hoi allemaal,
Het is een heel langdradig verhaal waar veel vooraf is gebeurd, maar de kern is het volgende:
Sinds dit jaar zit ik in de 4e klas van de middelbare en er zit iemand in mijn klas (noemen we even R) waar ik bijna meteen een crush op kreeg. Ik heb er heel lang zelf meegelopen en getwijfeld, maar ik wist het eigenlijk wel zeker. Na een tijdje heb ik het tegen 2 goede vrienden verteld (1 en 2) . Ik probeerde contact met hem te zoeken en een gesprek aan te knopen helaas zonder succes. Later hoorde ik via 1 dat een andere vriendin (3) van mij ook een crush op hem heeft. Ze zaten samen tijdens een project en toen realiseerde mijn vriendin dat. Ik vroeg het haar persoonlijk (gewoon om te checken weetjewel) en ze zei dat het inderdaad zo was en dat ze zich enorm schuldig voelde. Ik heb gelijk gezegd dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen, dat ik niet boos op haar ben en dat ik haar niet zie als een mindere vriendin, en daar sta/stond ik ook achter.
4 dagen na dit voorval kreeg ik via weer een andere vriendin te horen dat R een crush heeft op 3, en mijn hart stortte zo ongeveer in. Ik baalde al enorm van het feit dat zij een crush heeft op R, maar ik wil een goede vriendin blijven. Door het project waarbij ze samen zaten praatten ze veel via Discord (eerst vooral over het project en toen over persoonlijke dingen) en toen vroeg ik dus om weer te checken aan R of hij een crush had op haar, en dat is dus zo. Ze praten en bellen dagelijks over Discord, en R heeft haar al uitgenodigd om een film te kijken, haar te leren gamen, en te blijven eten. Ik ben erg blij voor haar, maar ontzettend verdrietig voor mezelf. Ik heb haar al mijn steun gegeven, omdat ze een geweldige vriendin is en dat echt verdient.
Wat het nog moeilijker maakt is dat het zoiezo al niet heel goed met me gaat. Ik moest me inschrijven voor GO voor jeugd en sta nu 3 maanden op de wachtlijst, maar de kerstvakantie is niet bepaald iets waar ik naar uit kijk. Ik kijk helemaal nergens naar uit, nu ik het me bedenk. Ik heb geen grip meer op mijn leven, stel alles uit, en uiteindelijk krijg ik niks optijd af. Dit maakt onder andere dat die crush hard inslaat.
ik heb al pogingen gedaan om met mensen te praten, maar die helpen niet. Ik voel me niet opgelucht, of blij, maar ik blijf alleen maar extra piekeren omdat ik twijfel of ik wel het goede heb gezegd. Ik kan geen uitweg vinden, en moet vanaf morgen een week doorbrengen bij mijn vader. Ik wil niet naar mijn vader. Hij is echt een goed mens, maar hij is niet goed in communiceren (dat is waarom mijn vader en moeder gescheiden zijn), hij is koud, en zijn appartement ruikt alleen maar maar nicotine. Ik heb weinig ruimte om me terug te trekken, en naar buiten kan niet lang omdat ik in het donker niet buiten mag zijn en eten en stuff allemaal thuis moet doen. Ik weet dat mensen hier weinig mee kunnen, maar ik wist niet wat ik moest doen, en ik wil graag meningen en feedback horen
alvast erg bedankt
xx Valen
(namen zijn verwijderd door Kindertelefoon vanwege anonimiteit)
