Skip to main content

Heyy, ik ben een meisje van 13 en mijn ouders zijn nu 5 jaar uit elkaar. Opzich vind ik het niet zo een ramp. Het is alleen een beetje irritant met spullen heen en weer brengen enzo. 

Mijn vader heeft een nieuwe vriendin en ik vind haar heel aardig en ze woont al 3 jaar bij ons thuis. Een tijd geleden hadden ze het ineens even over wat als ze zouden trouwen. Mijn moeder en mijn vader zijn nooit getrouwd geweest] en die gedachte maakte me verdrietig en ik reageerde dus maar wat mat. Later dacht ik erover na en ik moest huilen ik huil zelden] en ik wist ook niet zo goed waarom, want zijn vriendin is heel aardig en ik wil niet per se dat mijn ouders weer bij elkaar komen.

Laatst hadden was ze een beetje verdrietig, want ze had van de dokter gehoord dat ze te oud is om nog kinderen te krijgen en was er met mij heel open over. Ze wist sowieso niet goed of ze een kind wilde, maar de bevestiging was gwn een beetje moeilijk voor haar. Ik voelde me heel verdrietig bij het idee van mijn vader en zij samen met een kind. 

Ik had ook een tijd geleden een gebruikte 🤢 condoom in de prullenbak van de badkamer gezien. Best regelmatig trouwens. Buiten dat het echt ranzig is om, maakt het me ook weer heel verdrietig. 

Het kan zijn dat het is, omdat ik een gemixte huidskleur heb en mijn vader en zijn vriendin allebij een blanke. Dat mensen denken dat ik geadopteerd ben ofzo. En ik heb gewoon het gevoel dat zij samen een gezin hadden moeten hebben ofzo. Dat t een fout is dat ik besta... 

Ik weet dat het onzin is, maar ik kan het gevoel niet van me afzetten. Ik was hierover eerlijk geweest met de vriendin van m'n vader en ze zij dat zij juist soms het gevoel had dat ze er niet bij hoorde. En zei ook dat het ook gwn niet klopt en ik er zeker bij hoor enzo. Maar het gevoel gaat maar niet weg.

Ik denk er ook regelmatig aan om mezelf te snijden. Ik heb 2 vrienden die t doen en ik weet dat t echt niet goed is. En ik vind t ook heel erg dat ze t doen, en ik wil vooral niet dat ze zich zo slecht voelen dat ze het doen. Maar als het om mezelf gaat voelt het helemaal niet zo erg. Het zijn maar een paar littekentjes. Nu knijp ik mezelf hard vaak en soms krab ik me over mijn benen heen.

Het klinkt nu waarschijnlijk echt alsof ik depressief ben, maar het valt wel mee. Er zijn nog wel een paar dingen die me dwars zitten, maar dit bericht is al lang genoeg... 

Heeft iemand ideeën hierover?

Hey! Wat vervelend dat je je zo voelt. Maar goed dat je hier je verhaald deelt!

Ik denk dat het gewoon wennen is dat je vader een nieuwe vriend heeft. Zo klinkt het in ieder geval in jou verhaal. Het klinkt ook alsof je alles een beetje overdenkt,dus als iets hoortdat je daar al heel de nacht wakker van ligt. Dat moet je natuurlijk niet doen hoor!

Probeer je niet te veel zorgen te maken over dat ze misschien gaan trouwen. Juist leuk toch, als hun gelukkig zijn samen?  Ik snap heel goed dat je je zorgen maakt als hun samen kinderen zou krijgen, dat dat niet fijn voelt. Maar omdat dat toch niet meer kan maak je alsjeblieft geen zorgen daarover. Het gaat toch niet gebeuren dus dat zit je voor niks te piekeren.

Dat je ouders seks hebben is heel normaal hoor. Dus het is ook normaal dat je ineens een gebruikte condoom zit liggen. Juist fijn dat ze het met condoom doen, anders zou ze wel een kindje krijgen. Elke volwassene heeft weleens seks. Ik zou je je eerder zorgen maken als dat niet zo was, seks hebben betekent dat je veel van iemand houdt. Dus hun houden gewoon veel van elkaar en willen dat delen.

Misschien ben je wel echt geadopteerd. En dan? Wat is daar zo erg aan? Het is juist fijn om te weten dat jou ouders veel van je houden, zo veel zelfs dat ze je (misschien) hebben geadopteerd💞

Als je daar echt wakker van ligt, vraag het gewoon aan je vader of moeder. Door vragen te stellen kom je meer te weten en zo hoef je daar niet meer over te piekeren.

en over je zelfbeschadiging: hier heb je hulp voor nodig. Ik doe het krabben zelf ook, dus weet heel goed hoe het voelt. Maar zelf kom je hier bijna onmogelijk af. Het is namelijk een verslaving, dus je lichaam raakt daar gewend aan. Als je lichaam eraan is gewend wil je meer dat rustgevende gevoel. Dus dan gaat het heftiger en erger worden. Dat wil je al helemaal niet! Dus je ouders daar over vertellen en dat je hulp wilt. Zo kun je naar de huisarts en doorverwezen naar een psycholoog.

Ik zou gewoon veel met je ouders bespreken wat jij voelt en hoe jij erover denkt❤️

Reageer


Toon alle badges
ForumvoorwaardenCookie instellingen