hi,
ik ben zestien jaar oud en heb al sinds ik twaalf ben zelfmoord neigingen. het begon allemaal toen mijn vader vreemd ging op mijn moeder. de vrouw waarmee mijn vader vreemd ging, moest ik als een soort ‘tweede moeder’ zien van mijn vader. hij forceerde me zo gezegd- ik moest bij haar slapen, om gaan met haar dochter en ‘volwassen’ dingen doen, zoals met haar mee gaan naar een nagel salon en vervolgens werden er acryl nagels op mij geplakt, ik was toen elf jaar.. dit duurde allemaal een jaar/ anderhalf jaar. in deze periode begon ik mijn moeder zelden te zien, omdat ik steeds bij mijn vader de vriendin moest slapen. hierdoor werd mijn band met mijn moeder slecht en tot de dag van vandaag geef ik mezelf de schuld, omdat ik nooit tegen mijn vader zei hoe ik me werkelijk voelde over de situatie, hoe ik gewoon terug wou naar vroeger, zodat alles weer normaal was, zodat de band met mijn moeder weer goed was. in 2017 zijn ze gescheiden en wonen ze tot de dag van vandaag nog samen, omdat we geld problemen hebben dus is het vinden van een nieuwe huis voor hun niet zo makkelijk. ik hoor al bijna vijf jaar aan hoe ze elkaar haten, hoe ze schreeuwen tegen elkaar en dit is niet eens het ergste. het ergert mij niet meer, maar wat mij wel ergert is dat ze continu mij de schuld geven. omdat ik volgens hun steeds in mijn kamer zit, achter een gesloten deur, en er nooit meer uit kom. maar ze weten niet dat ik achter die gesloten deur mezelf probeer in te houden om er geen einde aan te maken, om nog een dag vol te houden, om nog even hoop te hebben zodat het ooit goed komt. want dat moet toch? het moet toch goed komen? of blijft het echt zo?
ik snijd mezelf ook, omdat ik mezelf de schuld geef van de fucked up relatie tussen mij en mijn moeder. ik ben nu wel bijna drie weken ‘clean’, maar ik weet dat ik het weer ga doen. het laat me niet beter voelen, maar op een of andere manier laat het mij toch wat voelen, omdat ik emotioneel zo leeg ben. ik heb zoveel pijn in me dat ik gewoon niks meer voel. elke dag is het zelfde; wakker worden, ruzie en gezeur aan horen, nog even hoop hebben en slapen. en dit 365 dagen per jaar, vijf jaar lang. ik weet het gewoon niet meer. ik wil gewoon niet meer ik zie het nut hiervan niet meer. mijn moeder haat mij, mijn vader boeit mij geen eens, mijn broertje en zusje zijn te jong om alles te begrijpen en mijn ‘vrienden’ zijn geen eens mijn vrienden meer.
ik weet het gewoon niet meer., ik wil het liefst naar een psycholoog om mezelf te laten behandelen en eventueel diagnoseren, zodat ik hulp kan krijgen, maar omdat ik minderjarig ben moeten mijn ouders ten hoogte gesteld worden en dat wil ik niet. ik weet echt niet wat ik moet doen.
