Hoii! Ik wil jullie mij nu mijn hele verhaal vertellen. Als je dit herkent of tips hebt zou ik dat fijn vinden om te weten! Ik ben vanaf de tweede week in klas 1 depressief. Ik kreeg veel paniekaanvallen en begon dan te gillen, schreeuwen, huilen, aan mijn haar te trekken en zo ging het ongeveer gemiddeld 5 uur per dag en voelde mij de hele dag vreselijk. Ik claimde mijn moeder en als ik naar school ging en me los van haar moest maken was dat een ware ramp. Nu, ik ga naar klas 4 ben ik nogsteeds depressief maar is het wel een heel groot verschil. Mijn ouders ben ik bang voor en wil ik zo veel mogenlijk ontwijken. Ze hebben niks anders gedaan maar mijn ouders hebben ons onbewust weinig liefde, vertrouwen en verborgenheid gegeven. Voor mij was in klas 1 het punt dat ik er achter kwam dat er iets was maar wist ik veel wat. Nu is dat heel anders, ik zocht vertrouwen en liefde bij mijn moeder maar ik kreeg niet wat ik nodig had en heb dit gemist. Mijn vader kan ons erg kwetsen en daar heb ik nooit veel mee gehad. Mijn zussen hebben dit ook zo ervaren en hebben ook allemaal hulp. Onbedoeld; emotionele mishandeling. Ik heb vanaf klas 1 hulp. Inmiddels heb ik in totaal 10 hulpverleners gehad en heb ik er op dit moment 4. Een psychiater, psycholoog, gezinsterapeut en voor mij ook een andere psycholoog, vertrouwenspersoon. Allemaal geweldige mensen maar helaas geen vooruitgang. Mijn persoonlijkheid helpt mij ook niet echt, ik ben erg hooggevoelig, faalangstig, perfectionistisch en door alle omstandigheden heb ik ook een sterke vorm van verlatingsangst. Ik steun op mijn psycholoog en mijn vertrouwenspersoon en ben ontzettend bang om hun kwijt te raken. Helaas, dit gaat gebeuren. I Omdat ik een groot gevaar voor mezelf ben en de terapie helaas niet veel vooruitgang brengt zijn we verder gaan kijken. We kwamen op een opname of een deeltijdbehandeling. Er zit eigenlijk weonig verschil tussen en voor de veiligheid en mijn welzijn zal het niet veel verschillen. Daarom hebben ze gekozen voor een deeltijdbehandeling omdat we thuis dan ook verder kunnen gaan met elkaar. We hebben gezinsgesprekken en krijgen een IPG'er. Iemand die bij ons thuis komt. In oktober kan ik al terecht maar ik vraag mezelf wel af hoe ik die tijd ga overleven. Ik vind het erg moeilijk maar we gaan er aan werken om aan dez horrortijd een eind te maken.
Aangepast door De Kindertelefoon in verband met forumregel 9.
Bladzijde 1 / 1
Hoi Senna!
Wat een heftig verhaal wat je hebt getypt. Ik kan me eigen heel goed inleven in de situatie waarin jij nu zit. Ik heb zelf nooit last gehad van paniekaanvallen. Mij lijken zulke paniekaanvallen wel heel erg beangstigend. Ik heb wel ervaring met depressieve gevoelens. Ik voelde me eigen heel erg ongehoord en vergeten. Ik was eigenlijk een wolk die tussen de andere miljoenen wolken heen zweefde. Zo voelde ik me eigen. Ik wilde ook liefde en vertrouwen van mensen om mij heen, maar ik kreeg deze liefde en vertrouwen ook niet. Als kind wil je die liefde en vertrouwen van je moeder en die verdien je ook zeker en vooral van je eigen echte moeder. Je verlangt naar liefde en waardering van je moeder, dat is wat mij betreft de basis van ons mens zijn, het is ieders grondrecht om de liefde, vertrouwen en warmte te krijgen van de mensen om ons heen. En jammer dat je niet zo veel met je vader hebt.
Ik kreeg zelf ook die liefde niet, en dat mistte ik ook heel erg, Ik zat zo erg met me eigen in de knoop en ik wist het allemaal even niet meer. Ik liep echt met me ziel onder me arm. Tot dat ik op een dag besloot om eerst van me eigen te gaan houden, dat was mijn eerste stap. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nog steeds in dat proces zit maar ik ga de goede kant op naar zelfliefde. Maar volgens mij heb jij daar geen last van omdat ik niks daar over heb gelezen. Maar stel je voor als je het ook moeilijk vind om van je eigen te houden dan is mijn eerste tip om een reis te maken naar zelfliefde en zelfacceptatie! Dat is heel erg belangrijk.
Je persoonlijkheid doet me heel erg denken aan de persoonlijkheid van mij eigen. Ik ben ook heel erg gevoelig en ik heb ook last van perfectionisme. Tot op de dag dat iemand tegen mij had gezegd ''Maar Britt goed is toch ook gewoon goed?" Later realiseerde ik me eigen dat het klopte en dat ik niet moest streven naar die perfectionisme, ook al is dat heel erg lastig, maar die uitspraak deed me echt veel, omdat ik ook gewoon werd uitgeput door die perfectionisme. Ik vond het eerst heel erg lastig om die uitspraak in me eigen op te nemen maar centimeter bij centimeter lukte het me en ging ik voor mijn eigen gevoel, dus niet meer streven. Ik heb bepaalde trainingen gehad voor faalangst en ik moet zeggen dat faalangst bij de meeste later op de leeftijd weg gaan, Soms heb ik nog momentjes dat ik weer even in die angst schiet, maar we zijn allemaal mensen en we mogen allemaal fouten maken, daar leren we van, daarom ben je hier ook op aarde om dingen te leren, het is met vallen en opstaan en dingen hoeven niet voor de eerste goed te gaan. Zo gaat dat met het leven en uiteindelijk kom je er altijd goed vanaf ook al is die weg er naar heel erg moeilijk en ingewikkeld. Een succesvolle toekomst is ook niet perfect gegaan, je moet keuzes in het leven maken die voor jou bij het pad uitkomen die je wilt bereiken!
Je hebt gezegd dat je op dit moment hulp krijgt van vier hulpverleners, maar eigenlijk zie je nog steeds geen vooruitgang. Weet je misschien zelf waar het aanligt waarom je geen vooruitgang ziet? Is het misschien teveel hulp of kan dat niet? Uit eigen ervaring weet ik dat teveel hulp mij nog meer in de war maakt, omdat je dan naar meerdere personen moet luisteren. Misschien geven die vier verschillende personen jou allemaal andere regeltjes en tips waardoor je alles door elkaar gooit en waardoor je misschien geen verschil ziet? Zoals ik al had gezegd ik weet niet of dat kan, maar het schoot me even te binnen en ik dacht misschien is dat het wel omdat het bij mij wel zo was. Je hebt gezegd dat je gezinsgesprekken hebt en dat je een IPG'er krijgt maar dat gaat pas in oktober in. Gelukkig vliegen de tijden echt voorbij en is het zo oktober.
Misschien kan de je komende kijken naar je hoe de tijd voor oktober kan overleven met je hulpverleners. Het is denk ik belangrijk om tot oktober je hoofd zo leeg mogelijk te maken, dit kan je doen door je gedachten op te schrijven. Je kan ook afleiding zoeken met dingen doen die je leuk vindt om te doen? Of je kan naar een plek gaan waar jij je eigen op je gemak voelt met mensen om je heen die lief voor je zijn.
Ik hoop echt dat ik je wat heb mee kunnen geven, ook met mijn eigen ervaringen, misschien haal je er nog iets uit wat positief voor jou is. Ik hoor graag van je en ik hoop dat je er weer tegen aan kan gaan.
Liefs,
Britt
Wat een heftig verhaal wat je hebt getypt. Ik kan me eigen heel goed inleven in de situatie waarin jij nu zit. Ik heb zelf nooit last gehad van paniekaanvallen. Mij lijken zulke paniekaanvallen wel heel erg beangstigend. Ik heb wel ervaring met depressieve gevoelens. Ik voelde me eigen heel erg ongehoord en vergeten. Ik was eigenlijk een wolk die tussen de andere miljoenen wolken heen zweefde. Zo voelde ik me eigen. Ik wilde ook liefde en vertrouwen van mensen om mij heen, maar ik kreeg deze liefde en vertrouwen ook niet. Als kind wil je die liefde en vertrouwen van je moeder en die verdien je ook zeker en vooral van je eigen echte moeder. Je verlangt naar liefde en waardering van je moeder, dat is wat mij betreft de basis van ons mens zijn, het is ieders grondrecht om de liefde, vertrouwen en warmte te krijgen van de mensen om ons heen. En jammer dat je niet zo veel met je vader hebt.
Ik kreeg zelf ook die liefde niet, en dat mistte ik ook heel erg, Ik zat zo erg met me eigen in de knoop en ik wist het allemaal even niet meer. Ik liep echt met me ziel onder me arm. Tot dat ik op een dag besloot om eerst van me eigen te gaan houden, dat was mijn eerste stap. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nog steeds in dat proces zit maar ik ga de goede kant op naar zelfliefde. Maar volgens mij heb jij daar geen last van omdat ik niks daar over heb gelezen. Maar stel je voor als je het ook moeilijk vind om van je eigen te houden dan is mijn eerste tip om een reis te maken naar zelfliefde en zelfacceptatie! Dat is heel erg belangrijk.
Je persoonlijkheid doet me heel erg denken aan de persoonlijkheid van mij eigen. Ik ben ook heel erg gevoelig en ik heb ook last van perfectionisme. Tot op de dag dat iemand tegen mij had gezegd ''Maar Britt goed is toch ook gewoon goed?" Later realiseerde ik me eigen dat het klopte en dat ik niet moest streven naar die perfectionisme, ook al is dat heel erg lastig, maar die uitspraak deed me echt veel, omdat ik ook gewoon werd uitgeput door die perfectionisme. Ik vond het eerst heel erg lastig om die uitspraak in me eigen op te nemen maar centimeter bij centimeter lukte het me en ging ik voor mijn eigen gevoel, dus niet meer streven. Ik heb bepaalde trainingen gehad voor faalangst en ik moet zeggen dat faalangst bij de meeste later op de leeftijd weg gaan, Soms heb ik nog momentjes dat ik weer even in die angst schiet, maar we zijn allemaal mensen en we mogen allemaal fouten maken, daar leren we van, daarom ben je hier ook op aarde om dingen te leren, het is met vallen en opstaan en dingen hoeven niet voor de eerste goed te gaan. Zo gaat dat met het leven en uiteindelijk kom je er altijd goed vanaf ook al is die weg er naar heel erg moeilijk en ingewikkeld. Een succesvolle toekomst is ook niet perfect gegaan, je moet keuzes in het leven maken die voor jou bij het pad uitkomen die je wilt bereiken!
Je hebt gezegd dat je op dit moment hulp krijgt van vier hulpverleners, maar eigenlijk zie je nog steeds geen vooruitgang. Weet je misschien zelf waar het aanligt waarom je geen vooruitgang ziet? Is het misschien teveel hulp of kan dat niet? Uit eigen ervaring weet ik dat teveel hulp mij nog meer in de war maakt, omdat je dan naar meerdere personen moet luisteren. Misschien geven die vier verschillende personen jou allemaal andere regeltjes en tips waardoor je alles door elkaar gooit en waardoor je misschien geen verschil ziet? Zoals ik al had gezegd ik weet niet of dat kan, maar het schoot me even te binnen en ik dacht misschien is dat het wel omdat het bij mij wel zo was. Je hebt gezegd dat je gezinsgesprekken hebt en dat je een IPG'er krijgt maar dat gaat pas in oktober in. Gelukkig vliegen de tijden echt voorbij en is het zo oktober.
Misschien kan de je komende kijken naar je hoe de tijd voor oktober kan overleven met je hulpverleners. Het is denk ik belangrijk om tot oktober je hoofd zo leeg mogelijk te maken, dit kan je doen door je gedachten op te schrijven. Je kan ook afleiding zoeken met dingen doen die je leuk vindt om te doen? Of je kan naar een plek gaan waar jij je eigen op je gemak voelt met mensen om je heen die lief voor je zijn.
Ik hoop echt dat ik je wat heb mee kunnen geven, ook met mijn eigen ervaringen, misschien haal je er nog iets uit wat positief voor jou is. Ik hoor graag van je en ik hoop dat je er weer tegen aan kan gaan.
Liefs,
Britt
Hoi Senna_04,
Wat een heftig verhaal zeg! Ik ben heel blij dat er goede hulp is! Ik hoop dat alles opgelost gaat worden.
Ik weet niet of je iets aan deze tip hebt, maar schrijf alles van je af. Uit ervaring weet ik dat het helpt. En ik weet niet of je christelijk bent, maar bid. Ik doe het ook voor jou, voor alle mensen die hulp nodig hebben! En ook al bid je huilend of half, God hoort je! Misschien denk je nu, wat een vroom gedoe. Maar ook al ben jij misschien onchristelijk en bid je zelf niet, Ik bid wel voor je!
Ik wens je heel veel sterkte met alles!
Liefs,
Nijntje2004
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
