Hoi, ik ben een meisje van 16 jaar en woon al sinds m'n 8e in dit pleeggezin.  Het gezin bestaat uit: pleegvader, pleegmoeder plus eigen 2 kinderen( allebei 10 jaar...tweeling). Pleegbroer 17 jaar(is familie van pleegouders) De eerste paar jaren liepen over het algemeen best goed. Ik voelde me er vrij snel thuis en kon lekker kind zijn! Natuurlijk had ik op dat moment ook wel eens problemen, maar dat had vaak te maken met mijn biologische ouders. Ik begon me in het 2e jaar van de middelbare school anders te voelen...als of ik de enige was die anders is in de familie. Mijn (pleeg) broer en ik doen alles wat van ons gevraagd word...maar mijn pleegbroertje en zusje daar in tegen...ze willen niks doen, maar eigenlijk word er ook nooit wat van hun gevraagd. Ze krijgen alle aandacht..en ik word niet gezien.Terwijl wij op die leeftijd al veel meer moesten doen. Mijn broer had die tijd wel eens ruzie met mijn pleegmoeder,maar dat was na die tijd ook zo weer goed. En dan konden ze er over lachen. Pas toen begon ik door te krijgen dat de band tussen mijn pleegbroer en pleegvader en moeder veel hechter is dan bij mij. Hier voelde ik me alleen maar rotter door. ik had ook echt het idee dat ik bij niemand terecht  kon. Allebei m'n ouders zijn licht verstandelijk beperkt. Dan denk je mischien: heb je geen broer of zus? Ja, die heb ik alleen zij is ook verstandelijk beperkt. Dus ik zou nooit met hun over dat soort onderwerpen kunnen praten Een paar weken later had ik echt het gevoel dat ik dit met iemand moest gaan bespreken. Ik had het aan mijn pleegbroer verteld, over hoe ik me voelde en of hij dat ook had. Hij voelde wel dat mijn pleegbroertje en zusje anders werden behandeld dan ons. Ook vertelde ik dat ik me best vaak gespannen voelde rondom m'n pleegmoeder...hij voelde dit ook, dat ik niks fout mag doen,maar diep van binnen had ik nog steeds het idee dat het bij mij anders was...een paar weken appte we over en weer en begon ik me langzaam wat beter te voelen. Mijn broer werd heel close naar mij toe. Hij legde af en toe zijn hand op mijn been en begon me te kietellen. Ik voelde me er ongemakkelijk bij. Hij vroeg ook altijd gekke dingen..In de avond vroeg hij ineens of hij mij naakt mocht zien. Vlot daarna zei hij dat hij het niet zo bedoelde en dat het hem speet. Ik zei dat ik het hem vergaf..maar diep van binnen bleef het aan me knagen. Tot op een avond. Mijn pleegmoeder wilde via mijn broers telefoon een appje sturen naar zijn oma. Maar ze tikte "per ongeluk" op mijn naam...ze heeft bijna alles gelezen..maar blijkbaar alleen mijn gedeelte. Ik zat dus boven en hoorde iemand de trap op rennen. Mijn deur schoot open...het was mijn pleegvader hij keek me heel boos aan en zei: wat ben jij een egoïstisch kreng. Ramde de deur weer dicht en ging naar beneden. Ik werd naar beneden geroepen, daar werd er vervolgens tegen me gezegd hoe egoïstisch en gemeen ik was geweest en als ik me zo gedroeg ik maar beter ergens anders kon gaan wonen. Ik had ook echt het idee dat het allemaal mijn schuld was en dat ik de gemeeste op heel deze aardbol was. Ik heb er de hel nacht om gehuild.Ik had niemand...bijna niemand. Ik heb een tante in brabant waar ik van kleins af altijd al bij terecht kon. Ze heeft me geholpen door de uithuisplaatsing en alle andere moeilijke dingen in mijn leven...ik durfde dit alleen nooit te vertellen. Ik was zo bang dat ik weg moest. Op een dag werd mij (heel nuchter) verteld dat mijn tante borstkanker had. Ik wist niet wat ik hoorde. De enige persoon waar ik altijd op kon rekenen was zij. We zijn nu een paar jaar verder en ik heb het nogsteeds aan niemand anders verteld. Binnenkort gaat mijn tante overlijden. Ik weet niet of ze haar verjaardag nog haalt. Ik wil dit gevoel niet meer hebben ik moet het aan iemand kwijt..iemand tips?