hey,
ik weet het allemaal niet zo goed meer, ik doe echt mijn best en loop al bij een therapeut die helpt mij goed maar ik ga niet vooruit ik ben geconfronteert met de feit dat ik een KOP-kind ben en niemand op school begrijpt dat. ik ben verbaal al 20 en op het gebied van emoties 10 of jonger
Ik als KOPP-kind voelde me geroepen om een goede dochter te zijn, maar bleef wel met vragen en zorgen zitten om me moeder zoveel mogelijk te ontlasten. Om op te moeten groeien in een gezin met een psychisch zieke ouder en zus kan zeer belastend zijn. ik kreeg vroeger veel te maken met op eens omslaande stemmingen en wisselende omstandigheden in de thuissituatie. De onvoorspelbaarheid van de sfeer thuis, de geringe informatie over wat er aan de hand was en het gebrek aan geruststelling en steun is misschien nog, voor ons als KOPP-kinderen heel erg belastend. Wonden uit onze jeugd leiden er niet alleen toe, dat onze emoties buiten proportie zijn of geen verband houden met de situatie. Ze kunnen er zelfs toe leiden dat wij helemaal geen emoties meer voelen!! Op dat moment verliezen wij onszelf.
mijn problemen zijn nu vooral: ik heb een misvormt zelfbeel, heb een hegtinstoornis en ik kan super slecht omgaan met mijn emoties.
dus als je dat allemaal hebt en je postieve kant zijn dat je je goed kan in leven en zelfstandig bent maar daardoor nog harder vast loopt.
wat voor nut heeft het dan nog om hier te zijn? kan iemand dat uitleggen?
(en het is nu niet dan ik op het punt sta om mezelf optehangen ofzo echt niet ik blijf wel leven maar ik zie niet zoveel nut meer in het leven)
