Hallo allemaal, welkom bij mijn talkshow.
Ik kwam eigenlijk op deze website om met iemand te praten, maar zodra ik zag dat je kon praten met andere mensen dacht ik dat ik dit ook wel kon proberen. Ik kan dit verhaal niet echt kwijt bij mijn ouders of zus (die hebben al teveel problemen), en bij mijn vriendinnen wil ik het hier ook niet over hebben. Nou hehe.. dit gaat over een depressie. Ik zal het proberen kort te houden, sinds dit een enorm lang verhaal is en dat waarschijnlijk niemand interesseert (zoals je al ziet, is 'kort houden’ hem niet echt geworden).
Mijn gezin heeft een geschiedenis met wat 'problemen'. Toen ik in de brugklas kwam werd mijn zus gediagnosticeerd met een angststoornis. Zij kon hierdoor moeilijk naar school. Natuurlijk beïnvloedde dat mijn hele gezin. Ook mij, aangezien ik hele goede vriendinnen ben met mijn zus.
Inmiddels is er bij mijn zus ook een lichte vorm van autisme gediagnosticeerd, en is ze nu ook bang voor onbekende situaties. Mijn zus is van onze gezamenlijke middelbare school naar een andere school gegaan, en kort geleden hebben wij te horen gekregen dat ook die school stopt met mijn zus te helpen. Dat was namelijk een school gespecialiseerd in dit soort dingen.
Nu heb ik altijd (sinds dit is gestart) het gevoel gehad dat ik de tweede dochter ben. Dat is ook zo, maar ik bedoel als in de ‘minder belangrijke'. Mijn moeder heeft mij verteld dat dat zeker niet waar is, maar toch voelt het zo.
Ik heb al eens een psycholoog gezien voor een aantal maanden, omdat ik een gevoel heb van binnen. Als mij word gevraagd dat te beschrijven, noem ik het altijd leeg. Leeg als in: er mist iets. Ook voelt het heel erg eenzaam. Ik heb genoeg vrienden en vriendinnen, maar toch voelt het zo. Dit gevoel heeft best veel invloed op mij en hoe ik dingen zie. Ik heb weinig fut voor dingen, en voel me vaak erg rot.
Ik had laatst op school een GGD enquête en na deze heb ik een gesprek gehad met een werknemer. Zij begreep mij erg goed en we hadden een goed gesprek. Ik heb aangegeven dat ik weer een psycholoog wou en zij heeft mijn moeder gebeld. Ik krijg binnenkort een therapeut (te weinig psychologen). Daar ben ik blij mee.
Nu hetgeen waarvoor ik dit topic heb gemaakt. Ik googelde laatst naar het lege gevoel. Eén van de resultaten was 'depressie'. Ik was hier heel erg sceptisch over (nog steeds), omdat ik niet dat ene meisje wil zijn die claimt depressief te zijn en dan overal een probleem van maakt. Ik heb me in dit onderwerp verdiept en ik vond mezelf in bijna alle symptomen.
Wow, dat ik uberhaupt hier ben gekomen, haha. Nu ik dit heb getypt weet ik niet meer waarom ik dit doe. Ik denk gewoon om jullie mening er op te krijgen. Vinden jullie dat ik aandacht zoek?
Ik zal wel wat punten opnoemen uit een website en daarbij een voorbeeld noemen.
- somber, neerslachtig, een gevoel van leegte. (Dit vond ik dus best indrukwekkend, het gevoel waarmee ik het beschrijf word ook genoemd op meerdere websites.)
- verminderde interesse in mensen en activiteiten, nergens plezier in hebben. (Ik hield en hou nog steeds van verven, maar toch is dat wel minder geworden. Ook ga ik minder met mijn vriendinnen weg. Niet dat we dat al zo vaak deden.)
- huilbuien of de behoefte te huilen, zonder dat dit lukt. (Hier kan ik uren over door gaan, huilen zonder tranen. Dat is enorm frustrerend.)
- hoofdpijn, druk op de borst (benauwdheid), pijn in rug, gewrichten of spieren. (Ik ben naar de dokter geweest voor hoofdpijn. Hij zei dat ik stress hoofdpijn heb, vooral door mijn thuissituatie. Ik bezoek hiervoor nu een fysiotherapeut.)
- concentratieproblemen (ook dit is niet onbekend voor mij. Een halfuur of drie kwartier in de les moeten komen, om vervolgens nog maar 15 minuten iets te kunnen doen.)
Hopelijk gaf dit wat inzicht, ik hoop dat jullie er wat mee kunnen.
Zal ik dit bespreken met mijn toekomstige therapeut of niet?
