Hallo,
Ik zit met een vraag, ik ben 13, zoals sommigen misschien wel weten van mijn vorige topics. 2 weken geleden kregen wij een opdracht van aardrijkskunde die we door de quarantaine thuis moeten doen: we moesten een verhaal schrijven waarin we een reis maakten door de verschillende klimaatzones op aarde. Op zich geen probleem, maar mijn mama wil nu dat verhaal laten lezen aan een dichter die zij kent en zij heeft het voortdurend over uitgeven en zo.
Het probleem is dat ik graag laat zien wat ik kan, maar tegelijk wil ik niet anders doen dan de rest omdat ik me toch al heel alleen voel. En daarbij ben ik bang dat, omdat de meesten mij niet begrijpen, ze het verhaal ook niet gaan begrijpen en als ze daar dan slecht op reageren dat het verhaal misschien ook voor mij z’n waarde verliest.
Ik weet niet of het belangrijk is, maar het verhaal gaat over een raaf die het verhaal vertelt van hoe hij een albino-meisje uit Mongolië tegenkomt en samen met haar de wereld rond reist. Het meisje zegt nooit iets en ze volgt steeds de wind. Uiteindelijk komen ze in Malawi, een land in het zuiden van Afrika, en wanneer de mensen zien dat ze een albino is willen ze haar vangen en doden (in Malawi hakken ze albino’s in stukken om zogezegde toverdrankjes te maken). Dan komt de raaf erachter dat het meisje de wind volgt omdat haar moeder is gestorven en haar lijk verbrand. Ze had gezien dat haar as wegwaaide en dacht dat als ze de wind zou volgen ze bij haar mama zou komen. Ze weet dat als de mensen haar zouden doden ze nooit meer bij haar mama kan komen en vraagt de raaf om met een glasscherf de strooien hut waarin ze zich verstopt heeft in brand te steken. Vervolgens steekt ze zichzelf neer zodat ze niet zal lijden.
Ik weet dat de rest van de klas gewoon schrijft van: ‘Ik ga een reis rond de wereld maken, eerst ga ik naar daar...’ Maar ik weet ook niet of mijn verhalen wel kunnen tippen aan die van echte schrijvers.
Wat vinden jullie hiervan?
Amey
