Heey @sophie28 ,

Veel dingen die je schrijft in je topic zijn herkenbaar voor mij. Vooral het stukje dat je het zelf wilt oplossen en de controle wilt houden. Je wilt het zelf doen, maar je weet dat je het alleen niet gaat redden. Het is dan een grote stap om hulp te accepteren. Toch weet je eigenlijk wel wat het beste is…?

Je zit momenteel vast. Je zegt “ik weet het niet of komt goed”, maar het komt niet goed en er verandert niks. Je bent zo erg aan het twijfelen, dat je niet meer weet wat je moet doen. Maar één ding staat voorop: je wilt wel verandering! Dat is heel positief, dat je gemotiveerd bent om iets te doen. 

Je geeft aan graag de controle willen houden. Maar op dit moment heb je het zelf ook niet helemaal onder controle. Je word geleid door je faalangst en negatieve gedachten. Daardoor lijkt het alsof je zelf de controle hebt en die zal je in bepaalde mate ook hebben, maar met therapie ga je juist leren om de controle te krijgen en de controle te houden. Je verliest niet de controle, je geeft geen controle weg, de therapie is voor jou en het is niet zo dat mensen opeens alles voor je gaan regelen. Het is juist met en voor jou.

Ik heb zelf ook heel erg last van faalangst. Maar ik heb geen examen hoeven doen wegens corona, om die reden heb ik ook geen examenvrees training gehad. In de onderbouw had ik wel een training gevolgd voor faalangst/stress voor andere toetsen. Ik heb daar wel een positieve ervaring mee gehad. Ik schaamde me heel erg voor mijn angst om te falen en was er heel onzeker over. In die groep zaten allemaal mensen die hetzelfde hebben, allemaal op hun eigen manier. Je kunt dan juist je ervaringen delen met andere mensen en je bent niet de enige. Het is juist fijn als er dan iemand met je meedenkt en je kan helpen om te gaan met faalangst.

Je zegt: “en als ik niks aan me faalangst ga doen of wat dan ook… weet ik 100% dat ik bij de examens keihard onderuit ga en dat ik…. gezellig (not) nog een jaartje over mag doen….”. Op het moment dat jij nu niks doet, laat je je leiden door je faalangst. Dat is precies wat die gedachten willen. Je hebt er geen controle over, omdat die gedachten en het gevoel te sterk zijn. Waarom zou je dan nu niet je hulp accepteren en die controle terugkrijgen?

Zelf heb ik net als jij heel lang vastgezeten in deze cirkel van wel/geen hulp zoeken en accepteren. Ik was bang om de controle te verliezen, om over dingen te moeten praten. Misschien wel soort angst om jezelf tegen te komen. Ik zat heel erg vast en ik kwam niet verder. Ik dacht elke keer dat ik wel zou veranderen, maar het veranderde niet. Alleen maar slechter en slechter. Op een gegeven moment zit je zo vast, dan heb je geen keuze meer. Ik heb nu hulp gezocht, omdat het niet meer anders ging. En ik ben echt geen prater, ik houd dingen altijd voor mezelf. Maar ik merk dat hulp écht fijn is, je staat er niet alleen voor, ik heb iets waar ik op terug kan vallen, ik kan daar eerlijk zijn én ik behoud zelf de controle. 

Ik zou je zo graag hetzelfde gunnen, ik hoop dat jij het jezelf ook gunt! Op deze manier ga je het niet volhouden, misschien nu nog. Maar er komt een punt dat je het niet meer houd. Dat wil je echt voorkomen. Want je bent die hulp echt waard en het gaat je echt zo erg helpen!

Groetjes,

Simply Me

Heey,

Wat goed dat je de examenvrees training hebt geaccepteerd. Ik snap dat het een moeilijke keuze was en dat je er nog steeds niet 100% uit bent. Bedenk dat het is om jou te helpen, je doet het echt voor jezelf.

Je bent weer een stap verder, succes!

Hoe gaat het met die andere behandelingen of opties?

Groetjes,
Simply Me

Heey!

Wat houd je tegen, waar ben je bang voor?
Wat vind je lastig aan het accepteren van hulp?

Je begeleider probeert er echt voor je te zijn en jou te helpen. Ze doet het voor jou. Ik snap dat je jezelf geen houding weet en daarom moest lachen. Zij meent het echt serieus en daarom vond ze het waarschijnlijk niet heel grappig.

Ik denk dat er ook wel andere opties zijn dan na je examenjaar met haar door te gaan. Is het een idee dat jullie daar samen naar kijken? Je kunt aangeven dat je niet goed weet hoe je het moet doen, ook omdat je ouders het niet weten en dan samen kijken naar welke mogelijkheden er zijn.

Heb je weleens overwogen om dit met je ouders te besproken? Mogelijk kunnen zij jou hierin ook juist heel goed helpen en meedenken.

Groetjes,
Simply Me

Heey,

Goed dat je bij je begeleider hebt aangegeven dat je het lastig vind, dan kan ze je hierin ook begeleiden.

Ik begrijp wat je zegt over de gedachtes en blokkade die je tegenhoud. En dat gevecht tussen twee kanten. Ergens weet je dat het wel goed komt, maar je angst en andere gedachten zijn er ook. Zo'n gevecht is zwaar en vermoeiden.

Je kunt je ook afvragen hoe realistisch je gedachten zijn? Hoe realistisch is het dat je die examen training gaat verpesten. Het is juist om je te helpen en daar zullen die mensen hun best voor doen en jij ook. Dat zal je niet zomaar verpesten.

Het lijkt me fijn als je met je mentor en begeleider in gesprek kan, zij zijn er om je te helpen en het lijkt alsof ze echt voor je klaar staan. Deze hulp mag je ook accepteren, je hoeft het niet alleen te doen.

Jammer dat je ouders je niet echt ondersteunen. Weten zij niet hoe ermee om te gaan? Je bespreekt ook niet echt dingen met hun, dat zal het lastiger maken. Ik hoop dat je dan andere mensen hebt die je steunen en waar je hulp van kunt accepteren.

Succes met de training en gesprekken.
Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen!

Groetjes,
Simply Me

Heey Sophie!

Wat jammer dat je voor je gevoel die training hebt verpest, maar je hebt ook je grens aangegeven door weg te lopen. En je hebt je oude mentor een berichtje gestuurd. Je onderneemt al die stappen en bent super hard bezig. Daar mag je echt wel bij stilstaan!
Je vind het moeilijk om hulp te vragen en te accepteren, maar je doet het wel.

Fijn ook dat je mentor en docenten je zo steunen en helpen. Ik snap dat het lastig is als je ze volgende jaar niet meer aan je zijde hebt, maar nu nog wel. Dan kan je daar toch gebruik van maken? Ze willen je echt helpen, probeer dat voor nu te accepteren. Je kunt alle steun wel gebruiken. Ik denk dat het zeker nu nog wel nut heeft. Probeer je te richten op het nu en niet alleen maar vooruit te denken en te kijken. Dat is ook belangrijk, maar je hebt nu wat je nu hebt en daar mag je gebruik van maken.

En dat je weleens bot of chagrijnig doet is heel logisch. Je kunt niet altijd alleen maar lief en aardig zijn en het is ook heel zwaar om aan jezelf te werken. Daar zullen ze wel begrip voor opbrengen.

Groetjes,
Simply Me

Dat die vriendin van jou dat zegt betékent toch niet dat je het moet doen?

Hey Sophie,

Wow, zo te horen heb je echt een toffe mentor! Echt superfijn dat hij je zo helpt en erin betrekt.

Het lijkt me wel verstandig, als ik zo je reacties lees, om erin te zetten dat je het lastig vind om hulp te accepteren en dat je hulp nodig hebt. Kijk, tuurlijk is dat lastig om aan te geven. Maar wel heel dapper en eerlijk.

En hoe fijn zou het zijn als ze daar op je opleiding rekening mee kunnen houden? Ze zullen heus niet gelijk allemaal dingen regelen, maar het zal fijn zijn als ze wat vaker meeleven in plaats van dat je alles zelf zal moeten aangeven. Dan zal de kans groot zijn dat je het niet doet. Of zie ik dat verkeerd?

Wat een vervelende opmerking van je vriendin. Je zult uiteindelijk op eigen benen moeten staan, maar je kunt nu juist die hulp gebruiken. Je hebt er niks aan om het alleen te doen als je er nog niet aan toe bent. Dan kom je niet verder. Het is juist goed dat jij deze hulp accepteert. En kun je het zelf, zul je het ook zelf doen denk ik. Ik snap dat je hierdoor gaat nadenken en twijfelen aan jezelf. Maar dat is echt niet nodig. Die vriendin staat niet in jouw schoenen en zal nooit helemaal begrijpen hoe jij de dingen ervaart. Denk er niet te lang over na, probeer het naast je neer te leggen. Ookal is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Is het echt nodig om door die ene opmerking het gesprek dinsdag af te zeggen? Voelt dat goed of krijg je daar spijt van? Probeer het van een objectieve kant te bekijken.

Het klinkt echt alsof je mentoren je willen helpen en er voor je zijn. Gebruik deze kans die je hebt.
Jij bent jij. Daar hoeft niemand over te oordelen.

Groetjes,
Simply Me

het is goed om het te kunnen maar NIET IN DIT GEVAL. Als je zelf eten kan kopen of idk is dat goed maar als je een probleem hebt wat je niet zelf aan kan.

Hoiii

Ja natuurlijk niet heel groot…. maar zometeen heb ik niet genoeg concentratie of… krijg ik black-out waardoor ik totaal niet meer weet wat ik moet doen… of wat dan ook… ja ik probeer sommige dingen in te zien… maar ja… het lukt soms niet ofz…. en ja weet je wat eigenlijk best… confronterend is… en best moeilijk… mijn Beste vriendin heeft ook last van faalangst… en ik probeer haar een beetje advies te geven… en zij heeft nu hulp geaccepteerd… en ik hoor telkens de dingen… die mij ook raken ofz…. en ik weet een beetje… hoe het werkt… dus zovan negatieve gedachtes dit en dat… en ik vind het al nii leuk… om het opnieuw te horen… maar het gaat om me beste vriendin en nii op mij…. geen idee of je het snapt… en als je het nii snapt… dan kan je gwn vragen stellen hoor…. want geen idee of ik het goed heb uitgelegd!! 

Heyy, 

Jaa komt hoop ik goed met de examens… Jaa het is idd confronterend… en ook idd omdat ik het zelfde heb…. maar het is egoïstisch van mezelf dat ik.. ook met mijn gedachtes bezig ben… ook al probeer ik m’n beste vriendin te helpen enz… en advies te geven… en Miss ook niet dat ik echt jaloers ben hoor…. maar gwn de goede jaloezie… dat zij wel gwn hulp kan accepteren… en mij dat totaal niet echt gemakkelijk af gaat… ze weet wel een beetje over toetsen… maar niet over het algemeen dus… in me leven enz… ik kan niet echt gemakkelijk praten…. wil graag andere helpen en mezelf laten… ik zou haar ondersteunen maar… zij probeert mij ook te ondersteunen met de dingen die ik tegen haar zeg…. maar ja.. ze weet niks over CJG…. terwijl zij Miss daar ook heen moet… Jaa dat is dan idd wel fijn… dat je het later met haar hebt kunnen praten en alles…. nou PMT geen idee echt… die CJG hulpverlener wil gwn dus gwn praten wat de vervolg wordt enz… en PMT is er een wachtrij ofz… en ja dat een beetje… en ja geen idee of het echt wat wordt dus ja... 

Groetjes Sophie!!

heyy, 

omdat ik graag meer wil doen dan alleen aan mijn dingen denken… ook al help ik wel… maar blijkbaar geef ik soms een uitdrukking dat het mij niks boeit ofz… want dan zegt ze ben je geïnteresseerd… ja precies ik gun het haar en zelf wil ik het ook heel graag wel… maar ja verkloot het dus vaak of ik accepteer het niet… ja ze zegt gwn dat ik niet zo moeilijk moet doen… en dat ik het te moeilijk altijd voor mezelf maak en dat weet ik ook best van mezelf… maar ja… is moeilijk te veranderen…. kloptt het verlaagt wel de drempel…. maar ja… het lijkt nii echt dat ze mijn kant van het verhaal begrijpt.. kijk soms wel… maar zij denkt puur dat het door me ouders komt dat ik negatieve gedachtes heb… en daardoor bang ben om te falen bij toetsen… dat is ook wel een stukje… maar ja de rest… van het verhaal dus dat ik gedachtes heb lalala…. denkt ze van nii…. ook al probeert zij mij ook gwn goed te helpen… jaa dat is idd wel het stomme eraan… dat je dan wachtlijsten hebt… dus ja dan heb ik er al gelijk geen zin in snapje…. ohh dat is voor jou ook wel… irritant… mag ik weten voor wat? als je het niet wilt vertellen is het ook goed hoor!! het komt wel goed!! nee niet echt… ja heb dus 1-2 jaar alles alleen geprobeerd op het internet dus.. alles online… maar ook niet heel veel gewerkt ofz… en ik heb echt nu al spijt dat ik bepaalde hulp niet echt heb geaccepteerd… dus sws in de toekomst zou ik meer spijt hebben… omdat ik dan niet weet… hoe ik met alles moet omgaan.. maar ja dat zien we dan wel… 

groetjes, 

Sophie

Heyy, 

ja het is een beetje ingewikkeld ja… soms idd wel… kwa vriendinnen weet niemand het… me vriendinnen weten niet echt veel… maar ja nou gwn dus die hulpverlener en… me mentoren wel… maar ik kan het zelf sws nog niet echt faalangst noemen… of wat dan ook… vind dat gwn ook lastig om dat te benoemen zo… ja gwn hoe ik over mezelf denk enz… gwn dat het door die negatieve gedachtes komt…. dat ik het nii waard ben en niks kan enz… en ja gwn alles… wat er in me leven gebeurd… dus ja…. ben namelijk iemand die… als er al iets kleins gebeurd wat tegen zit… kan dat me hele dag verpesten en heb ik frustratie/ chaggerijnig… en reageer ik dat op andere af… terwijl ik op de andere moment gwn… blij ben of wat dan ook… boos kan ik ook wel zijn… en dan op muren afreageren… 

ohh wel fijn dat je hulp hebt geaccepteerd… want het is niet niks… en mooi dat je het durft te vertellen!! Hopelijk wordt het wat… en wat je tegen mij zegt… gun jezelf tijd enz… en ook mooi dat je het gezegd hebt… en dat die begeleider je daarmee ondersteund enz… ja je gaat nooit echt het stukje hulp accepteren zomaar veranderen… maar dit is ook al dus een stapje… en idd je kunt het niet meer omdraaien… je kunt er alleen maar van leren… maar ja… ben ook gwn bang… dat als je 18 bent… moet je vgm alle hulp betalen… of ik ben dom… en als je gwn jonger bent is het gratis? Of klopt dat niet… ik weet dat soort dingen niet echt hahah…. ja het is idd mooi dat je het probeert enz… nee klopttt het lukt soms ook niet of het gaat ook niet makkelijk… nou wel mooii dat je dus iets hebt gevonden… komt goed!! 

groetjes sophie