. De logische stap is na het gesprek met je ouders een afspraak te maken bij een psycholoog. Als je dit niet gelijk ziet zitten kan je ook naar je huisarts gaan. Die moet ook naar je luisteren, en omdat je nog zo jong bent doen ze dat met alle liefde, en hij/zij zal veel contacten hebben met psychologen naar wie je doorverwezen kan worden. Dat maakt de stap een stuk makkelijker heb ik gehoord.
Juist in de lockdown kampen steeds meer mensen van alle leeftijden met depressies, daardoor krijgt het veel media-aandacht wat goed is! Het is namelijk een serieus en heel groot probleem! Een kijktip is de documentaireserie Leven voor de Dood van BNN. Hierin worden 5 mensen met depressie en zelfmoordgedachtes gevolgd. Het is altijd fijn om van andere te horen dat zij dezelfde problemen hebben als jij hebt. Dat maakt het makkelijker om jezelf een weg te banen in je gedachtes en laat je minder eenzaam voelen. https://www.npostart.nl/leven-voor-de-dood/BV_101404738 dit is de link naar de serie. Wie weet kan je je heel erg identificeren met 1 van de mensen en dat kan het voor jou ook veel makkelijker maken om erover te praten!
De vraag '’wat doe ik hier'’ is een vraag die bijna iedereen zichzelf wel stelt tijdens het opgroeien. Er lijkt soms zoveel negativiteit in de wereld dat het mooie uit het oog verloren wordt. In je eentje die innerlijke strijd aan gaan is heel zwaar en lastig. Durf dan soms ook hulp te vragen aan ouders, vrienden en familie. Zij hebben snachts in bed ook allemaal over de diepste vraagstukken nagedacht. Er kunnen hele mooie gesprekken uit komen als je jullie antwoorden gaat bespreken. Voel je niet slecht als vrienden hier niet over mee kunnen of willen praten. Het is namelijk wel nog altijd iets heel persoonlijks.
Mijn grootste tip is vraag hulp aan je naasten want zij willen je zo graag helpen nu dat nog kan! Werkdrukte staat dan echt op plekje nummer 2 achter jou hoor echt waar! En wie weet heb je nog wat aan de tips van anderen want hier gaan veel lieve reacties op komen hoor!
Heel veel sterkte!
Groetjes!!
Hoi WarAnoniem
Ik kende die serie toevallig en ben het aan het kijken. Het is fijn om te zien/horen dat je niet de enige bent en ik herken de gevoelens van de hoofdpersonen heel erg goed en het is fijn dat er meer aandacht aan depressie wordt besteed. Ik heb een hele grote stap gezet door mijn gevoelens hier te vertellen en ben daar ook heel trots op. Hulp zoeken vind ik nog erg lastig en ik moet echt de moed bij elkaar schrapen, maar er zal een moment komen dat ik een gesprek met mijn ouders aan zal gaan denk ik. Bedankt voor je lieve reactie :)
Hey NaamNietBekend,
Het lijkt wel alsof je alles wat in mijn hoofd speelt hebt opgeschreven…
Ik heb wel een tip om je trauma te verwerken. Mij heeft het heel erg geholpen in ieder geval. Je kan bij jouw huisarts of psycholoog (denk ik) om een EMDR behandeling vragen. Het helpt heel erg tegen het trauma en zorgt dat het een stuk meer verdraaglijker wordt.
Tegen de gedachtes kan je ze een klein beetje omdraaien. Het is moeilijk en werkt lang niet altijd maar het lukt soms wel. Ben je soms in gesprek met de gedachtes? (ik wel). Als dat zo is helpt het bij mij om het laatste woord te hebben en dan in je hoofd van ze weg te lopen. Dat je ze even niet meer hoort. Het werkt niet altijd maar soms wel.
Als je denkt dat je zelfmoord gaat plegen kan je altijd 113 bellen of chatten. Zij kunnen je dan helpen en steun bieden. Je kan ook met ze praten als je daar behoefte aan hebt.
En het helpt natuurlijk altijd om erover te praten!
Groetjes iemand.
Hoi Lost in Life.
Ik kende een EMDR therapie nog niet. Misschien helpt mij dat wel ja. Er zijn gewoon te veel dingen gebeurd waar ik trauma’s aan heb over gehouden en niet mee om kan gaan. Ik praat inderdaad tegen de gedachtes en af en toe win ik het gesprek. Als het me teveel word ga ik alles opschrijven wat ik denk of ik ga mijn hoofd legen door een stuk te lopen. Dit zorgt ervoor dat ik heel even een korte tijd een beetje rust in mijn hoofd heb, maar zodra ik weer thuis ben of stop met schrijven begint alle ellende weer. Af en toe lukt het me om het laatste woord te hebben, maar dat lukt me gewoon steeds minder. Hopelijk vind ik binnenkort de moed om te praten.. Dankjewel voor je lieve reactie en de tips :)
Heei NaamNietBekend,
Wat heb je goed kunnen verwoorden hoe je je voelt en waar je mee struggelt. Het is inderdaad een hele grote stap! Om eerlijk te zijn herken ik me er zo erg in. Toen ik een paar maanden geleden op het forum kwam, had ik ook nog (bijna) nooit gepraat over mijn depressie en zelfmoordgedachten. Ik zat net als jij helemaal vast. Ik noemde het in mijn muur en masker. Jij noemt het je cel.
Uiteindelijk heb ik hier toen ook een topic aangemaakt, met in net iets andere woorden omschreven als dat jij het gedaan. Ergens weet je wat je wil? Je weet alleen niet hoe je het moet aanpakken, het is te groot om in je eentje te doen. Je weet dat je dit niet meer alleen kunt dragen, maar de stap is zo ontzettend groot om te delen.
‘Je hoeft niet de hele weg te zien om de eerste stap te zetten.’ Misschien is dat iets wat je kunt helpen. Uit eigen ervaring kan ik écht zeggen dat het helpt om te delen, te praten, open te stellen. En nee dat gaat niet makkelijk, dat kost moeite. En ja je hebt heel weinig vertrouwen in de toekomst en jezelf.
Maar..er zijn mensen die je hierbij kunnen en willen helpen en steunen. En daarvoor hoef je helemaal niet zelf de sleutel om te draaien. Daar helpen ze je bij. Je hoeft alleen maar vanuit je cel aan te geven: ik red het niet meer. Ik kan het niet alleen. Help me. Dat is al duidelijk genoeg. En dan kan je samen met anderen jezelf bevrijden en de sleutel omdraaien en uiteindelijk weggooien.
Ik heb er echt vertrouwen in! Geef jezelf alsjeblieft de kans, want die verdien je en die kans heb je en kun je nemen. Zelfmoord is een oplossing, maar echt een hele definitieve. En je kunt nog zoveel meer met je gevoelens...
Groetjes,
Simply Me
Heei NaamNietBekend,
Wat heb je goed kunnen verwoorden hoe je je voelt en waar je mee struggelt. Het is inderdaad een hele grote stap! Om eerlijk te zijn herken ik me er zo erg in. Toen ik een paar maanden geleden op het forum kwam, had ik ook nog (bijna) nooit gepraat over mijn depressie en zelfmoordgedachten. Ik zat net als jij helemaal vast. Ik noemde het in mijn muur en masker. Jij noemt het je cel.
Uiteindelijk heb ik hier toen ook een topic aangemaakt, met in net iets andere woorden omschreven als dat jij het gedaan. Ergens weet je wat je wil? Je weet alleen niet hoe je het moet aanpakken, het is te groot om in je eentje te doen. Je weet dat je dit niet meer alleen kunt dragen, maar de stap is zo ontzettend groot om te delen.
‘Je hoeft niet de hele weg te zien om de eerste stap te zetten.’ Misschien is dat iets wat je kunt helpen. Uit eigen ervaring kan ik écht zeggen dat het helpt om te delen, te praten, open te stellen. En nee dat gaat niet makkelijk, dat kost moeite. En ja je hebt heel weinig vertrouwen in de toekomst en jezelf.
Maar..er zijn mensen die je hierbij kunnen en willen helpen en steunen. En daarvoor hoef je helemaal niet zelf de sleutel om te draaien. Daar helpen ze je bij. Je hoeft alleen maar vanuit je cel aan te geven: ik red het niet meer. Ik kan het niet alleen. Help me. Dat is al duidelijk genoeg. En dan kan je samen met anderen jezelf bevrijden en de sleutel omdraaien en uiteindelijk weggooien.
Ik heb er echt vertrouwen in! Geef jezelf alsjeblieft de kans, want die verdien je en die kans heb je en kun je nemen. Zelfmoord is een oplossing, maar echt een hele definitieve. En je kunt nog zoveel meer met je gevoelens...
Groetjes,
Simply Me
Hey Simply me.
Bedankt voor je lieve reactie
Ik heb al een aantal keer geprobeerd om te praten, maar iedere keer voelt het alsof mijn keel gewoon word dichtgeknepen en dan lukt het me niet. Ik hoop dat het me binnenkort eindelijk lukt om te praten want ik het wil het wel heel graag, maar het is zo moeilijk en ik vind het echt eng omdat ik toch bang ben voor vervelende reacties van mijn familie en ben bang dat ze me niet begrijpen. Fijn dat jij al hulp hebt gevonden! Ergens in mijn hoofd weet ik dat ik het niet alleen hoef te doen en weet ik wat ik wil, maar toch voel je je zo alleen en leeg van binnen. Ik ga proberen dat zinnetje in mijn hoofd te krijgen. Ik hoef niet de hele weg te zien om de eerste stap te zetten! Het stap voor stap bekijken is goed genoeg en de eerste stap is praten. Hopelijk ontstaan er als het me is gelukt op te praten al een heel klein scheurtje in de cel muren.
Ik heb al een kleine stap gezet door mijn verhaal op het forum te delen. Dit vond ik ook heel erg lastig, maar ik ben best trots op mezelf dat ik het heb gedaan. Het forum is zo’n fijne plek met zulke lieve mensen!
Nogmaals bedankt voor je lieve reactie
Groetjes van mij.
Heei NaamNietBekend,
“Het stap voor stap bekijken is goed genoeg en de eerste stap is praten.”
Precies, take your time! Neem echt je tijd, maar bovenal gun jezelf die tijd.
Het delen op het forum is een grote stap, je beschrijft het als een kleine stap. Het is een grote stap, die je een klein beetje verder brengt. En van alle beetjes moet je het hebben.
Die cel met de muren, die heb je niet voor niks gebouwd. Ergens heeft/had het een functie. En daar is opzich niks mee, want het heeft je ook door dingen geholpen. Je merkt nu alleen dat die cel je soms ook in de weg zit en je daardoor behoorlijk opgesloten zit.
Je wilt jezelf graag bevrijden, je mag alleen nog zoeken en ontdekken hoe je dat gaat doen. Misschien kan je ook bedenken dat je niet gelijk heel de deur hoeft open te gooien. Je kan ook eens beginnen met één laag stenen of een raampje of een kijkgat.
Je mag dit stap voor stap doen en je tijd nemen. Je weet wat je wilt, je weet een beetje hoe je dat kan bereiken, het is alleen nog een behoorlijke drempel om het te gaan uitvoeren.
Mensen kunnen inderdaad vervelende reacties maken en misschien begrijpen ze je niet altijd. Dat is heel vervelend, maar het gaat nu om jou. Hoe jij je beter kan gaan voelen, dat is iets om aan te werken. Misschien is het om die reden goed om eerst op jezelf te focussen en niet bezig te zijn met wat anderen ervan vinden. Dat helpt jou niet verder.
Aan die leegte en eenzaamheid kun je ook werken. Juist als je gaat praten, geef je anderen de kans een kijkje in je cel te nemen en een stukje met je mee te lopen op de weg. Ze kunnen je weer een stapje verder brengen. Daardoor creër je meer ruimte en mogelijkheden.
Maar het hoeft niet gelijk, je hoeft niet direct alles te vertellen en delen. Begin eens met iemand die je vertrouwt en probeer wat te delen over hoe je je voelt en waar je mee zit. Je kunt het op jouw manier en tempo doen!
Groetjes,
Simply Me
Onnodige quote verwijderd door De Kindertelefoon.
Hoi Simply me.
Ik moet gewoon nog veel moed verzamelen om te praten en die negatieve gedachtes blokkeren dit enorm. Met name het stukje hoe ga ik het aanpakken om te praten weet ik niet goed. Ik weet niet goed hoe ik een gesprek moet beginnen en hoe ik het goed kan vertellen, maar dat komt op zijn tijd denk ik. Stukje voor stukje de cel afbreken en op een geven moment is het eerste stukje eruit en dat is als ik er klaar voor ben om te praten en dat gaat op mijn eigen tempo.
Dankjewel voor je reactie :)
Groetjes van mij.
Onnodige quotes verwijderd
Jeetje dat is niet zomaar iets, heel goed dat je erover praat het is belangrijk om met je ouders te praten die zullen je begrijpen en helpen. Je kan ook met 113 bellen dat soort mensen helpen je ook probeer te stoppen met jezelf pijn doen, je kan het en het leven word weer leuker.
Hey NaamNietBekend,
Inmiddels is deze topic 2 maanden oud, maar hier heb ik nog een advies voor je voor als het nodig is. Natuurlijk hoop ik dat het al wat beter met je gaat.
Als je wat moeite heb om het te vertellen tegen je ouders of vertrouwelingen van je, heb ik hier een advies/tip voor je. Schrijf het op op papier, waar je mee zit en geef dan de brief aan je ouders. Zo hoef je niet te vertellen wat het is, maar heb je het in ieder geval aangegeven door middel van een brief!
Hopelijk heb je hier nog wat aan en ik wens je heel veel sterkte!
Groetjes van mij.
Hey naamnietbekend
Ik ben erg benieuwd hoe het nu met je gaat?
Heb je er al over gepraat met andere?
Hoop dat het goed met je gaat!
Liefs beartje
Heyy @Beartje
Ik ben erg benieuwd hoe het nu met je gaat?
Ik voel me eigenlijk niet echt heel veel beter en alles wat ik in dit topic heb beschreven is nog steeds bij mij een probleem. De gedachtes die ik heb omschreven noem ik nu stemmen en de stemmen maken me gek en ik kan ze niet echt meer beïnvloeden / omdraaien. Daar zal ik denk ik misschien nog wel een ander topic over maken binnenkort.
Heb je er al over gepraat met andere?
Ik heb een tijd terug met mijn ouders gepraat over hoe ik me voel. Dat vond ik heel erg eng en lastig, maar ze reageerde goed en steunend en het luchtte wel een beetje op en dat is wel erg fijn.
Mijn ouders weten al af van mijn problemen met het snijden en de zelfmoordgedachtes die ik heb en ze proberen me te helpen waar ze kunnen, maar er zijn nog wel dingen die ik ze nog moet vertellen waar ik nog niet aan toe ben en dingen die ik nu niet aan ze kan vertellen.
Het kost me heel veel moeite om te praten omdat ik word tegengehouden, maar heel af en toe lukt het me. Ik weet in ieder geval dat mijn ouders er altijd voor me zijn en dat is een prettige gedachte.
Bedankt voor je reactie en ik vind het super lief dat je daar de tijd voor hebt genomen
Groetjes,
NaamNietBekend
