Ik heb volgens mij een burn-out, maar ik heb nu gewoon even niemand om mee te praten dus doe ik het zo maar. Er is zoveel gebeurd de laatste tijd dat ik gewoon niet meer weet wat ik allemaal moet doen. Het begon eigenlijk allemaal in de zomervakantie met het overlijden van mijn opa waardoor heel de vakantie eigenlijk al gedoemd was om te mislukken.

Verder heb ik eerder een forum geschreven hier over mijn ouders. Hoe ze me dwars zaten en hoe ze me behandelden. Daar kreeg ik heftigere reacties op dan verwacht. Mensen zeiden dat het geestelijke mishandeling was. Daarvoor ben ik naar de dokter gegaan en naar mijn mentor die heeft besloten mij door te verwijzen naar een schoolpsycholoog. Na dat ook een tijdje verzwegen te houden voor mijn ouders heb ik toch met ze aan tafel gezeten samen met de psycholoog om het hierover te hebben. Dat is ook een afgesloten hoofdstuk.

Ik ben in de zomervakantie ook gechanteerd door twee jongens. Dat heb ik heel lang verzwegen tot ongeveer een week terug en dat heeft me heel veel pijn en schaamte opgeleverd. Ik ben nog steeds niet over het feit dat het is gebeurd. Ik heb daar nu ook hulp voor.

Door alles wat hierboven staat is concentreren op school of waar dan ook ontzettend lastig. Ik voer nauwelijk wat uit en maak nooit mijn huiswerk. Terwijl ik totaal nooit zo was. Ik ben namelijk heel perfectionistisch en een doorzetter. Mijn punten zijn dan ook tamelijk laag en dat maakt het allemaal nog moeilijker als je in vwo 5 zit, het belangrijkste jaar, omdat alle universiteiten naar dat jaar kijken.

Ik zit nu midden in mijn tweede proefwerkweek en ik had gister een enorme ruzie met mijn ouders. Niet met geschreeuw, maar gewoon praten en het was verschrikkelijk. We hadden ruzie over dat ik nooit afspraken nakom. Ik luister niet en let niet op, maar dat moet wel want ik moet die afspraken wel een plekje in mijn hoofd geven natuurlijk. Mijn vader zei letterlijk dat hij ziek van me werd omdat ik nooit eens doe wat er nou wordt gevraagd. Dat ik nooit laat zien dat ik eens aan het leren ben en dat mijn punten dat ook niet doen. Dat ik nooit mijn bril op zet, al vragen ze ernaar. Dat ik alsmaar video's aan het kijken ben en nooit leer. Dat ik lui ben en verantwoordelijkheid moet laten zien. Tja, dat kan ik niet en daar heb ik al heel lang gewoon geen motivatie of zin in. Het is onverklaarbaar. Ze zeiden dat ik niet zo ben als ik was. Ik was altijd heel perfectionistisch en een doorzetter, maar nu is dat allemaal weg. Ik slaap slecht en te laat. Ik eet te weinig terwijl ik al ondergewicht heb, en nee geen anorexia. Dus gister waren ze boos en ik wilde gewoon niks zeggen, maar ik moest iets zeggen van ze. 'Wat denk je nou dan?' 'Zeg het gewoon eens!' En dat deed ik, ik zei de waarheid. 'Ik heb gewoon geen zin om mijn bril op te zetten, geen motivatie.' Maar dat laatste hebbenz e volgens mij niet eens gehoord: 'Hoor je nou eigenlijk wel wat je zegt? Je zegt nu gewoon letterlijk: zak maar in de stront. Dat zeg je toch, of niet?' 'Jij mag gewoon nergens meer heen. Zo kunnen we ook gaan doen. Je mag niet meer weg. Alleen school, sport en werk.'

Daarna ben ik achter de computer gaan zitten en heb ik gegoogled op: burn-outs voor jongeren. Geen idee hoe ik op het idee kwam, maar ik tikte het ineens in. Na drie tests te hebben gedaan die allemaal zeiden dat ik een burn-out had, werd ik alleen maar verdrietiger. Ik kan nu niet meer met mijn ouders praten, want ze zijn zo boos. Er is al zoveel gebeurd en dadelijk vinden ze dit weer een slap excuus om niks voor school te doen. Het enige wat er nu op zit is om naar de dokter te gaan. Ik heb niet echt iemand om mee te praten. Ik wil wel naar mijn oma, want daar heb ik gewoon een hele goede band mee, maar ik mag niet weg van huis, weet je nog? Ik mag nergens heen. Alleen de dingen die moeten en dat is nou juist het moeiljkste om te doen als je een burn-out hebt.