Ik voel me raar, omdat ik het fijn vindt om te fantaseren.
Ik bedoel fantaseren is niet erg, maar ik lees dan een leuk boek en verzin dan een verhaal in de wereld van dat boek, maar waarin ik de hoofdpersoon ben. Ik wordt vaak verdrietig, omdat dat in het echte leven niet kan. Op school voel ik dat nog sterker, want niemand weet wat ik echt denk en dan vinden ze het moeilijk om met me in contact te komen. Er zijn zelfs mensen geweest die vinden dat ik minder moet dagdromen en beter m’n best moet doen. Maar ik vindt het echt fijn als ik in m’n eigen verhaal een held ben.
hoe leg ik dit uit aan mensen? En hoe regel ik het zo dat ik beter met anderen omga?
