**trigger warning**Ik weet eigenlijk niet helemaal waarom ik dit vertel, k wil denk k gewoon ergens mn verhaal kwijt. Ik voel me al best wel een tijdje heel slecht. Sinds ik naar de brugklas ging (vorig schooljaar) is alles neerwaarts gegaan. Ik had echt een verschrikkelijke klas, alleen maar drama, had vaak zelfmoordgedachten, toen ik aan vriendinnen vertelde dat ik me slecht voelde heeft een van de twee mijn ouders opgebeld en heeft ze van alles verteld maar mijn ouders probeerden het te verbergen en werden alleen maar overbezorgd en zaten me altijd op de huid, wat ook niet echt hielp. Ik kreeg steeds meer de drang om te snijden en ben dat ook gaan doen. Eerst niet zo diep, met schaartjes maar daarna met mesjes. Toen een van mijn twee vriendinnen daar achter kwam heb ik ze gevraagd om dit aan niemand te vertellen, en die avond stonden zij en hun moeders voor de deur om verhaal te doen aan mijn ouders. Hierdoor moest ik naar een psycholoog toe(1 van de twee moeders). Ik ben daar twee keer geweest en iedereen denkt nu dat het goed met me gaat, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. De psycholoog heeft me "behandeld" door te zeggen dat ik me moest inbeelden dat er gekleurde verf door mijn lichaam droop en door me een collage te laten maken. Ik heb maar gezegd dat het goed ging omdat ik niet nog meer behandelingen wilde. Ik heb daarna nkg meerdere keren gesneden, wel veel minder dan eerst maar dat is meer omdat ik het niet kan verbergen (eens in de zoveel tijd willen mijn ouders mijn armen zien) en op mijn benen is het lastig te verbergen bij gym. Ik heb op de basisschool ook wel zelfmoordgedachten gehad, ook al had ik nooit echt een moeilijk leven. Ik weet daarom eigenlijk ook niet echt waarom ik me zo voel. Ik heb het gevoel dat ik overdrijf en hierdoor voel ik me alleen maar slechter. Ik ben vorig jaar ook steeds meer gaan nadenken over mijn sexualiteit en denk op dit moment dat ik lesbisch ben maar dat zien we nog wel. Ik heb dit aan niemand verteld behalve mijn ibf. Zij weet alles van me en helpt me. Zelf heeft ze depressie, zelfmoordgedachten, en ze snijd/sneed ook. Ze heeft ook een zelfmoordpoging gedaan op haar 12e. Ik ben enorm blij dat ze het overleefd heeft, anders weet ik niet of ik dit nu nog zou kunnen vertellen. Het enige probleem is dat ze in Egypte woont, dus we kunnen niet zomaar even afspreken. School gaat goed, maar mijn cijfers dalen wel. Het is zo veel en ik weet niet of ik nog 3.5 jaar aan kan, om daarna weer gelijk door te moeten. Dit is niet het leven wat ik wil hebben en ik weet dat het leven dat ik wil niet bestaat, aangezien ik in deze eeuw geboren ben. De maatschappij is verschrikkelijk en ik haat het. Ik zou graag naar de dokter gaan maar ik durf niet. Ik weet ook niet of het zo veel zou helpen. Ik hoop dat ik school overleef en zo niet, dan is dat heel jammer. Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar er zijn mensen die het harder nodig hebben dan ik.