hallotjes daar ben ik weer. oke ik ben dus een 14 jarig meisje en ik heb sinds gr 6 zelfmoord gedachtes maar in groep 6 was het meer een smoes zodat ik meer aandacht van mensen zou krijgen. toen der tijd werd ik gepest (niet heel erg ofzo) en had ik heel vaak woede aanvallen wat het erg lastig maakte voor mijn ouders. och ik voel me echt een aandacht slet als ik dit vertel, maar goed.
maar later in de eerste kwamen die zelfmoord gedachtes terug maar dit keer echt, want in de eerste werd ik dus meer gepest en getreiterd door wat jongens en ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom. maar in de eerste begon ik steeds meer te twijfelen en steeds onzekerder te worden want ik ben ook best wel een plank en in de eerste waren er echt al mensen die leken op 18 jarige. en ik dacht dat niemand me zou mogen enzo. ik heb 1x geprobeerd zelfmoord te plegen in de eerste door middel van een touw.
in de tweede had ik een leukere klas maar nog steeds kut. en voelde ik me steeds kutter want ik begon mezelf echt te haten en vond dat alles mijn schuld was enzo. en toen had ik het nog 2x geprobeerd. in de 2de is ook een goede vriend heen gegaan (gestorven) en daar kon ik dus ook totaal niet mee omgaan. zelf zit ik op voetbal en daar werd ik ook belachelijk gemaakt met “ben je depri fz” “hahahahah” toen dacht ik bij mezelf hé ben ik echt depri? vele zeggen gewoon dat ik sad ben enzo en dat je naar de dokter moet gaan zodat je je kan laten testen of je depri bent. (sorry als ik het fout heb ik ben dom)
in de derde begon ik te puberen en werd ik ook stout tegen over mijn ouders en docenten enzo. maar nog steeds het zelfde verhaal ik ben sinds kort ook begonnen met mezelf te snijden als ik iets verkeerds doe (bv als ik een ruzie heb veroorzaakt) maar kort samengevat voel ik me zo alleen zo nutteloos en dom, en vraag ik mezelf constant af of ik wel door wil gaan.
zelf heb ik 2 jaar op therapie gezeten (wat niet helpte) jammer genoeg.
zelf heb ik niemand om me heen die mij begrijpt en die me steunt. zelfs mijn ouders begrijpen mij niet en denken dat ik me aanstel. hierdoor durf ik eigenlijk niks meer te zeggen tegen iemand. en daardoor ben ik hierop terecht gekomen om mijn gevoelens te kunnen delen / te kunnen opschrijven.
maar de vraag is: denken jullie dat ik depri ben of dat ik gwn sad ben.
sorry als je dit ni begrijpt ik heb maar wat opgeschreven dit was ongeveer 1 procent van alles wat er is gebeurt en het is ook zeer ingewikkeld bij mij dus jahhh ik denk dat niemand dit begrijpt.
maar jaa t zou lief zijn als je reageert onder dit en idk of jullie het to zo ver lezen wrs nie
maar jaaa liefs,
sad af x