Hoii,

Ik heb mezelf weer eens in een situatie gebracht waarvan ik niet weet wat ik er mee aan moet.
Drie weken geleden kwam ik erachter dat een hele goede vriendin van me zichzelf gesneden had. Ik heb er toen naar gevraagd, en ze heeft me het verhaal verteld, waar ik best wel van schrok. Ik wilde toen eigenlijk al meteen mijn mentor (hij is ook vertrouwenspersoon, en omdat ik de mentor van mijn vriendin alleen van gezich ken vind/vond ik het fijner om naar mijn mentor als vertrouwenspersoon zijnde te gaan), maar ze heeft me toen overgehaald dat niet te doen, ze wilde dat echt niet omdat ze bang was dat ze het dan aan haar ouders moest vertellen, en zij zijn juist "het probleem" (ik ga de hele situatie niet uitleggen uit principe en uit respect naar haar, maar het ze heeft in ieder geval hulp nodig) en omdat ze niet beseft dat ze hulp nodig heeft. Ik heb besloten om het even aan te kijken, maar nadat ik merkte dat het veel slechter met haar ging en ik dinsdag zag dat ze zichzelf weer gesneden had (ze had haar mouwen opgestroopt toen, wat ik ook interpreteerde als een soort "noodkreet"), heb ik het toch aan mijn mentor verteld. Hij heeft het aan haar mentor verteld, die haar uit de les heeft gehaald om met haar te praten. Ze kwam helemaal overstuur terug, het uur erna hadden wij als enige 2 een tussenuur en heeft ze met me gepraat over de consequenties hiervan en hoe extreem kt ze het vond en hoe erg ze zich zorgen maakte over het 2e gesprek en dat ze wel snapte dat degene die het verteld had het goed bedoelde maar dat het alleen maar averechts werkte enzovoort ivm haar ouders. Ze weet en denkt niet dat ik het ben. Ik voel me intens schuldig, ik weet wel dat ik het goede gedaan heb, maar ze snapt zelf niet dat ze hulp nodig heeft en daarom gaat het alleen maar veel slechter met haar nu. Ik ben niet eerlijk tegen haar, maar ik weet niet of ze het aankan als ik haar nu vertel dat ik het was, aangezien dat betekent dat de enige die ze vertrouwt haar "verraden" heeft.
Ik wil haar heel erg graag helpen en daarom praat ik met haar, maar op dit moment kan ik het zelf niet aan (ik zit op het randje van overspannenheid en verder zit ik ongeveer in dezelfde situatie als zij, ander verhaal)... ik weet niet of ik haar de waarheid moet vertellen of niet?
Sorry voor het onsamenhangende verhaal, het is op het moment nogal chaos in mijn hoofd?