Hey allemaal...
Allereerst wil ik jullie heel erg bedanken voor al jullie steun hier online, het doet mij heel goed! Ik heb niet veel vrienden en het doet mij dan echt heel goed dat er toch zoveel mensen zijn die mij steunen en mij positieve dingen vertellen, zoals dat ik mooi genoeg ben en dat ik hartstikke lief klink. Heel lief.
Ik weet hoe dom het eigenlijk was om om tips te vragen over het snijden, dat had ik niet moeten doen... Ik zat gisteravond echt in een dipje... Ik was namelijk heel boos dat ik al meer dan een week mezelf niet zoveel pijn kan doen. Alles is namelijk afgepakt. Ik mag mij een keer in de zoveel dagen onder toezicht mijn oksels scheren en verder is die opgeborgen. Ook heb ik altijd toezicht wanneer ik aan het eten ben. Op de afdeling zijn geen scherpe dingen beschikbaar waarmee ik mezelf zou kunnen snijden. Ik snap ook echt wel heel goed waarom dat zo is..
Bedankt voor de tips @Anomiemxv ik heb net gekeken en ik ga zeker even kijken wat ik kan doen om het snijden te stoppen/uit te stellen. Heb het hier ook vandaag met mijn psychiater op de afdeling over gehad en ik ga vanaf morgen met een dagboek starten, hierin ga ik als ik het gevoel heb dat ik mezelf pijn moet doen. Ook heb ik zelf besloten om voortaan op momenten wanneer ik dat gevoel heb, naar dit forum te gaan en even rond te kijken of een topic te schrijven, als afleiding.
Daarnaast heb ik een update over mezelf en een beetje mijn dag. Vanochtend gingen we met de hele groep ontbijten in de huiskamer, het ontbijt was best prima. Daarna hadden we een dagopening en had ik een gesprek met mijn psychiater. Na het gesprek had ik even vrije tijd en hadden we daarna lunch. Na de lunch werd ik geroepen door een van de verpleegkundige en stond mijn moeder ineens in de gang. Dat vond ik heel apart, aangezien het bezoekuur pas om 19:00 vanavond zou zijn. Ik knuffelde haar helemaal plat, maar daarna gingen we in een kantoortje zitten en vertelden ze mij dat ze in overleg met mijn ouders besloten hebben om bij mij een neusmaagsonde te plaatsen vandaag, aangezien ze hebben gemerkt dat ik wat minder eet en ik een aantal kilo ben afgevallen... Ik moet mijn sonde minimaal 6 weken hebben voor nu...
Ze hebben mij daarna naar een behandelkamer gebracht en daar kreeg ik in het bijzijn van mijn moeder mijn sonde. Het deed heel erg veel pijn bij het inbrengen en ging ook niet heel soepel. Normaal duurt het inbrengen ongeveer 15 tot 20 minuten maar bij mij duurde het bijna een uur!
Via mijn sonde krijg ik voorlopig sondevoeding en medicatie. Over 6 weken wordt ie er uit gehaald en gaan ze mij wegen. Als ik genoeg aangesterkt ben, hoef ik geen nieuwe, zo niet, dan helaas wel...
Om 19:00 zijn mijn moeder en vader beide mij komen bezoeken en hebben we samen gepraat over de afgelopen week en mijn trauma en ervaringen... Het was een heftig en emotioneel gesprek, toch denken we voor nu dat het het beste is op dit moment... Na een uur moest ik helaas weer afscheid nemen. Misschien mogen ze aan het eind van de week nog een keertje mij komen bezoeken, maar voor nu sta ik er weer alleen voor.
Ik heb net mijn telefoon voor even terug gekregen, maar moet het zo weer inleveren. Ook heb ik net weer mijn nachtmedicatie gekregen.
Dit was het! Bedankt voor jullie steun!
xxx
