Hey, ik wil even iets schrijven waar ik al een tijdje mee zit. Ik heb namelijk al sinds ik mij kan herinneren denkbeeldige mensen in mijn hoofd. (Ben op dit moment 15 jaar) Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat ik allemaal verschillende personen bedenk en daarmee allemaal verhalen verzin. Het begonnen met een paar mensen, maar het heeft nu al allemaal verschillende werelden! Het is allemaal niet op de realiteit gebasseerd. Dus met veel magie, draken etc.
Op dit moment heb ik vier gezinnen waar ik echt veel aan denk. Vaak denk ik er 's avonds aan. Of als ik alleen ben en tijd ervoor heb. Het begon met 1 persoon, die verzon ik in de tijd dat ik het allemaal even niet meer zag zitten. Hij had ook veel problemen maar was wel 'perfect' in mijn ogen. Later kwamen er nog veel meer bij. Ze hebben allemaal heel strek hun eigen karakters en verleden. Ook hebben ze natuurlijk een eigen huis (waar ik net zo goed de weg ken als in mijn eigen huis). Door al die jaren dat ik al denkbeeldige personen in mijn hoofd heb al heel veel verschillende personen gehad. Maar deze blijven toch wel hangen.
Ik heb zelfs een tijd gehad dat ik hoopte dat ik ze tegen zou komen. Of dat ik in een droom zou komen waar ik mn leven lang bij hun zou zijn.
Het klinkt nu allemaal heel gestoord! En ik snap ook niet waar het vandaan komt. Ik heb al hulp proberen te zoeken maar ik kan er niet goed over praten 'in real life'. Verder heb ik gewoon super goede vrienden en lieve mensen om mij heen, dus het is niet dat ik eenzaam ben. ♡
Ik weet nu niet zo goed of het gewoon 'fantasie' is. Of het gewoon mijn manier is om even te ontsnappen aan mijn situatie. Maar ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen? Of dit ook hebben? En waarom heb ik dit zo sterk!?
Groetjes Pippa!♡♡
Bladzijde 1 / 1
Op zich is er niks mis mee met een rijke fantasie, maar als je maar wel ergens in je achterhoofd weet dat het niet echt is.
Dit kan inderdaad een vlucht gedrag zijn om je directe omgeving te ontsnappen en dat kan soms best positief uitpakken.
En ik heb het vaak ook dat ik een perfecte wereld creër in mijn hoofd om de werkelijkhied te ontsnappen, maar als ik dan terug ga naar de realiteit is het altijd zo'n negatieve terugval. Dus dat is wel jammer, maar als dit voor jou iets positief is, gewoon mee door gaan.
Dit kan inderdaad een vlucht gedrag zijn om je directe omgeving te ontsnappen en dat kan soms best positief uitpakken.
En ik heb het vaak ook dat ik een perfecte wereld creër in mijn hoofd om de werkelijkhied te ontsnappen, maar als ik dan terug ga naar de realiteit is het altijd zo'n negatieve terugval. Dus dat is wel jammer, maar als dit voor jou iets positief is, gewoon mee door gaan.
Eeh, in mijn ogen klinkt dit niet raar.
Vroeger had ik voornamelijk één gezin waar ik continu aan dacht. Ik had een groot gezin gecreëerd en al deze mensen hadden hun eigen persoonlijkheid en talenten. Ik speelde ook met ze... Ik speelde dat ik één van het was (of meerdere) etc.
Tegenwoordig bestaat dat gezin nog wel, maar een beetje op de achtergrond. Het is ook wel echt een heel erg groot gezin, dus ik besteed nu voornamelijk tijd aan mijn favoriete personages daaruit.
Toen kreeg ik ooit een idee voor een leuk verhaal. Dus ik alle karakters uitwerken. Toen kwamen de volgende personen in m'n hoofd... Soms krijg ik van die heldere dromen waarvan ik echt denk ''damn, kan dit verfilmd worden?'' en dan schrijf ik ze op. Later maak ik er dan een lopend verhaal van verbind de droom met vorige verhalen en dromen, waardoor er echt een wereld ontstaat. Ik heb ook een keer online een huis gebouwd, waarin bepaalde karakters wonen... Jep.
Het is half realistisch, maar ook wel science fiction achtig. Laten we zeggen dat als het in het echt zou gebeuren, er vreemde dingen aan de hand zouden zijn met de wereld...
Vroeger deed ik dit vooral als een spel. Iets om mezelf mee te vermaken en bezig te houden. Kinderen spelen nu eenmaal. Of je dit nu met LEGO, Playmobil, poppen, auto's of denkbeeldige vrienden doet, it's all the same to me.
Nu doe ik het vooral omdat ik het leuk vind en verhalen bedenken is een tactiek voor mij om in slaap te vallen, dus ja. Het is gewoon makkelijker om dan door te kunnen met bestaande personages en verhaallijnen.
Ja, ik denk hier ook wel eens aan in de les ofzo. Waarom niet?
Het lijkt me ook wel eens tof om in dat verhaal te leven of om maar verder te kunnen blijven dromen (al gebeuren er best veel slechte dingen in het verhaal (het zal wel goed eindigen ofzo)).
Ik zie niet in waarom je je hiervoor zou schamen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb dit lange tijd ook gedaan, omdat ik hier onzeker over was. Toen ontdekte ik dat er veel mensen zijn die ook zoiets doen. Ik hoop dat dat bij jou ook lukt en dat je lekker schaamteloos verder kan :)
Gr. Pin
Vroeger had ik voornamelijk één gezin waar ik continu aan dacht. Ik had een groot gezin gecreëerd en al deze mensen hadden hun eigen persoonlijkheid en talenten. Ik speelde ook met ze... Ik speelde dat ik één van het was (of meerdere) etc.
Tegenwoordig bestaat dat gezin nog wel, maar een beetje op de achtergrond. Het is ook wel echt een heel erg groot gezin, dus ik besteed nu voornamelijk tijd aan mijn favoriete personages daaruit.
Toen kreeg ik ooit een idee voor een leuk verhaal. Dus ik alle karakters uitwerken. Toen kwamen de volgende personen in m'n hoofd... Soms krijg ik van die heldere dromen waarvan ik echt denk ''damn, kan dit verfilmd worden?'' en dan schrijf ik ze op. Later maak ik er dan een lopend verhaal van verbind de droom met vorige verhalen en dromen, waardoor er echt een wereld ontstaat. Ik heb ook een keer online een huis gebouwd, waarin bepaalde karakters wonen... Jep.
Het is half realistisch, maar ook wel science fiction achtig. Laten we zeggen dat als het in het echt zou gebeuren, er vreemde dingen aan de hand zouden zijn met de wereld...
Vroeger deed ik dit vooral als een spel. Iets om mezelf mee te vermaken en bezig te houden. Kinderen spelen nu eenmaal. Of je dit nu met LEGO, Playmobil, poppen, auto's of denkbeeldige vrienden doet, it's all the same to me.
Nu doe ik het vooral omdat ik het leuk vind en verhalen bedenken is een tactiek voor mij om in slaap te vallen, dus ja. Het is gewoon makkelijker om dan door te kunnen met bestaande personages en verhaallijnen.
Ja, ik denk hier ook wel eens aan in de les ofzo. Waarom niet?
Het lijkt me ook wel eens tof om in dat verhaal te leven of om maar verder te kunnen blijven dromen (al gebeuren er best veel slechte dingen in het verhaal (het zal wel goed eindigen ofzo)).
Ik zie niet in waarom je je hiervoor zou schamen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb dit lange tijd ook gedaan, omdat ik hier onzeker over was. Toen ontdekte ik dat er veel mensen zijn die ook zoiets doen. Ik hoop dat dat bij jou ook lukt en dat je lekker schaamteloos verder kan :)
Gr. Pin
Alleen maar lekker toch, beetje uit de realiteit ontsnappen.
ik zou wel bedenken dat het niet echt is maar voor de rest zo lang je die fantasieën hebt doe er wat mee...
Als je ze echt kwijt zou willen wat ik niet denk kan je het opschrijven...
ik zou wel bedenken dat het niet echt is maar voor de rest zo lang je die fantasieën hebt doe er wat mee...
Als je ze echt kwijt zou willen wat ik niet denk kan je het opschrijven...
Hey, ik wil even iets schrijven waar ik al een tijdje mee zit. Ik heb namelijk al sinds ik mij kan herinneren denkbeeldige mensen in mijn hoofd. (Ben op dit moment 15 jaar) Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat ik allemaal verschillende personen bedenk en daarmee allemaal verhalen verzin. Het begonnen met een paar mensen, maar het heeft nu al allemaal verschillende werelden! Het is allemaal niet op de realiteit gebasseerd. Dus met veel magie, draken etc.
Op dit moment heb ik vier gezinnen waar ik echt veel aan denk. Vaak denk ik er 's avonds aan. Of als ik alleen ben en tijd ervoor heb. Het begon met 1 persoon, die verzon ik in de tijd dat ik het allemaal even niet meer zag zitten. Hij had ook veel problemen maar was wel 'perfect' in mijn ogen. Later kwamen er nog veel meer bij. Ze hebben allemaal heel strek hun eigen karakters en verleden. Ook hebben ze natuurlijk een eigen huis (waar ik net zo goed de weg ken als in mijn eigen huis). Door al die jaren dat ik al denkbeeldige personen in mijn hoofd heb al heel veel verschillende personen gehad. Maar deze blijven toch wel hangen.
Ik heb zelfs een tijd gehad dat ik hoopte dat ik ze tegen zou komen. Of dat ik in een droom zou komen waar ik mn leven lang bij hun zou zijn.
Het klinkt nu allemaal heel gestoord! En ik snap ook niet waar het vandaan komt. Ik heb al hulp proberen te zoeken maar ik kan er niet goed over praten 'in real life'. Verder heb ik gewoon super goede vrienden en lieve mensen om mij heen, dus het is niet dat ik eenzaam ben. ♡
Ik weet nu niet zo goed of het gewoon 'fantasie' is. Of het gewoon mijn manier is om even te ontsnappen aan mijn situatie. Maar ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen? Of dit ook hebben? En waarom heb ik dit zo sterk!?
Groetjes Pippa!♡♡
FUCKING MARRY ME AAAAH!! IK HEB PRECIES HETZELFDE ECHT 0% IS ANDERS!!!! het is trouwens helemaal normaal en je hoeft je er 1000000% zeker niet voor te schamen!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
